Alle inzendingen over Eindjes

In tijden van recessie knoopt men eindjes aan elkaar, in tijden van tekort aan eindjes, laat zich raden waar men zoekt naar een oplossing, tot de kluwens in elkaar verward raken!…

Wanneer ik alle losse eindjes aan elkaar knoop, Is het bijkans zeker dat ik niet meer voor- of achteruit loop.…

In tijden van recessie, knoopt men eindjes aan elkaar, in tijden van tekort aan eindjes, laat zich raden waar men zoekt naar een oplossing, tot de kluwen in elkaar verward raken!…

de losse eindjes zoeken hun samenhang van verknoopte ontreddering tot uitvalbasis voor ontluiking…

de ontknoping van 2009 nadert nieuwsgierig kronkelen de losse eindjes zich richting het nieuwe jaar om ook de mogelijkheden daar te beproeven…

Toen het spel ernst werd bleken de spelregels plots heel anders te zijn Vertwijfeld kijkt zij naar alle losse eindjes het eind is nog zoek…

Hoe knoop ik nog de eindjes aan elkaar. Mijn koelkast schreeuwt vergeefs om etenswaar. Geen mens houdt zich met mijn ellende bezig. Wie zal zich om mijn tegenspoed bekommeren? Ik klamp mij vast, mijn strohalm staat in Ommeren!…

Ik moet de eindjes aan elkander knopen Omdat het heel beroerd gaat in ons land. Dus eet ik thuis, niet in het restaurant En deed derhalve extra kerstinkopen: Kreeft, lamsbout, truffels, reerug, kaviaar, Daar moet ik het helaas mee doen dit jaar.…

tegen het einde knoop je de eindjes aan elkaar maak je een nest voor de laatste dingen tuur je in de verte van het verleden ontrafel je het spoor van de blinde vlek vind je de handen van een kind waarin de verbondenheid besloten ligt…

ze kruipt in haar spijkerbroek licht haar borsten in haar Marie Jo* en ontwaart met huivering in de oude spiegel een gelaat dat niet meer op haar gelijkt…

Kraaien plukken, bode van de dood, tot alle eindjes bloeden. Zeg me, zwart gezelschap of er voor dit dode lijf, tranen vloeiden.…

Zijn eindjes knoopten mijn avondzang vast, regen het lied van de arend.…

Dromende gedachten knopen onze eindjes aan mekaar, vurige vonken zitten in jouw haar. Leg je lot niet in mijn handen, jouw wezen is voldoende ... Zegen dan mijn kruis in jouw wijwatervat, versierd ...…

aan het begin van de taal staat het verlangen trage vragen wachten voor drempels van papier onze dwaalster tastbaar in de tijd is het heden een hobbelende stoet van losse eindjes ligt in ons besloten niemand weet hoe lang het duurt oneindigheid…

opgehoogde wallen onder ogen zien het zicht vervagend grijze strepen wolken gouden haren trekken draden door de tijd die steeds korter wordt de eindjes…

soms lijken gebeurtenissen aangaande het leven te hebben moeten lopen zoals … en dan plotseling wordt het onderbroken en is de veronderstelde logica zoek en voel je … dat de lijn waaraan alles scheen te zijn geregen is gebroken en dat je alles opnieuw moet overwegen en hopen de eindjes weer aan elkaar te kunnen knopen…

ik zie dat mijn bolletje wol zich steeds sneller ontrolt overal draadjes die rafelen en pluizen in een chaos structuur los van het uur en leven dat al geregen moet zijn in verbazing en pijn maak ik haast om de eindjes te knopen de draad weer op te rapen en het patroon te vervolmaken…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

wat is tenslotte nog het nut de raadsels van je leven te ontrafelen ze lijken vluchtig teruggebracht tot flarden van of losse eindjes van geluk en overmoed te lang geleden vragen en geheimen ook weinig anders dan verwatering van je verwondering over beloften zonder einde en liefdes opgegaan in rook maar beelden en geluiden blijven de…

samen herinneringen bij elkaar schrapen en ophalen hoe zat dat toen eigenlijk waar zijn die lui gebleven over hem en haar gingen vele wilde en trieste verhalen hij is zoveel ouder en de losse eindjes van mijn verleden weet hij tot het complete verhaal te smeden heel nauwgezet en fijntjes heeft hij mijn flarden aan weten voor mij tot iets…

Het is een kunst zei Karel Appel om de eindjes aan elkaar te breien het is voor ons allen gesappel sprak de expressieve Corneille. Vroegen Dortemont en Constant ook Asger Jorn, de Deen hebben jullie vaak een klant? bij ons komt er nauwelijks één.…

Zonder ruzie te maken rijgen zij de eindjes aan elkaar. Klein, klein kleutertje in een trieste wereld behoudt zijn glimlach. Een meisje stift haar lippen in de zijspiegel van een stilstaande auto. De meeste haiku's worden in stilte geboren de rest is kinderspel.…

een ontbrekend woord in het vers de onderbroken kus van een engel de niet verstuurde brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied een rusteloos tasten naar een vergeten dag het vergeefse wachten in de maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een…

ooit heb ik alle eindjes aan elkaar geknoopt mezelf beloofd die draden nooit meer op te nemen ik vlocht er alle kleuren mee verfraaide mijn verhalen gooide ze in zee om golven te bedaren maar kon die klus nooit klaren breide toen mijn netwerken in recht maar averechts liet steken vallen er knapte iets toen alles aan…

De eindjes vallen, als een restje ster geflonker, dooft het zachtjes in de nacht. En toch, de wereld lacht. Ik ben gevallen, opgestaan. Geveld en meer dan ooit, door alles aangedaan. Ik leef.. Want leven, echt leven, doe je slechts, één keer.. -…

een ontbrekend woord in het vers een onderbroken kus door de reddende engel de niet verzonden brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron…

het ontbrekende woord in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron…

de druppel die de emmer liet overlopen viel dit keer niet op de gloeiende plaat jij keek een gegeven paard in de bek en spande het achter de wagen mijn hoge bomen vingen veel wind jij zag het bos niet meer ik wilde de eindjes aan elkaar knopen jij had het einde al in zicht ik wilde water bij de wijn jij droeg enkel water naar zee jouw…

Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum mee, zo drijf ik af in euforie en waan me diep in zee. Mijn vader,oude grijze wolf, Kijkt mij meewarig aan.…

glimlach zich naar de stille uren van de dag In het natte gras dansen verlegen voetjes over wat haar verdroten vader zag Als een waas wikkelen zijn ogen zich om de tranen die hij liet stromen over zijn geboortegrond Er is geen weg terug als de oorlog voorgoed zijn gehavende ziel heeft verstomd Zijn stramme handen knoopten immer de eindjes…