[1950 - 2000]
Als René Stoute debuteerde de schrijver in 1982 met de autobiografische roman 'Op de rug van vuile zwanen'.
De titel van dit boek, ontleend aan een versregel van Paul van Ostaijen, verwijst naar het bestaan als heroïne-junk dat Stoute tot zijn 27ste had geleid. Enige tijd zat hij in de gevangenis. Ook werkte hij hij boekverkoper. 'Op de rug van vuile zwanen' geldt als een klassiek boek in de Nederlandse letterkunde, mede door de persoonlijke en onbevangen toon ervan. Een rakeobservatie bevat de volgende zin, die enkele malen voorkomt: `Jong zijn is een sinister complot.'
Travestie, gedaanteverwisselingen transseksualiteit werden in de loop van de tijd een obsessie voor Stoute. In 1991 publiceerde hij 'Het grimmig genieten', gevolgd door 'Een goeie travestiet zie je niet' (1994). Beide boeken gaan over travestie en over wat Stoute het laatste taboe noemde: `Kan een man een vrouw worden?'
In datzelfde jaar zei hij in een interview: ,,Ik beschouw mezelf als een jongensmeisje of meisjesjongen. Waarom zou dat niet kunnen? Een man die af en toe een rokje draagt? Met seks heeft het weinig te maken. Die drijfveer is vervaagd. Het gaat om identiteit. Het kostte me jaren getob voor het zover was. Als vierjarige was ik al gebiologeerd door vrouwenkleren. Thuis loop ik graag en femme rond.''
Stoute, ondertussen vader van twee kinderen, onderging in 1995 een hormoonkuur en liet zich een jaar later van geslacht veranderen. Ook de auteursnaam wijzigde: René Stoute werd Renate Stoute. Voor Stoute was de gedaanteverandering geen gril, maar een diep gevoeld verlangen vrouw te zijn. Door de transformatie van geslacht onttrok zij zich aan het schemergebied van de travestiet.
In 1997 verscheen 'Waarom ik geen bloemenmeisje werd', haar boek over een treurige jeugd in Haarlem en de scholen van die stad. Het kan gelezen worden als de sleutel tot haar, latere, moeizame weg van junk en gevangenisjongen naar vrouw. Zij noteerde, terugkijkend naar de tijd dat zij een man was: ,,Als ik een andere vrouw zie, waarom ben ik dan niet zo geboren?''
In haar laatste (weer autobiografische) boek 'Uit een oude jas vol stenen' (1999), beschrijft Renate met eerlijke precisie de geboorte van een vrouw uit een man. De dag dat René Stoute zich aanmeldde bij het gender-team van de Universiteit van Amsterdam kon hij zich uiten. Tijdens het spreekuur zei hij: ,,Ik ben een vrouw, geen kerel. Ik ben geen man en voel me als vrouw meer op mijn plaats.''
Als Renate Stoute lukte het de auteur zich de vrouwelijke bestaansvorm te creëren, waar ze zo naar verlangde. Ze formuleerde: ,,Ik wilde eindigen als een niet meer zo jonge vrouw in een nieuwbouwwijk.''
21.822