Alle inzendingen over Een voile

een voile om haar ragfijne figuur doorzichtig als in het eerste uur soepel in bewegen moeiteloos vallend wat opstandig in het afgebieste kant een hand als invité de catwalk schrijdend op de lijn van dwars geplaatste voeten ik neem haar mee voor de finale die flitsend licht in haar afgeworpen voile…

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

Met lichte tred – loop ik door gesproken zinnen een nevel van zacht gesluierde woorden daalt - als een voile over mijn gedachten waar beelden vervagen voel ik een streling aangenaam - zijdezacht vleugels van liefde door de wind gedragen beroeren mijn hart…

creëert verwijdering in plaats van begrip mensen kleuren zichtbaar blind onttrekken zich van het luisteren naar daar de voile het uitzicht troebleert laven zij zich aan gefingeerde waarheden tot in het avondrood…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

Wij lagen in ons blauwste zomerbed en in een zuider voile afgesloten. "La Provence?", vroeg jij toen, alsof jij dat niet had geweten! Verleden week heb je me nog gemist in het zo groen tot geelgeworden Vlaamse vlas, toen ik er echt - ja echt! - niet was.…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

door 'n voile is het zicht al langer vertroebeld, zo zelfs dat al het ondermaatse vergoelijkt gedwee in opgedrongen rol welke je je eigen hebt gemaakt lijm je doorgezaagde stoelpoten dagelijks weer vast zodat er geen ongelukken zullen gebeuren of toch...…

ik droomde van een vrouw uit zachte voile op een wijze die haar lijf en haar verleden vlam deed vatten maar de broze wijsheid van mijn lichaam liet haar leven met een hunker in contrast liefdevol sloot ik de ramen deed stil haar kleren uit en legde haar zonder gedachten op haar zij, te slapen voor de nachten zonder weelderigheid…

Un nouveau matin commence promet un jour beau et propre sans un passé gênant un soleil qui brille perpétuellement un vent doux, une voile, un bateau À l'ombre de la grand-voile le temps se repose et s'endormit en accord avec la berceuse avec le bercement de botter.…

je weet het niet er is alleen een roodstenen pand in 'n stille straat De huizen hebben er ogen van glas vitrage als een voile bij bruiden...…

Op een avond, (men dacht omstreeks acht uur), wond ze de klok op, warmde een glaasje melk en trok haar voile toe.…

De pijn van onzichtbaar verdriet zal altijd om hen heen hangen als een doorzichtig voile waar geen traan doorkomt. Tranen die zijn opgedroogd omdat ze niet los zijn gelaten daarom zal de weemoed er blijven net als het verdriet, zonder tranen.…

Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven.…

het meisje van de bloementuin streelt met haar blote voetjes het zachte dons van elk blad die zij, getooid met een fladderende hoed met voile haast zwevend betrad zij was uit het licht gesneden zo broos en ongerept en danste haar engelendans; al draaiend en huppelend, een mooie bloemenkrans waar vind ik haar nog aanschouwelijk,…

het licht en de dag gleden traag in een zee zonder haast toen kwam de duisternis met een zwarte voile dekte ze de wereld toe in deze nacht verhief iemand zich boven schuim en as zweefde onzichtbaar tussen aarde en hemel vannacht kwam iemand met aarde water en slijk aan land telde met honderd vingers…

droge zolderlucht kleeft op haar huid als ze de jurk naar buiten haalt de voile naast haar schaduw op de grijze tegels slepend houdt er is geen hoofd, geen haar, geen steen nauwelijks ruikt ze bloemen nergens in de stad een klok die luidt enkel een zandloper wankelend wit nu uitgetelde dagen een te breed geworden taille op dronken benen…

mijn vingers die in geuren wenken strelen heur haren aanvoelend als van zijde haar borsten bewegen in zacht zuchten die meer dan schoonheid schenken en niet in afstand vluchten terwijl de huid als pril gras schemert in een open weide ogen als zwarte kralen bespelen in andante het ritme van het hart verborgen achter voile mij…

