Alle inzendingen over Dauw-dichter

Dag herboren in 't ochtendgloren door dauw gewassen groene maagd ruikt zoals nieuwe dingen geuren. Dichters-wereld bijna volmaakt, één hoog achter, waar hij verwoordt wat hij uit z'n onbewuste put hem deze nieuwe dag vooral bekoort.…

Kwetsbaar meisje, rijpe vrouw bemint mij al voor dag en dauw teder lig ik in je armen laat mijn hart door jou verwarmen Kwetsbaar meisje, rijpe vrouw, heel veel dichter dan bij jou zal geen dichter ooit geraken ……

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

het dageind kust mij in haar roze abrikozenvel slaapwel geluiden trekken hun geruite pyjama aan gedaan met twinkeleren, culmineren toten trekken gekken een vogel schrijft een laatste letter in de lucht vlucht en geuren dampen dauw over 't avondgras slaapgas een rijmsnoer trekt de dichter toe moe.…

’s Morgens bij het krieken van de dag, word ik op slag wakker, wanneer mijn voeten de koude grasmat raken. De dauwdruppels onder mijn voetzolen geven een prettig niet te evenaren gevoel. Met langzame tred, schuif ik mijn ene voet voor de andere tot aan het einde van de tuin. Zalig, ontspannend, vrij. Wanneer ik mij omdraai, is er al iemand…

Dauw op de velden een deken vol pareltjes doorweekte schoenen.…

als je bloemen plant is het windstil in je oor de lucht trilt maar je ziet het niet of toch als ik door het venster je gadesla smaak ik de aarde in je hand je maakt me loslippig zonder woorden ik wil je zoenen maar waar kom ik naar buiten of jij naar binnen kus me gauw morgen ligt er op de bloemen dauw.…

het licht gevlochten tussen wiegende takken vroege vogels in opperste staat lichtstruikelend in fladderkriebels in dauw van zonbeschenen druppels fluitend met volle teugen in landschap van deze dag…

het dauwt over mijn gesprokkeld hout het bos is kaal de ziel rouwt het zijn vaal…

Als op een glanzende huid na een nacht vol liefde glinsteren de druppels dauw, doorzichtig als een tule sluier, vederlicht in de vroege morgen. het mistige vocht streelt de droge aarde dat dorstig wacht om gewekt te worden, de nevellucht daalt in alle rust, en zorgt voor nieuw leven.…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

Zonnestraal en water toveren een schitterend geheel van flonk'rende juwelen op zijzacht groen fluweel mijn vingers tasten naar de paarlen maar de zon gaat heen en druppels spatten op en in mijn hand uiteen…

ik boom mijn weg door gapend bos waar slapend mos ontwaakt door fluisterend blad en droom mij weg langs paddenpoel een paddenstoel verraadt mijn zwijgzaam pad…

ach dat arme gras bij het krieken van de dag al zo in tranen…

Het is de dauw van het crematorium die verschroeit de huid er ontbreekt een lach een liefdevolle warmte in ogen en gulheid in tijd en ruimte net als de bril op het gezicht met het gewelddadige gewicht van gedode beeldende dromen een onsterfelijke werkelijkheid in verlangen het blijft wat in dromen sterfelijk blijkt.…

Ik heb de dag gekust er hangt nog dauw aan mijn lippen. Ik proef de puurheid van haar tranend zijn wanneer ik haar zachtjes, voorzichtig met mijn tong van mijn lippen wil likken. Dauwdroppel, uit nevelige sluier drager en spiegeling van het ganse heelal.…

De ochtend gloort, ik stap uit bed Omdat ik het wil voelen, doe ik het geboren worden over in het openbaar Ik kleed me uit op straat en dat voelt raar Ik streel mijn kippenvel, het is gênant dat ik moet plassen aan de waterkant We staan stil om niet te vallen Schouder voor schouder met zijn allen We staan stil voor de foto als atleten…

buiten het dorp waar stilte het kenmerk van stil nog Stiller verstilt in de afwezigheid van rumoer zwoegt het opkomend gras zich door de poriën van dauw om voor het eerst het zonlicht te beschaduwen door in de luwte van het nog niet-weten het herstel van na de winter te zijn vergeten, kleine stroompjes water voeden de nerven die…

Eeuwige frisheid waait uit gras en dauw en lover. Elke vogel slaat een eigen toon door 't zwellend ruim. De leeuwerik spant de kroon. Aarde is zo schoon, zo schoon. De hemel ziet haar aan en buigt met wolken er over. Van vreugde alle harten slaan een juichgeluid. De dichter spant de kroon.…

De nacht ontkleedt de uren weet het puurste te ontleden op het vederlichte voile van een stiltedroom en uit de fijnste draden in de zuiverste druppels dauw drinkt de dichter de beelden die onvermijdbaar in jaarringen te lezen zijn.…

Bodem in beroering, nacht maakt plaats voor dag en dauw geeft de ochtend weemoed. Een brede gloed rolt zijn oranje loper uit en kleurt een nieuwe morgen. Onder het treurgeboomte twee vroege zielen de hond voorop, geestdriftig in galop en hij – misschien een dichter – vol gedachten door het park.…

samenvloeien door je suggestieve zinsopbouw laat de verf maar lekker stoeien uit jouw kwast gedoopt in dauw kan alleen maar schoonheid groeien…

je suggestieve zinsopbouw laat de verf maar vrijelijk stoeien uit jouw kwast gedoopt in dauw kan alleen maar schoonheid groeien…

Voor dichters van het ochtendsnelsonnet Spring ik voor dag en dauw graag uit de veren Ga als een vroege vogel reageren Al blijft het dikwijls bij die ene zet... Of zijn de broedkolonies op het Wad Het leggen van een eitje soms al zat?…

pracht van beelden voor de schilder open met dichterlijk ontroeren dwalend door de gekleurde schoonheid gegrift in vezels opgeschreven in tedere taal muziek…

De ochtenddauw legt zijn kristallen op het nu nog onzichtbare gras de zon zal het laten verdwijnen de kleur weer geven wat het was. Mistend nevel in de ochtendgloren maakt het zicht wat minder scherp turend staar ik in dat grijs gordijn waar ik eventjes mijn blik op werp. Zie daar dan de eerste zonnestralen voel de warmte op mijn huid…

in de planten hingen parels van zilver, goud en blauw ik liep naar buiten en bekeek de diamanten maar toen ik ernaar greep voelde ik de nattigheid van druppels dauw…

zonsopgang in september mistflarden drijven over gras een vaalbruine spin draagt een kruis er vloeit kleffe zijde uit haar tepel ondersteboven wacht zij in het web gif sluimert in de holte van een kaak trilharen meten elke gril van de wind elke loze vliesvleugelslag maar de druppel glinstert en verraadt haar plan…