Lofdicht

Ja, glorie aan de witte en roze kaarsen van de kastanjebomen over het plein. Eronder wordt een zaak beklonken, een liefde rechtgezet, een spel van hebzucht uitgelegd aan jonge kinderen. Glorie aan de avond die over de stad zakt waaronder werkers moe bewegen, een vroege vleermuis cirkelt...

Onder aandrift van de kniel welke door het groene kweelt terugkaatsend in echo’s waar ik week door vlieg wallen schoren rode ziel welke de mijne streelt scharnieren knarsen weergaloos openen de toegangspoort Zie hoe jij bekoorlijk ligt in middeleeuwse tijd begerenswaardig...

Je lijf is ongezien zeer fraai Met een hoofd zwaar van krullen Van buiten en van binnen zo waar Ik hoor de mannen bronstig brullen Je hals is als een prachtig fenomeeen Geen van mijn vrienden kent er een Die is te evenaren jij bent uniek Zo in je fraaie blote sporttuniek Je borsten...

je laat me lachend grijpen naar mijn toetsenbord knopjes ratelen in razend tempo mijn verrukking terug af en toe nog net te vingervlug omdat ik me weer jubelend in je woorden stort ondeugend antwoord ik vol enthousiasme schaterend kan ik je pretlichtjes haast staren met heel je zijn ben je...

Toen ik jou voor het eerst zag en jouw ogen mijn gedachten verdreven wist ik opeens niets meer voor heel even Sindsdien heb jij mij volledig in de ban kan ik nergens anders aan denken en jij weet daar niet van Rommelig, druk, chaotisch en onrustig leven doet me niks want jij hebt...