Alle inzendingen over Boos

Wanneer je de brommers moet geloven zijn ze knap pissig op ons daarboven Het dondert, bliksemt dat 't een lieve lust is kort gezegd: de weergoden zijn: Behoorlijk doorspekt van venijn wanneer ze het beneden laten gelijken op een waar spook- festijn.…

Het bos van het bos heeft netels en berenklauw – geen paden met bank.…

Wees maar eens goed boos, Een hele storm die in je woedt. Maar wees morgen afgekoeld, Enkel nog een herinnering aan de hete storm. Wees morgen afgekoeld, Door de liefde en steun die je van anderen voelt. Wees afgekoeld, Geen bliksemende ogen meer, Geen zee van vloeken meer.…

vergeten de stille pijn Ik loop door het bos Gedachten aan beter Rennen door mijn hoofd Stil laat ik mij zakken Op de mossige aarde In de sereenheid van het bos Hoef ik even niet te denken Alleen maar jouw stilte mogen proeven...…

Zittend onder een boom Denk ik na over vervlogen dagen De bladeren vallen en ik dagdroom De mooie herinneringen vervagen Een wirwar van wegen Waar achter elke boom een verhaal schuilt Als de takken bewegen Is het of de boom huilt Het zijn echter niet de tranen van het bos Maar de wirwar van mijn gedachten: Een chaos…

ze verzetten zich met handen en voeten maar bij kop en kont pak ik ze op doe ze in een doos verzegel die met kop-dicht tape en zet hem op het spoor in een platte wagon naar de horizon kleiner wordt de doos en kleiner gedachten proberen uit te breken ik zie ze beuken maar het tape houdt stand klein wordt de trein en verdwijnt…

Ik loop door het bos, de stilte brengt rust, net zoals de stilte tussen ons, rust in mijn leven brengt De bladeren laten los, en waaien weg, net zoals ik los liet, en mijn eigen weg ging De zon, nog krachtig, breek zich een weg door de bomen, net zoals ik met al mijn kracht, de circel doorbroken heb Ik kijk voor me uit, zie een kleurijk…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

In ons bos worden bomen geveld.…

In Schinveld wordt de burger flink geplaagd Het groeit nu de gemeente boven ’t hoofd Ze heeft wel stille vliegtuigen beloofd Dat klinkt inmiddels best wel afgezaagd De burgemeester onderneemt nu stappen Hij vraagt de actievoerders om te kappen…

Er worden geen vragen gesteld geen suggesties gewekt, er wordt niet geveegd maar gestreeld eerst worden stammen van bomen gescheiden dan bladeren van scherven, pluisjes van stof de eenvoudige gebaren boezemen iets in waar het klaar is, lijkt nog niets begonnen intussen vertrokken de sprokkelaars vanzelf boog het zoekteam…

Hij voelde zich veilig in zijn woede: als iemand die zich op een mooie dag onderdompelt in een warme tuin. (De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. -----------------------------------------…

Ik leef in het bos, eet bessen en paddenstoelen, onder mijn voeten het mos, een zacht natuurlijk kleed, op de takken trippelen vogels, tussen de bomen staat een schichtig hert, bang voor de herfstkogels. De dennenappels en de bladeren bedekken de grond.…

Er staat een oude boom in het bos zijn takken krom begroeid met mos hij steekt niet meer zo fier in de lucht soms denkt hij wel met een diepe zucht het bos is niet echt het bos meer wanneer zie ik de anderen weer.…

vanavond, vannacht vlinder ik weersta de walgelijke wanen van eerlijk echt en eenzaamzijn van sorry, somber, niet meer samen van nacht en morgen weet ik niet verdriet verergert vast mijn hopen ik voel me leeg, zo vol verdriet ontken die stomme samenlopen ik vloek, scheld god uit en ik huil roep, jij moet altijd bij ons blijven ik snuit…

Het bos zwaait ons uit, takken deinen heen en weer, de blaadjes fluisteren "tot de volgende keer!"…

