de wanhoop in haar stem
tijdens dat lied: J'attendrai
J'attendrai
Le jour et la nuit
J'attendrai toujours
Ton retour
J'attendrai
dat zou ik willen bereiken
alles, maar niet
de onverschilligheid
dat wil ik misschien
nog wel het meest
niet meer schrijven
nooit meer, nu niet
later niet, nooit niet
ook vroeger niet meer
de vrede…
Denk aan caramel als jij met me praat.
Je hebt het over rozen, maneschijn,
de duinen, Chanel, het drinken van wijn
en dat er eeuwige liefde bestaat.
Vind het amusant: jouw verliefde brein
dat de fantasie de vrije loop laat,
zegt dat onze band nooit verloren gaat
en je zo graag "intiem" met mij wilt zijn.
Slechts een vleugje tijd is wat ons…
rendez-vous
met een droombeeld
in levend wit
ter herinnering
aan een stem
vol melancholie...
een blikvanger in de
achtiende divisie
van begraafplaats Montmartre
als een vorm
van ontkenning
staat zij daar
'herrezen'
uit een zee van bloemen
die tot jaren
na haar dood
nog dagelijks
door bewonderaars
worden bijgezet…
De glazen rode wijn op zo'n terrasje
Mooi uitgelicht chateau in Franse sfeer
En elke avond buiten lekker weer
De Mart in zo'n verschrikkelijk fout jasje
We missen al dat slappe ge-oh
De krekels en dat lied van Dalida.…
Zie ik het strand,
hoor ik “de zee” van Trenet
golven van verliefdheid
die hun Waterloo vinden
in het rulle zand
Delon tegen Dalida zeggen
dat hij het niet begrijpt
liefde van alles
toch het mooiste is
dat er bestaat
haar hem toe zingen
dat woorden slechts woorden zijn
op een nieuwe dag
waarin vloed plaats maakt voor eb
ik…
3.742
Bezig met laden