Alle inzendingen over De mantel

Die klagen over vriendschappen en over liefdes en innigheden over vertroetelingen en vertrouwelijkheden Over genegenheid en het in liefde loslaten Die toch de mantel niet zien, de mantel der liefde die alles bedekt Och armen: Erbarmen!…

De mantel kleurde door de trouwtekstwoorden en werd zijn schuilplaats waar hij in vernachtte. Omdat ze ‘t samen één alleen van Hem verwachtten lag als hun Psalm Zijn mantel om hen heen.…

er daalt een mantel van sneeuwhermelijn zachtjes over de aarde…

De sterrenhemel: een koninklijke mantel – om moeder aarde.…

Niet toerekeningsvatbaar als je daden worden vergoelijkt als krankzinnige dingen worden bedekt, niet met de mantel der liefde maar met de toerekeningmantel! Een verklaring is niet nodig, een mantel zo gegeven, niet toerekeningsvatbaar, hoe vatbaar mogen we worden?…

Het schichtige hert dwaalt over bloembladen, mantel van Jahweh.…

Zo'n mantel, boordevol met liefde en warmte voor je medemens. Maakt beiden dan gelukkig... Je leeft dan blijer, meer intens.…

teer winterklokje strenge vorst daarbovenop met witte mantel…

Ze droeg een mantel schreeuwerig groen één oorring deed ze meer zei ze…

gele stoffen ster op grauwe mantels gestikt vrijheid ontnomen…

er ook nog aan te pas het maakte woest dus ik weiger immers die mantel der liefde is niets anders dan een koude stinkende oude jas…

Halfweg september Place du Tertre je mantel grasgroen die kleuren van toen weet je nog het was mij om het hazelnootbruine van je ogen te doen…

sinds zij in haar witte mantel vorstelijk is neergedaald wacht dit leven dat zij naliet tot het licht de ochtend haalt…

niets veegt zichzelf weg onder de mantel der liefde ligt een lichtend voorbeeld bijééngeraapt ben ik de uitkomst van mezelf…

Die jas waarmee de koning liep te pronken De kroningsmantel dus, was zogezegd Uit achttienhonderdvijftien maar niet echt We zijn er met z'n allen ingestonken Ook Willem heeft dat slinks voor ons verzwegen Die moeten we de mantel uit gaan vegen.…

Ik ben een rots in de branding van de zon Ik ben een rots in de woeste golven van de zee Ik ben een rots met een stenen mantel om me heen voor tegen de pijn Toch kan ik niet de rots zijn die ik wil zijn…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

eerst als ik mijzelf niet meer afwijs en zie wie ik werkelijk ben heb ik voor niemand nog iets te vrezen ook al tracht men mij nog zo te raken te schofferen of klein te maken door geen mens kan ik nog worden afgewezen ik zeg niet dat dan de wolken zijn verdreven of een oude leegte wordt gevuld maar kan wel beter zien met welke mantel…

Geluk slaat zijn mantel om mijn schouders van weemoed gehuld in zijn warmte dromend in zijn duisternis word ik wakker ik sta op ik droom niet ik ben gelukkig…

Als een mantel past hij naadloos zonder knopen glijden seizoenen langs dagen en nachten zijn huid raakt haar taal als een jas past hij…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

In de zonnige tijd van nu is ’t kledingstuk, omhulsel wat men beoogt ’t mag wat kosten maar dan toch het liefst met zo min mogelijk stof, want bedekken doet men niet het lijf, echter alles met de mantel der euro’s.…

Een heel oude bisschop uit Spanje had een rode mantel met veel franje. Wassen had hij nooit geleerd, dat ging dus goed verkeerd, want na de was was hij niet rood maar oranje.…

goed en oh ze heeft de hoogte graag want nu, nu loopt ze uit de pas met moeders oude mantel rond haar paarden bijten op het bit hun ijzers schrapen naakte grond ze giechelen een beetje om de kraaien bij de buxushaag een smoezelige hoepelrok veegt over het tapijt fluistert vuil de schone randen van haar moeders mantel rond een rijp geworden…

in de vorm van het boetekleed ligt daar de mantel des doods geduldig en breed uitgemeten loop er met 'n grote boog omheen daar het mijn tijd niet is ik pas…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

Deze nacht draagt een mantel zij bedekt duistere uren haar kraag sluit kou buiten knoopt dageraad dichter verscholen sluipen zachte zinnen nader tot het gloren doch donker denken wordt niet lichter draai me om kruip diep in de jas die nog wel past…