biografie: Paul Snoek
[Sint-Niklaas 1933 - Egem 1981]
Paul Snoek: dichter, schrijver en schilder, textielfabrikant en aannemer.
Hij werd geboren als eerste zoon van de textielfabrikant Omer William Schietekat en Paula Sylvia Snoeck. Hij gaat naar school op de nonnenschool Berkenboom en op het St-Jozefinstituut. Hij is een middelmatige leerling. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar de natuur en de literatuur. Toen hij ongeveer 13 jaar was, begon hij in navolging van zijn vader te schilderen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging zijn vader boerderijen af, om in ruil voor voedsel schilderijen te maken. Vanaf het zesde leerjaar gaat hij naar een kostschool: het St-Lievenscollege in Antwerpen. Hier kreeg hij Nederlands van de dichter Anton van Wilderode, die hem aanmoedigt om te schrijven. Enkele sonnetten worden gepubliceerd in 'Nieuwe Stemmen', 'De Tafelronde' en in 'Dietsche Warande en Belfort'. Paul Snoek studeerde vanaf 1953 enkele jaren rechten in Gent. Hij studeert weinig maar schrijft veel en probeert in deze tijd gedichten gepubliceerd te krijgen. Na een conflict met de redactie van 'De Tafelronde' gaat hij het pseudoniem Paul Snoek gebruiken. In 1956 stopt hij met zijn studie. Zijn eerste bundel 'Archipel' kwam uit in 1954. In 1957 heeft hij voor het eerst een expositie van zijn schilderwerk, in de Brusselse gallerij 'Taptoe'. In 1957 moet hij in militaire dienst. Hij wil geen officiersopleiding en moet zijn diensttijd in Duitsland doorbrengen. Hij wordt redacteur van het legertijdschrift 'Vici'. Als hij uit dienst komt gaat hij in de fabriek van zijn vader werken. Hij ontmoet in 1960 Maria Magdalena Vereecke. In 1961 trouwen ze. Hij richt een importmaatschappij op om zijde uit Japan te gaan verhandelen. Hij bouwt een huis in Temse. In 1963 wordt hij vader van een tweeling: Jan en Paul. In 1966 volgt een dochter: Sophie. In 1965 verkoopt hij zijn huis en aandelen om deel te kunnen nemen aan de kapitaalsverhoging van het paalfunderingsbedrijf 'Atlas'. Dit levert hem financiële en zakelijke moeilijkheden op. In 1969 wordt hij hier werknemend verkoopdirecteur. In 1967 koopt hij een boerderijtje in Slijpe. In 1972 begint hij weer (fanatiek) te schilderen. Hij heeft diverse exposities. Hij verkoopt zoveel werk, dat hij part-time gaat werken bij 'Atlas'. In 1975 ontmoet hij Martine Laroye. Hij verlaat vrouw en kinderen en gaat met Martine in Oostende wonen. In 1976 volgt een scheiding en in 1977 trouwt hij met Martine. Ze wonen in Loppem en later in Varsenare. In 1975, terug van een reis naar Israël, wordt hij full-time schilder. Hij verkoopt echter steeds minder en komt in financiële moeilijkheden. Hij doet PR-werk, wordt antiekhandelaar, opent een bureau voor copywriting en handelt in meubelen. In 1981 reist hij driemaal naar Saoedi-Arabië en de Golfstaten. Op 19-10-1981 rijdt hij in Egem met zijn nieuwe Alfa Romeo tegen een kraanwagen en is op slag dood. In een interview in 1959 met 'Periscoop' had hij gezegd: 'Sterven achter het stuur van een lichtblauwe racewagen, dat is de mooiste dood.' Zijn Alfa Romeo was zwart. Hij had een blauwe willen hebben, maar daarvoor was een langere wachttijd... Er is wel over zelfmoord gespeculeerd, ook omdat Snoek manisch-depressieve buien had en omdat hij in zijn werk en tegen vrienden sprak over het op deze manier sterven. Paul Snoek werd op 24-10-1981 begraven op het kerkhof aan de Oudenburgweg in Varsenare in de grafkelder van zijn familie. Zijn dichtwerk wordt omschreven als 'ludiek en virtuoos'. Het latere werk is vaak 'parlando-poëzie'. Paul Snoek is niet bij een stroming in te delen. Hij ontwikkelde zich als dichter van romantisch, via agressief en cynisch naar visionair en spottend en tenslotte naar een gelaten pessimistisch dichter. 'Verzameld scheppend proza' (1984) bevat twee nooit gepubliceerde romans: 'Goelaski of het verhaal van een zwerver' (geschreven tijdens zijn diensttijd) en 'Onze vriend Caesar' (onvoltooid).
Inzendingen van deze schrijver
14 resultaten.een zwemmer is een ruiter
gedicht
3.0 met 124 stemmen 
29.203 Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het allesbegrijpende water.
Ik moet bekennen...
