biografie: Hans Tentije
Hans Tentije werkte als docent Nederlands, maar wilde eigenlijk schrijver, dichter worden.
De eerste gedichten die Tentije schreef hadden een politieke inslag. Eind jaren zestig heerste de gedachte onder jongeren dat alles zou veranderen. Toen dat niet gebeurde heerste er teleurstelling, een zeker cynisme. Dit cynisme kwam terug in Tentijes vroegere werk. Zijn latere gedichten benadrukken meer de avontuurlijke kant van het leven.
Voor de bundel
Wat ze zei en andere gedichten ontving Hans Tentije in 1979 de Van der Hoogtprijs en de Herman Gorterprijs.
In 1994 verscheen
Hoe het leven geleefd wordt, in samenwerking met Rob Verkerk. Rob Verkerk schilderde en Hans Tentije schreef de gedichten, in opdracht van het Amsterdams Fonds voor de Kunst.
Drenkplaatsen (1994) is een bundeling van Tentijes eerste vier gedichtenbundels
Inzendingen van deze schrijver
5 resultaten.Orvieto
gedicht
3.3 met 17 stemmen 
7.043 Een slingerende weg en haarspeldscherpe
lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen
het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten
van een later in de middag weer ontwaakte stad
voor de kathedraal sluit je vol ongeloof
je ogen even en over je oogleden strijkt zijn...
Poging met een 'aviette' , Parijs 1900
gedicht
3.4 met 32 stemmen 20.148 't Houtwerk op de tribunes te nat om te gaan zitten
zuigen z'n banden zich vast aan 't cement van de baan
drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar
met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint
niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme...
Van over zee
gedicht
4.2 met 10 stemmen 3.061 Een strijklicht dat zijn schaduwen uitstrekt
naar onbereikbaar geworden, al verwilderde plekken
om wat zich er ooit voltrokken heeft
en misschien nog steeds niet is gewist –
met de wolken wegdrijvende, weer te binnen
geschoten, willekeurige momenten, maar er is zoveel
horizon waarachter...
Hieromtrent
gedicht
3.0 met 6 stemmen 3.011 Langgerekte schaduwen en de mensenschuwe
straat verdwijnt voorbij de duinenrij, het naaldbos ginds
maar keert via slinkse omwegen
toch weer midden tussen de huizen terug
in een verzonnen of net even te hardop gedroomde
werkelijkheid valt een wonderlijke gloed over alles, de tijd moet
de...
boedapest - újpestri Rakpart
gedicht
3.3 met 7 stemmen 2.770 Zo'n late namiddag, licht van mist
en druilerig onder de bomen -
haar hand raakt wanneer zij afdaalt naar de rivier
de leuning niet, maar terloops toch
een enkel blad van de zich rond de spijlen
slingerende, welige klimop
misschien neuriet zij ondertussen iets
als 'Trauriger Sonntag',...
