biografie: Hans Andreus
Hans Andreus, pseudoniem van Johan Willem van der Zant
[Amsterdam 1926 – Putten 1977]
Andreus was korte tijd werkzaam als corrector bij een krant en verbleef langdurig in het buitenland o.a. in Italië.
Hij debuteerde met Muziek voor kijkdieren (1951), gevoelige en melodieuze liedjes die meer verwantschap hebben met de poëzie van Van Ostaijen en Engelman dan met de experimentele dichtkunst van De ‘Vijftigers’, waartoe Andreus toch ook gerekend wordt.
Liefde en dood met schuldgevoelens en angsten zijn terugkerende thema's.
In zijn later werk toont hij bovendien belangstelling voor het mystieke.
De bundel Schilderkunst (1954) werd bekroond met de Grote Poëzieprijs van de stad Amsterdam.
Voor De sonnetten van de kleine waanzin (1957) kreeg hij een reisbeurs van het ministerie van Onderwijs.
In 1971 ontving hij voor zijn gehele oeuvre de Constantijn Huygensprijs.
Postuum werd hem de Henriëtte Roland Holstprijs toegekend.
Andreus schreef ook novellen, hoorspelen en kinderboeken.
Inzendingen van deze schrijver
41 resultaten.Geschiedenis
gedicht
1.0 met 541 stemmen 
49.700 Hier en daar een dorpsgek
vecht nog zijn eigen oorlog,
leunt nog tegen zijn leeggeruimd
toneel van de wereld en wacht nog
op volgende week betere komedianten.
-------------------------------------------
Uit: 'Verzamelde gedichten', 1983.
KIL
gedicht
3.0 met 38 stemmen 17.085 De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon
doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse...
Voor de lieve lezer
gedicht
4.0 met 11 stemmen 5.627 De woorden der gemakkelijkheid,
woorden van rose sluimer,
kamer behangen met pastelkleurige dromen,
dat is de poëzie die u lust.
Volièrevogeltjes wapperen er in rond
en de meisjes hebben er een zeer zoete hals
en de dichter staat nimmer voor u
dan gekleed in het bleekblauwe...
Voor een dag van morgen
gedicht
4.0 met 1299 stemmen 170.484 Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan...
’S NACHTS
gedicht
3.0 met 80 stemmen 29.123 De regen van noem mij desnoods geen regen
wordt door geen oor wordt door de huid gehoord.
Booglamplicht geeft waarom daarom zijn zegen;
de hemel zwijgt en zwijgt van enzovoort.
En niemand komt niemand dan niemand tegen.
En iemand zegt ik ben een iemandswoord.
En iemand zegt ik ben maar ben...
In memoriam vogel
gedicht
3.0 met 9 stemmen 13.551 De beweging die het was,
laat deze zonder veel angst
nu zijn opgeheven of veranderd.
En laat de zwarte raaf of kraai
of welke vorm de dood
ook voor vogels aanneemt,
snel zijn werk hebben gedaan,
zoals tenslotte wij ook hopen,
dat onze dood zal...
Wanneer ik sterren was
gedicht
2.0 met 386 stemmen 75.821 Wanneer ik de armen van sterren had
zwaaide ik die door de grote leegte.
Wanneer ik benen van sterren had,
stapte ik door de grote leegte.
Laatst, in onze liefde,
schreeuwde je als een zeehond, maar dan mooi.
Dat was het begin van de leegte,
torn in de tijd.
Wanneer ik ogen van sterren...
In de nacht
gedicht
3.0 met 56 stemmen 16.273 Zonder mij uit tot dit
uitzonderlijk wonderlijk wit
van oogappels en van huid
zonder mij zonder mij uit.
Zonder mij uit tot dit
onophoudelijk vrouwelijk wit
van ogen en appels huid
zonder mij zonder mij uit.
Zonder mij...
Je bent zo
gedicht
3.0 met 95 stemmen 16.157 Je bent zo
mooi
anders
dan ik,
natuurlijk
niet meer of
minder
maar zo mooi
anders,
ik zou je
nooit
anders dan
anders willen
-----------------------------------------------
uit: 'Vertel hoeveel ik van je hou', 1998.
Credo
gedicht
2.0 met 38 stemmen 5.925 De dichters weten wat zij niet weten.
Zij spreken in hun vreemde taal;
zij gaan de dood in tot het begin;
zij ontdekken leven -
en zien de wereld aan met hun
hartstochtelijke onschuld
en veranderen de aarde
in de werkelijke aarde.
LIEDJE
gedicht
3.0 met 13 stemmen 11.258 Alle roekoemeisjes
van vanavond
alle toedoemeisjes
van vannacht
wat zeggen we daar nu wel van?
Niets.
We laten ze maar zitten
maar zitten maar liggen maar slapen
maar dromen van jajaja.
Voor de lieve lezer
gedicht
3.0 met 15 stemmen 3.682 De woorden der gemakkelijkheid,
woorden van rose sluimer,
kamer behangen met pastelkleurige dromen,
dat is de poëzie die u lust.
Volièrevogeltjes wapperen er in rond
en de meisjes hebben er een zeer zoete hals
en de dichter staat nimmer voor u
dan gekleed in het bleekblauwe...
Zomerse zondag
netgedicht
2.0 met 21 stemmen 3.264 Reusachtig op niets geschraagd
brandt en blinkt de hemel
boven de groene aarde.
In de tuinen werken
traag mannen.
Door de kantoren in de stad
gaan hun doordeweekse schimmen
wanstaltig nog om.
Maar hier schenken hun vrouwen bier
en kleppen hun kinderen
helder verwarde vespers.