Ballade van de generaal
gedicht
3.0 met 3 stemmen 6.687 Rood van roem en ver van nederlagen
staat de zich met dampend water
wassende generaal voor het raam
van zijn enige kamer.
De vrouwen van zijn loopbaan
sneden aan twee zijden
want zijn buik is behaard
met kussen van zwaarden.
Neerslachtig laat de generaal
zijn mannelijke...
Een reus
gedicht
3.0 met 63 stemmen 42.231 Een reus kent zichzelf.
Hij zoekt een meisje zoet als een konijn
om weg te goochelen in en uit
de grote hoed van zijn hart.
Maar een reus is te hoog voor een meisje
en zij te blauw van onderdanigheid.
Het ras der reuzen sterft uit. Spijtig,
want hij kan zijn ogen openrekken
als spek en...
Echt waar
gedicht
3.0 met 5 stemmen 4.183 Het is al gebeurd dat ik 's nachts in bed
even licht heb gemaakt om mij even te zien.
(Ik durf zelfs pas ontvangen brieven ongeopend
posten, om nogmaals de bestemmeling te zijn.)
Ik denk dat ik mezelf uit het zicht heb verloren
en halvelings zoek ben geraakt in het ergens.
Want elke dag...
Zeewaarts gezegd
gedicht
2.0 met 11 stemmen 8.979 De zee is trots op haar duinen.
Brekensgereed houdt zij de duinen bestendig.
Zij heeft haar kusten lief en kust ze.
De zee plant zich voort in het water.
De zee is voedzaam als een rijpe boomgaard.
Zij is de moeder van de grootste sterren.
De zee is een regen van goedheid,
beken...
de duivels slapen
gedicht
4.0 met 8 stemmen 4.051 De duivels slapen en de heksen slapen
aan hun staarten. De oude nacht
is helder als door engelen gedronken water.
Het is een zegepraal. Het is volbracht.
Alle vogels vliegen zachter en steeds jonger.
Het woord is vleesgeworden en het klinkt
levend in den lijve van een heilig wonder:
mijn...
Versailles
gedicht
3.0 met 19 stemmen 5.405 Onder de vloeren verhuizen wormen de geraamten,
maar op de daken schikken geesten hun vleugels.
Geluidloos wordt in dit paleis de weelde bewaard en
in negen diepe kisten de verwrongen sleutels.
Het is verboden onderling de koning aan te raken
of het verloren voorwerp van een hoveling terug...
Gedicht met stilte geschreven
gedicht
2.0 met 125 stemmen 27.412 Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen
in de nieuwe wouden van de winterslaap
en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden.
Met een weefsel van regen en moeheid heeft
de stilte ons bekleed en onze lippen gericht
naar het van koude biddend noorden.
Zo stil is het nu dat men huivert en...
Sprookje
gedicht
4.0 met 6 stemmen 3.408 Toen ik klein was
met jong mooi haar
bouwde ik ergens
een kaartenhuis
in een dal
onder de wind
de muren waren ruiten
het dak was van klaver
en voor de deur
stond hartenvrouw
maar nooit
in mijn sprookje
vond Sneeuwwitje
een prins
die bleef....
Gedicht voor het mensdom
gedicht
3.0 met 5 stemmen 3.913 Men wordt geboren en krijgt daardoor een naam.
Men doet wat in het leven: spelen eerst met liefde
en bespelen later tot men oud wordt, schuw en eenzaam.
Dan met dikke longen vol stenen, men stikt op de peluw
of ergens in een werelddeel ver van de moedertaal,
Men verdwijnt achter de kiezen...
Gedicht 856
gedicht
4.0 met 1 stemmen 2.539 een jong dichter is een tramper
zonder moederhaven
hij west in het oosten
hij noord in het zuiden
een jong dichter zoekt
zichzelf in de spiegel
hij noemt de poolster
het noordelijke zuiderkruis
een jong dichter is een lege
schildersezel die slechts
de pijnletters vond
van het...
Totem.
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 1.448 Ik wilde een keizer worden
in dit leven van dwergen,
maar ik kon de zachtheid
van de perzik niet vergeten
en bleef een heel jong kind.
Ik ook heb dagelijks de witte
halzen van de angst gezien,
de harde handen van het licht gevreesd.
Ik kon de volle stilte
van de vissen niet vergeten
en...
gedicht met stilte geschreven
gedicht
3.0 met 36 stemmen 13.806 Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen
in de nieuwe wouden van de winterslaap
en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden.
Met een weefsel van regen en moeheid heeft
de stilte ons bekleed en onze lippen gericht
naar het van koude biddend noorden.
Zo stil is het nu dat men huivert en...
Negende gedicht voor Maria Magdalena
gedicht
2.0 met 62 stemmen 44.854 Ik heb je aan de ketting van mijn slaap gelegd.
De kamer stuiptrekt en het bed wordt groot.
Mijn zaad bevlekt de lakens met violette tatoeages.
De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar.
Wij weten weinig van de weelde, maar we weten
dat weelde niet meer wederkerig is. Immers
na de...