Op de fiets naar school. Net het huis verlaten waar je graag bent. Weer een ruzie over onzin. Huilend fiets je verder.…

in ‘t bos ging het er flink op los takken kraakten stammen braken heel veel geweld het bos geveld niet langer vertikaal maar horizontaal liggende stammen hierop groeien zwammen de stormschade groot maar het bos is toch niet dood inzending expositie "in het bos" van stichting cultuurpassie van 12-8 t/m 14-9 in bibliotheek…

Ik weet dat wij in bomen zijn uitgebroken voor groei en strekken naar elkaar en reiken in liefde. Ik weet: wij lopen vaak stuk, stuiptrekken op hars, schors en het kussen van rasp en oud hout. Toch wil ik bestaan aan de faliekant van je huid Toch wil ik zijn in de twijgen rondom waar jij ademt Vooral wil ik zijn de goudval…

Er staat een oude boom in het bos zijn takken krom begroeid met mos hij steekt niet meer zo fier in de lucht soms denkt hij wel met een diepe zucht het bos is echt het bos niet meer wanneer zie ik de anderen weer.…

Wees niet zo koppig doe niet zo bokkig blijf nooit te lang kwaad soms weet je niet eens meer waar het om gaat slik die boosheid toch in je wordt chagrijnig, dat heeft toch geen zin schud elkaar weer de hand gebruik samen je gezond verstand tover een glimlach op je snoet dan weet je: het zit wel weer goed.…

Tegenwoordig zijn wij zo gauw boos wat is er toch aan de hand, wat is er loos ik ga er ook niet meer tegen in dat heeft helemaal geen zin je moet zo uit kijken wat je zegt voor je het weet worden je woorden anders uitgelegd ik vind het enorm irritant als iemand gauw is aangebrand agressief gedrag? nee, geef mij maar een brede lach!…

Waar het vandaan komt Geen idee Het is er en het gaat niet weg Ik leef er mee Zie het als een vorm van pech Boos Op heel de wereld Die mij heeft laten staan Boos Op alles en iedereen Die mij wat heeft misdaan Vooral boos op mezelf De woede in mij Het vuur dat innig brandt Mij innerlijk verteert Soms loopt het uit de hand Nooit angermanagement…

Bomen in het bos de vallende bladeren bedekken het mos. De vogels fluiten in de verte klinkt hun lied wat mooi in het bos.…

Zij waagde het te vragen aan Hem Aan Hem die zij in haar hartje droeg Er was haar verteld zij zou hem eerdaags ontmoeten Zij wilde hem niet met valse liefde begroeten Matte ogen in een kaal hoofdje keken naar de monitoren Dan sprak zij boos doch zeer zacht zodat Hij het alleen kon horen Waarom potdorie moest zij hen die zij zo innig liefhad…

Wie kan nog boos zijn met dit prachtig weer: de zon in al haar kracht wil stralen als normaal pas laat in mei. Ze kan zich haast niet tegenhouden, vult met kleur en warmte heel dit koud bestel dat wij nu aarde noemen. De kinderen zijn uitgelaten als de jonge lammetjes die grazen vol overgave zoals hun honger hen dicteert.…

in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn huis van houten planken met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschuttend lijf en de stenen pannen gevormd het geheel is aan inzichten van seizoenen te danken midden in een verlatenheid, van mystieke aard, waar enkel natuur zorgt voor ongedwongen klanken…

De Avondster de mooiste van de sterren De pijnboom laat zijn blaadjes vallen, Ergens diep in het bos is een jongen, Druiven aan het eten van de bomen, In het meertje midden in het bos, Zit de jongen alleen en slaapt op het mos…

Vandaag ben ik boos, je raadt het nooit op degene die zijn agressie richt op een ander mens zo zinloos. Vandaag is de dag, dat ik niet begrijp hoe mensen zich afreageren op een ander mens zo nutteloos.…

Wie toch wijken in de eiken, immer wijken als wij kijken? Wie verschuilen zich als uilen in hun zwarte bomenhart? Zou ik dromen dat mijn lome voetstap gladde schedelkap boven hoge wenkbrauwbogen nog geen tel te vroeg verjoeg? Ruisen koel door bomenhuizen hun gewaden? Nauw verraden blâren met trage gebaren een bewegen, zó verzwegen…