Alle inzendingen over Geforceerd rijmpje

Verdwaasd verdwaald Verwilderd vertrokken Onontbeerlijk ontmaskerd Onovertroffen onthaald Behaagd bestolen betast besloten Genoeg gezien gedacht genoten…

op een avond keek ik uit het keukenraam een veertje zweefde voor de verlichte maan en dwarrelde naar een fleurig kasteel toen botste ze tegen een lieve minstreel en verdronk bijna in een spraakwaterval ze fladderde naar buiten als een skippybal tijd voor een winterslaap, tijd voor rust tot in de lente de Prins haar wakker kust ze danste rond…

En met het sluiten van deze kaart wordt het rijmpje gedicht...…

Nergens een olleke En ook geen bolleke Het is toevallig Dat ik dit nu zie Snel schreef ik daarom dit Tabbladopvullende Rijmpje en dus kom Ik in de top drie…

Trots van België geforceerd in het donker waar we goed in zijn buitenbeen bij de groenten (g)een reden tot bitterheid…

dag boom, dacht ik dagdroom dat zij langsstroomt en voor mij lacht…

Ik heb mezelf betrapt ik had weer uit het zelfde vaatje getapt de woorden leken op elkaar op en neer, van hier naar daar ik heb er een ander licht op laten schijnen zodat woorden eens gebruikt verdwijnen met veel moeite en pijn moet het dan een ander rijmpje zijn maar daar gaat-ie weer ik heb geen woorden meer zo kan ik mezelf wel schieten…

Wat heb ik van mijn laatste rijmpje spijt Want de reacties zijn mij zwaar gevallen. Tot helemaal in Wildervanksterdallen Werd Freud erbij gehaald, en penisnijd. Ik meld mij zeven lange dagen ziek, Ze werken nu aan mij in een kliniek.…

Rijmpje belde aan bij sonnet, of hij potentie had tot een gedicht Doe wat aan je vorm, zei hij, geen gezicht Je wordt gesproken zonder lucht, wordt liever ademloos gelezen De deur sloeg dicht, er volgde een nieuw couplet…

Wim zat zo stil te werken Hij tekende een spoor een spoor met zeven wagens Maar dat was moeilijk hoor En weet je wat hij heel vergat Toen hij zo stil te werken zat Dat hij een glas naast zich had staan die moe met melk had vol gedaan Ziezo het spoor is klaar Nu gauw eens drinken gaan maar 't glas lag om en poesje Keek Wim ondeugend aan…

Vroeger had ik later nog De toekomst was van mij Ik had het leven voor mij Nu ligt het achter mij Vroeger had ik later nog Ik heb al wat ik bezat Maar alles wat ik heb Ik heb mijn tijd gehad…

Gehecht door een band gewend aan onze liefde gemakzuchtig werden we We vergaten te vechten te vernieuwen te verrassen nu lijkt alles geforceerd Verengd tot geplande actie zijn aandacht en tederheid geen automatismen meer…

Omdat we ