Alle inzendingen over 'Grijze' liefde

Nu aai ik door jouw mooi gesponnen grijze haren, terwijl jij mijn spinnenweb wat meer begrijpt. Ben gaan houden van je mooie stem, van je fratsen en verhalen. Zie je liggen in je witte hemd, en andere composietmaterialen. Geef je een kopje koffie. Je bent dankbaar, voor het tasje troost.…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

De grijze wolken zien er onheilspellend uit. Dan een regenbui.…

leg grijze tinten neer na confrontatie met zwart-wit penseel enkel in licht want schaduw heeft mijn kleuren ingepikt zoek naar fijner doek waarop ik jou ook in het grijze vol liefde kan bestrijken…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Dan een grijze wolk.…

De grijze wolken zijn hetzelfde als toen ik je voor het eerst zag en we zoenden, alsof er niets natuurlijker was dan vrijen, op een grijze miezerige dag de liefde bloeide. Met ritmische tussenpozen aangetrokken het verlangen van je verwarmende lichaam aanraken zoenen likken strelen in rust liggend bij elkaar de dag de liefde bloeide.…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

Ja, die grijze haren, Die vertellen je leeftijd in jaren. Jammer als men dat gaat bederven, Door ze in allerlei kleuren te verven, Het blijft een wonderlijk ervaren.…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen zullen de zonnestralen mij verwarmen dan zal mijn lichtje weer gaan schijnen en kan ik het leven weer omarmen…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat.…

lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd Mijn hand vol met liefdevol zand over jou heen gestrooid Stralende zonneschijn op een grijze…

Pas een nieuwe baan, en vandaag een grijze haar: er verandert veel!…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

Hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

daar lag hij in mijn armen een klein hoopje mens grote grijze kijkers vertedering en liefde dat is wat het dan met je doet het borrelt over in je hart zijn naam is Joep en ik hou van hem…

in mijn grijze jas nog wat gedichten voor na de tam-tam met zang en sjans in elk vers zat liefde als verdriet zonder happy end wilde ik nu eens niet na lang bladeren was het welletjes met geen klare liefde op velletjes het werd blauwfazant met tureluur in parklandschap op laat avonduur…

liefde witte wolken een heerlijk bonzend hameren in het diepste van je hart door heel je lichaam sidderend met een onnoemlijke kracht liefde grijze wolken de leegte, bestaan in het ijle een onrustig, dwingend gevoel wachten op het aankomen droevig en wanhopig om de leemte...om niets…

hij vergrijpt zich aan haar woorden zij begrijpt zijn woede niet en haar zinnen die hij afmaakt spelt zij telkens in verdriet kleurt haar gezicht met waterverf treurt haar grijze ogen nat zij had jong van hem gehouden maar zijn liefde overschat…

Het trouw-zijn door de jaren, een zachte bries door grijze haren, een glimlach, soms heel klein. Wie weet wat liefde is? Berusten in wat niet anders kan, niet enkel maar het dromen van.…

Liefde gloeit in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet. Liefde zucht in onze harten, in ons saam gedragen zeer. Wat wij hoopten en verwachtten. Wat mijn lief is liefde meer? Liefde leeft in grijze haren. In elke rimpel van onze huid. Al die jaren, onze kin'dren, stralen toch die liefde uit.…

als de waarde van het leven verdwijnt in grijze mist de eens stralende liefde walmt als een kaars zo ook de eens schitterende geest zijn waarde verliest herinnering slechts rest knipt de dood genadig de laatste rafels los…

Liefde leeft in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet. Liefde zucht in onze harten, in ons saam gedragen zeer. Wat wij hoopten en verwachtten. Wat mijn lief is liefde meer? Liefde leeft in grijze haren. In elke rimpel, van onze huid. Al die jaren, onze kind'ren, stralen toch die liefde uit.…

haar Ze had nog kinderen willen krijgen Een leuke vent met auto en luxe appartement Geen weekenden meer in stil zwijgen Maar liefde aandacht en genot Ze had nog liefde willen krijgen Niet die wilde haren in een grijze knot Ze had nog willen reizen Ze had nog willen Ze had nog Ze had Ze…

Waar het dovende vuur van hartstocht de warmte mist van onversneden liefde, daar spelen ego’s hun macaber spel van compromissen met pijnlijk winstbejag en trekken zielen gekwetst zich terug achter de grijze sluiers van een winters landschap…