biografie: Francien

Als ik je ogen lachend in de lens van de liefde zie lonken vallen de schellen van mijn ogen die zich vullen met opwellende tranen. Het afscheid zal ondraaglijk zijn. Het zo eerlijk liegende beeld, gevangen door mijn roze bril, vernedert wreed mijn tere wereld. Gelaten heb ik je laten...

De titel van mijn gedicht, is niet bepaald een lichtgewicht. Hoewel ze ontelbaar is beschreven, was dat een ieder naar eigen beleven. Wat kan ze dan al niet zijn, van God tot seks of zielepijn. Terwijl deze letters samerijgen, weet ik niet anders dan over haar te zwijgen.

de blauwe druifjes staan in een rieten mandje op de vensterbank genietend achter het glas dronken van de lentezon

Op een hardloopwedstrijd in Assen deed een dame ieder verrassen maar na haar record liep ze heel snel door omdat ze zo nodig moest …plassen.

op eigen wijze begroeten merels een dag in alle vroegte klinken door stille straten de muzikale klanken

vrieskoude nachten ijsbloemen op de ruiten tot de zon opkomt dan breekt de hemel open het morgenrood kleurt de dag

koolmeesjes hangen als kleine acrobaten aan vetbolletjes met wapperende veertjes komen ze de winter door

in dikke jassen en met blozende wangen spelen kinderen schijnbaar onuitputtelijk buiten in de verse sneeuw

winterse buien verlangens naar de lente zijn ondergesneeuwd zelfs de tere krokusjes dragen een hoedje van sneeuw

kleine sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden langzaam heel langzaam in een serene stilte ontstaat een prachtig landschap

pelgrims wandelen om hun hart te verlichten naar verre oorden

Een milde regen daalt op de kersenbloesem tere bloemblaadjes maken een kleine buiging om hun last te verlichten.

De lentezon schijnt door papieren schuifdeuren een nachtegaal zingt.

In de kloostertuin hoor je het zachtjes tikken van gebedssnoeren.

Grijze winterdag verlangens naar de lente zijn ondergesneeuwd.

Als een dromend kind verlang ik soms zo hevig naar mijn vaders hand.

Monniken bidden het oude klooster ademt serene stilte.

Vleugels klapperen een torenvalk blijft biddend in de lucht hangen.

Narcissen bollen genieten in een bloempot van de winterzon.

Tere krokusjes groeien door de vorstlaag heen een natuurwonder.

Als je naast me loopt vind ik dat heel fijn zo samen wandelen zonder eenzaam te zijn als het kouder wordt pak ik je onzichtbare arm dat voelt zo goed wordt van binnen warm als ik zacht om je huil is dat niet van de pijn gewoon vreugdetranen omdat ik zo dicht… zo dicht bij je mag...

Gouden glinstering spiegelt het avondwater ondergaande zon.

De magnolia beschermt haar nieuwe knoppen met een winterjas.

Harde windstoten – nederig buigen bomen vol overgave.

Letters op papier die in stilte verwoorden wat de ziel blootlegt

Jij bent mijn muze mijn bron van inspiratie woorden van liefde rollen over mijn lippen als ik aan je denk - liefste

Het frêle zonlicht schijnt op een kleurig tapijt gevallen blaadjes als dartelende vlinders vlogen zo - de zomer uit

Een Afrikaantje staat bibberend van de kou zonder een jasje mijn tuin mooi op te fleuren in zijn oranje truitje

De zee danste tot aan de horizon stormachtig - zodat ik het horen kon ik liep op blote voeten langs de kust en voelde de warmte van de zon © Francien (sien)

Kom laten we even rusten heerlijk aan de waterkant vlij je hoofd in mijn schoot leg je hand maar in mijn hand kom laten we onze ogen sluiten zodat de stilte van het water geëtst wordt in gedachten als herinnering - voor later kom laten we even genieten van ons rimpelig...