De nacht ontkleedt de uren weet het puurste te ontleden op het vederlichte voile van een stiltedroom en uit de fijnste draden in de zuiverste druppels dauw drinkt de dichter de beelden die onvermijdbaar in jaarringen te lezen zijn.…

de winter waait alleen wat kil achter groene voile herfst vertrapt door lentetijd haar strijd heeft aangezet gewassen jaarlijks sterven nu zomaar overleven waar niet altijd het zonlicht straalt naar buiten snel ter been groetend naar de bijna kale wilgen waar al een liaan gedijt boven gekrokust bloemenbed wie wil zo’n beeld niet erven…

Mijn ziel Die is het kwetsbaarst Die ziet niet iedereen Want wat het snelste pijn doet Beschermt je het meest De laagjes eromheen Verschillen menigmaal Soms alle stoffen die er zijn En soms alleen maar voile Mijn ziel, Die is het mooiste Die krijgt niet iedereen Maar wie aandachtig kijkt Ziet ‘m door het stof heen Ongezien Zie…

Voorwaar, Aemilius Aquarel Uw ode aan de niet te dragen Vlinderlichtheid van 't bestaan In 't onderzon- en ondermaanse Waar de lentelissen laaien In groene zeeën van bazuinen Licht laveloos haar voile op Als loflied en ligt ademloos In ozonlaag der zonnewagen Waar tomeloos en ongeremd Icarus zijn paarden ment En lichte luchten atmosferisch…

In een waas van sepia treft de slaap mij een droom wiegt de wereld tot ze stil wordt en verlaten raakt gestreept vullen tinten de leegte voller hoeft het ook niet te worden ver weg huilen ontroostbaar de boshyacinten langzaam trekt de sluier op zoals een bruid van haar voile wordt ontdaan en vol hartstocht de nacht wordt ingetrokken…

Haren sluik nat van het rein en damp omgeeft als sluierbruid strijkt voorbij aan warme huid nee velt aan haar vast te lijnen Stof devoot om middel heen dagen tot langdradig strelen los gedragen voile te delen zo doortastend mooi zij scheen Tot haar heupen zich ontfermen rond -als, warm als, lokkend omgeven als nee als- de wanhoopsflop…

schouder mee Het orkest dat speelt, je ogen: Mijn vader danst een tango Het was in Bahía op een terras - een tango danst men niet in Wenen - De bandoneón, de zon, je werd als was Het bijschrift is vervaagd, verdwenen Het ongeluk in je hand, het glas Dat je hief, je oog dat het poeder Zag breken, sigarettenrook en lipstick De voile…

tussen ons ligt de leugen te slapen nog lauw onder de geur van het laken je ogen vertellen een ander verhaal dan de weifelende woorden van je ontklede taal ze verschuilen zich in haperend huilen getemde tranen als zachte wapens van pruilen maar je vingers verlieten reeds lang als vreemdelingen mijn oevers van verlangen vragen onder een voile…

Al wenend, weent zij, opnieuw, ik ben zo alleen gewikkeld in een zwart voilen sluier om haar heen. Al het gelovig licht wat toehapt wordt vol verlangen, gevangen en vervolgens in haar schaduw vertrapt. Met droevige, verlaten, zwart omrande, hunkerende ogen wacht zij tot een nieuwe prooi blijft staan. Zij kijkt hem diep, doordringend aan.…

Oubliez moi, musicien joyeux, poète triste; que rien ne reste que rien ne subsiste, que ma matière se perde dans l'immensité du néant, que mon passé se voile dans l'intensité du présent. Oubliez moi, musicien joyeux, poète triste; tournez, dansez, la vie est un bal, finit bien, finit mal.…

zij, Fatuma, daagt de goden uit van achter haar gazen voile om gelijk een dolende pagode steunend op haar houten fluit als bevallige dienende bruid over haar duistere ultieme verlangens te verhalen teneinde de hemelse heerscharen in een aardse verleiding te noden zodat zij, Fatuma, hun zaad in sprekend stof zou baren waar elke willekeurige…