biografie: L.F. Rosen
L.F. Rosen (1953) mag een bescheiden, ingetogen dichter genoemd worden, het effect van zijn poëzie is er niet kleiner om. Rosen schrijft gedichten die zich onder je huid nestelen, zachtjes, zonder grote, ‘hooggeboren’ woorden die ‘zwaar en / misprijzend in klanken hangen als in eikehouten stoelen’. Zijn taal is eerder, in de woorden uit een gedicht van zijn eerste bundel Adel (1994) ‘fijnstoffelijk, vol onbedoelde helderheid’. Rosen schrijft een poëzie die behoedzaam en buigzaam is en waarin grote emoties wel omcirkeld worden maar nooit direct aangeraakt.
Ondanks de intimiteit van zijn gedichten – ze gaan vaak over herinneringen, over de weemoed die de onherroepelijke vergankelijkheid van het leven bij een voorzichtig levend mens kan oproepen – is de buitenwereld evenzeer aanwezig. De wereld van indrukwekkende voorgangers of helden uit de geschiedenis. Wat klein lijkt, biedt ook altijd uitzicht op iets groters; wat subtiel is kan ook overdonderend blijken te zijn. Rosen is een wendbare dichter, eentje die lenig beweegt tussen kwetsbaarheid en kracht, ontroering en huiver, troost en ontluistering.
Inzendingen van deze schrijver
16 resultaten.Paaszaterdag
gedicht
3.0 met 15 stemmen 
6.775 Vandaag is alles klein. Niets groots
mag erin. God heeft de stoppen losgedraaid.
Een beduimelde vrede op de aarde losgelaten.
Enkel wat zonderlingen veel te vroeg op pad.
Diep voorovergebogen duwen zij tegen de leegte
in de straat, tegen de vragen die hen kwellen.
...
Laatste slagen
gedicht
3.0 met 40 stemmen 18.264 De wolken waren nog nooit zo opgewonden
Als magere zwarte honden
doorploegen zij de nachtrivier.
Er staat een sterke stroom
van dwarreltijd naar klokkentijd,
naar eindtijd.
Maar er is nog zoveel adem over
dat men van alles afsteekt in dit laatste uur
dat naar hoogten reikt, even wacht,...
Regisseur
gedicht
3.0 met 26 stemmen 8.477 Hij pelt zijn spelers uit hun bronzen toneel-
mantel, licht hun schedel op en tuurt
door de spleet in het duister. Hij ziet het al.
Te veel geest. Te veel fles. Dit toneel
moet anders. Bloed wil hij, krokant
knappende botten, een knellend
strottehoofd. Speel het vlees, zegt hij.
Een...
Tweede vader
gedicht
2.0 met 44 stemmen 21.321 Steeds strakker trok hij zijn cirkels om ons.
Hij was nooit ver. Nooit ver genoeg
dat wij ons buiten waagden zonder christendom.
Van Heere Heere zingend liepen wij door zijn jachtgebied,
keken niet op of om. Naderend tot zijn water
voelden wij zijn ogen die de sterren konden doven.
Later...
Afscheid
gedicht
3.0 met 50 stemmen 13.331 Alledaagser kan een afscheid niet. Rafelig van woorden,
wensen, handen. Er was een kind dat ik moest zien.
Je hield het tegen het licht. Het greep ernaar.
Ik boog me diep. Zoiets duldt slechts de poëzie
van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte.
Je lag op afstand daar en eiste dat...
Wiegelied
gedicht
2.0 met 22 stemmen 10.426 Misschien zal straks een ster voor jou te volgen zijn.
Op zijn zekere koers. (om het even welke ster die
fonkelend je voor fonkelende ogen staat.)
Nu eens oplichtend dan weer licht opslokkend,
trillend in zijn baan want op weg naar iets
van groot gewicht, halt houdend, een minieme
...
Deze muziek altijd onverwachts
gedicht
2.0 met 34 stemmen 14.001 De route die ik nam was niet
om zijn muziek gekozen, koffie
en sigaren wachtten mij
aan het einde van de straat.