Het...
Mol
gedicht
2.0 met 17 stemmen 5.173 Dat ik woon in de aarde,
woel door de grote moeder,
kind aan huis blijf bij haar,
en dat ik het gevaar
schuw van alles onder de zon –
goed, maar moet ik niet leven
zoals ik ben, blind
en met de onrust in de poten
van een grond doordrenkt van...
Het lied van het morgenlicht
gedicht
3.0 met 20 stemmen 6.279 Ik groet het morgenlicht maar of het zich laat groeten
de voeten der voorbijgangers laten zich beter groeten
wij moeten zeggen zij ondanks het morgenlicht
ik knik ze toe houd moed zeg ik het licht maakt je toch blij
ze knikken terug maar ze geloven niet ze gaan voorbij.
Het morgenlicht houdt...
LIGGEN IN DE ZON
gedicht
3.0 met 20 stemmen 7.469 Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht
Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen antwoord op het licht
lig dwaas zo dwaas niet buiten...
Ik wou vandaag ik was
gedicht
3.0 met 27 stemmen 10.790 Ik wou vandaag ik was
een sprietje mooi groen gras,
maar da's natuurlijk onzin.
Ik had er ook maar weinig aan,
ik zou alleen maar ergens staan
op 'n weiland of tussen stenen
en geen mens zou naar me omzien
als ie daar toevallig voorbij zou gaan
op hele lange benen
en dan wou ik als...
Poging
gedicht
3.0 met 8 stemmen 8.239 Misschien heb ik nog 't meest geprobeerd
woorden doorzichtiger te maken,
waarbij dan juist extra opvallen
de donkere plekken, verdichtingen
van wat iemand denkt, meent, voelt,
desondanks met de bedoeling
meer het licht zichtbaar te maken
dan wie dit schrijft en zichzelf
ten slotte...
Uit de ooghoeken
gedicht
3.0 met 17 stemmen 10.523 De zijdelingse
benadering
is dikwijls de beste:
uit de ooghoeken zie je
wel niets scherp omlijnd,
maar het licht speelt
mee naarmate het minder
botst op de blik
en zelfs de dood-
verklaarde dingen
verraden dan even hun
stralende afkomst.
-------------------------------
uit:...
De vogels
gedicht
3.0 met 39 stemmen 10.639 Vanmorgen werd ik wakker
van de vogels.
En ik dacht: waarvan werd ik wakker?
Van de vogels.
Van het licht ook, maar
meer van de vogels.
Het licht zacht zingend,
de vogels keihard.
----------------------------------
uit: 'Holte van het licht', 1975.
November
gedicht
3.0 met 10 stemmen 15.893 Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter
De mistbanken van de herfst hangen laag
over de grond, verschuiven traag.
Het licht wordt steeds kouder en minder.
En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest
toen het gras nog hoog stond en bol van groen
de bomen waren. Teveel te doen
en...
Vreemd lichaam
gedicht
3.0 met 5 stemmen 9.967 Drank – en later een vreemd lichaam:
mijn handen blijven tedere snelle
werktuigen;
mijn mond denkt aan iets anders.
Mijn mond, mijn hele lichaam denkt:
het goede lichaam, het vertrouwde
is hier niet.
Het woont weer in een te zachtgroen land:
gras dat lispelt,
gelogen...
Not for me
gedicht
3.0 met 15 stemmen 8.288 Niet voor mij,
de ferme stemmen,
de woorden als wapens
en tweede huid.
Wat moet ik met
schrijvers en praters?
Ik wil alleen
woorden waarvoor ik
zelf niet veilig ben, die
(om het nog eens te zeggen)
wit niet wit
licht geen licht
doorlaten, laten
bestaan
in mijn vluchtend en...
Lied van de wijze kinderen
gedicht
3.0 met 8 stemmen 11.926 Toen eerst goed een wereld op aarde ontbrandde,
waar waren de kinderen? Zij lachten
en stierven welgemoed.
Waar bleven de kinderen? Zij aten
hun buiken rond in de honingboom
en gingen varen op de vrolijke zee.
Trof de bliksem hen niet van de dood?
Welnee - zij ademden eenmaal diep
en...
De drie vliegen
gedicht
3.0 met 53 stemmen 14.369 Er zaten eens drie vliegen
Om het hardst te liegen,
Buiten op een balkon,
Luierend in de zomerzon.
De eerste zei: ‘Met deze poot
Sloeg ik vijf olifanten dood.’
De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug,
In ’n uurtje naar Afrika en terug.’
De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog,...
Liggen in de zon
gedicht
3.0 met 13 stemmen 11.596 Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht.
Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen antwoord op het licht
lig dwaas zo dwaas niet...
Laatste gedicht
gedicht
2.0 met 34 stemmen 31.400 Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,
en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever...
Of hoe dat heet
gedicht
3.0 met 30 stemmen 12.734 Gelukkig dat
Het licht bestaat
en dat het met
me doet en praat
en dat ik weet
dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet.
------------------------------
uit: 'Holte van licht', 1975.
Kil
gedicht
2.0 met 44 stemmen 12.740 De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige Hollandse...
In het twee en dertigste jaar
gedicht
2.0 met 31 stemmen 23.258 Ik ben nog nooit zo geweest:
na een en dertig jaar zo klein als een schelp
en zo moe als een oud huis,
waarin spoken tekeer gaan, onvermoeibaar,
Géén schelp, geen huis. Wel het vluchtend omhulsel
van het sidderende dier, levensgroot verschrikt,
dat mijn naam draagt. Maar de naam...
Meer van deze schrijver...
