Alle inzendingen over De Dommel

De zwanen, onverstoorbaar, glijden over de Dommel.…

als rijm na vaas als dommelend wakker worden thuis als nieuw als mengend meegenomen de kleuren van liefde…

zes eenden dommelend op de reling tot ik passeer als één man kijken ze me na ik voel me diep vereerd…

De pijnboom, eenzaam, Op steile spits, De storm rolt rotsen Voorbij zijn stam; En diep daaronder, In 't dal, de kruinen Die vrede aadmen, In dommel suizlen ...…

de weg naar het Spider-Man hemdje vond eens zag ik een man op een stoel in de steeg slapend naast zijn fiets en de Aldi en Jumbo tassen ik zag een versleten uitgewoonde man dommelend voor op de fiets bij zijn vader hoe de wind zacht door zijn kinderharen streek…

Mijn plekje aan de Dommel bankje tussen wuivend riet heerlijk om bij weg te dromen terwijl ik van de natuur geniet waar ik alles op een rijtje zet om de juiste balans te creëren voor als het leven weer druk is kan ik hier de rust combineren iedere week is alles anders voorjaar schildert alle kleuren de natuur maakt kinderlijk blij ik…

Hoe vuil de ramen van de bus, maar toch hoe helder de hemel de gekleurde blaad'ren extra kleurden door het felle licht alleen tuurde ieder met gebogen hoofd naar 't licht van zijn mobiel, ook een man, die zittend met rug naar zon dommelend in slaap viel…

Haanwijk bij Halder, zachtwiegende Dommel, troostend groen land. Haanwijk bij Halder Mijn geliefde Brabant! Kukelekuuu! KUKELEKUKELEKUKELEKUU!…

De troonrede is saai om aan te horen En toehoorders dommelen dan meestal in Maar bij de laatste zin van de Koningin Schoven ze allemaal wakker naar voren Op U, leden van de Staten Generaal Toost ik, wíj gaan er op vooruit, allemaal! …De troonrede was al bekend en de Koningin zat “eigenlijk” oud nieuws voor te lezen……

Het rozen-blad op de gefronsde vloed, Het deinend dons der dommelende zwanen....…

harde noten gekraakt: dommelend door de domme discodreun, trein trekkend naar het land van zero onderweg afgehaakt op een smalle reep tussen zee en strand snel ondergedoken in het volle zwembad minder diep dan gedacht wachtend op het blauw van de nacht om te dobberen op haar golven zacht…

.; dommelend reden voerlui aan op dommelende wegen; mist, dichte regens, dempten de stemmen, dempten de harten; moede, laagstaande zon bescheen zwak- rood, geluidswallen van riet en druppelend lover Grauw de wielen van de wagens op de bodem van lege wegen; 'koude kleren draagt 't land', zong 't lied van de zwepen; bij de zoute gong van…

Jij beredeneert niet als een oude man dat er een verschil is tussen lust en liefde wanneer jij mij uitdaagt ontbreekt mijn verstand in onbezonnen dommelen maar dat zegt niets over de hartstocht van mijn verlegen verlangen   wanneer ik jouw tedere foto zie ben ik als een verliefde puber   een onbevangen minnaar met fladderende vlinders…

gisteravond zette ik al om elf uur de tijd een uur vooruit stapte mijn bed in om heerlijk in te dommelen maar toch bij het wakker worden om half acht was ik nog erg slaapdronken waar heb ik ergens dat uurtje tijd verloren.....…

Gesluierd ontwaakt de dag - zacht en half onzichtbaar - bewegingen dommelen nog laten duiven dagdromen De nevel verpakt in flarden de waarheid van deze morgen dempt genadig de gebeurtenissen die ik zo moeizaam verdraag De mist ontneemt mij het zicht op de gevolgen van de nacht ik erken de wijze waas als baas en slip dankbaar in deze dekmantel…

de rust zocht mij op zij fluisterde in mijn oor, bezoek de canapé en wacht tot ik je zal verwennen, zodanig dat ik je amper stoor het is dommelen op donzige veren die je dromen in liefde verheffen en almaar in tederheid aanlengen ik zal over je wangen zachtjes zuchten als een zomerwind aan zee en optillen naar wolkenluchten; hemelsblauw…

Zalig zachtjes dommel je in en wieg je dronken heen en weer op golven van zorgeloze harmonie geverfd in frisse zomerkleuren. Op reis wou je, naar het land waar geen insect je prikken kan, waar intens de geur van het kortgewiekte gras, dat speelt onder je voeten, ga nu maar snel, mijn kind, het wachten is voorbij.…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…

het kind op de schommel in het zonlicht dommel ik maar schrik wakker in het licht van de maan dan is het tijd om te gaan en dansend door bossen omhels ik de bomen vertel al mijn dromen niemand neemt mij met zich mee dus dans ik ver...tot aan de zee die daar altijd op mij wacht en elke nacht een ander lied zingt niemand bedwingt mijn…

Een putjesschepper uit Zaltbommel Zag een schipper in het blauw  Varend over Waal en Dommel Aan het roer geen man maar vrouw Zij begon een psalm te zingen Red ons Heer van Everdingen Gij zijt onze schapenhoeder... Schepper wist niet wat hij hoorde 't Was of zij zijn ziel doorboorde 't Leek waarachtig wel zijn moeder...…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

Het water van de vijver, glad als ijs Weerkaatst blijmoedig weelderige wanden Van hoogbejaarde dommelende panden De vensters geven geen geheimen prijs Het zonlicht tart dit stadse paradijs Waar mist en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor…

Ik dommel weg en zie boven het helmgras iets bewegen – een vlinder, een libel of herrijzend oeveraas ? Wieken gaan razendsnel onhoorbaar rond en lensjes op de coating draaien naar alle kanten terwijl het staartdeel trilt, ijl, gevorkt, geknipt om data te verzenden.…

schuchter zonlicht streelt het oude park, dommelend onder nevel en dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken in wazig ochtendrood verzonken staren bomen nog roerloos voor zich uit aarde hult zich al in lichter kleuren veegt de dag weer gaande weg de morgen geurend tegemoet in de vijver hapt een vis nog loom naar lucht, begluurt een reiger…

Uit het dommelende donker klimt de stilte. Ze haalt ons in, sluipt naar de enkels. Een snaar trilt, een milde klacht. Schichten naderen en wij vouwen dicht als bloemkelken in de schemer. Later nog minder, de vederlichte last van een handvol dagen, de kale gewaden Van de rust in deze statige nacht. Vrienden geven zich nooit over.…

Wat zalig, die pantoffeltjes, ze zijn echt kras 'k Dommel tevreden in en vergeet die domme handtas.…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

De slaap heeft breed zijn dommelende kusten, daar zal ik als op stenenblauwe zerk slapen, de schouders moe van 't hangend gaan.…

De troubadour bijna woont hij aan zijn wetering maar enige stappen verwijderd van de stromende Dommel in ons weidse dorp geaard en door genen getalenteerd musiceert hij zijn stijl in eigen stiel vertaalt als echte bourgondiër de gevoelens van ons mensen nog bekend met boerenkiel over vanouds en heden in zang en dialect eigen…

eerst zondagavond dronk ik het hemels water weer liet druppels vallen op mijn tong ving ze op en droomde over fonteinen goh, wat was toch de laatste keer dat ik mijn handen uitstak, om op te vangen, dat hemels vocht dat de Dommel uit deed deinen waarop menig mond heeft gewacht en ik weer zweet behouden mocht ik dacht aan de komende nacht…