Van de versuffing. Zeker,
het uur van de muziek als enige
waarheid breekt ooit eens
aan. Een man op straat, net
uit zijn bed, is dan de ideale,
van branie gezuiverde...
Vriendschap, een fragment
gedicht
3.0 met 228 stemmen 163.638 Vriendschap herinner ik
mij als een reis van
de tastzin naar de reukzin,
van nerveuze vingertoppen
naar een haast feilloze neus.
Denkend aan vriendschap denk ik
dan ook vooral aan een les
in zintuigelijke waarneming.
Ook schiet mij nu de oude belofte
door het hoofd dat...
Het beest en de geschiedenis
gedicht
2.0 met 34 stemmen 11.544 De aarde werd geopend. Het gat gemeten.
Het gat werd de maat van het beest.
En het gat werd weer gesloten. De maten
van het beest leken nu bekend. Klakkeloos
werd aangenomen dat dat kon.
Maar de maten kan men vergeten.
Het beest bleek groter
dan het gat dat het achterliet.
Van zulke...
De ark
gedicht
1.0 met 324 stemmen 57.506 In de verbeelding komen ze. Gearmd.
Over de loopplank. En schikken
zich. Een stil rumoer van benen
over benen. Zwart water klopt aan ramen.
Ze hadden het over jou, een dikke warme
zomer lang. Twee tuinen verder. Hikkend
van de lach wierp één haar bal. Op hun tenen
stonden ze. Bij de heg....
Sinds foto's
gedicht
4.0 met 2 stemmen 3.896 Kom maar. Sta daar maar. Dit is uw portret.
Desnoods gebonden aan iets uit dat verleden
van u, ons verbluffend met dat oranje lint
in uw revers, en toch iets afzijdig
bij de wagens van die oorlog -
omdat het goede uiteindelijk wel wint?
Voor mijn part als hier op deze foto
in driedelig en...
De val der woorden
gedicht
4.0 met 2 stemmen 1.769 Vandaag hoorde ik het mooie
woord langzaam zo langzaam
vallen dat de wind er vat op kreeg.
Ook fladderde er een woord
achteraan (met een botte,
afgeknotte klank) dat ik niet
goed kon thuisbrengen maar
waarvan ik vermoed dat het
diepe sporen achterlaat in iets
dat zich aan het oog...
Zo zal het gaan
gedicht
4.0 met 4 stemmen 4.421 Je roept ze binnen voor de nacht. Binnen is:
op zolder, in kinderbedjes onder kraakfrisse
lakens. Je zet de deur open en wacht.
In de verte nadert slechts de zware gestalte
van een hond. Een grijze damp slaat van zijn
rug. Hij gromt. Zijn poten dreunen op je pad.
Maar voor je het weet...
Muerte
gedicht
3.0 met 8 stemmen 2.697 De parken hier zijn wonderschoon en wonderstil.
Men komt er Goddank geen zingende sukkels tegen
maar prachtig vleesloos gedierte in beenderbomen,
skeletten van engelen bij een bloedfontein.
Werkelijk niet veel dat met iets van levenswil
hier ronddraaft. Alleen de Dood schoffelt wat...
Sinds foto's
gedicht
3.0 met 14 stemmen 8.537 Kom maar. Sta daar maar. Dit is uw portret.
Desnoods gebonden aan iets uit dat verleden
van u, ons verbluffend met dat oranje lint
in uw revers, en toch iets afzijdig
bij de wagens van die oorlog -
omdat het goede uiteindelijk wel wint?
Voor mijn part als hier op deze foto
in driedelig en...
Boorziek mensdom
gedicht
3.0 met 25 stemmen 5.237 Een huis moet rafelranden kunnen krijgen,
uit zijn hang- en sluitwerk slaan,
donker mompelen, siberisch jammeren,
moet zijn pannen kunnen losgooien als haar,
zich laten kastijden door de twijgen
van een berk. Zou daaraan dood moeten mogen gaan.
Hoe zacht zouden steden dan,
een droom van...
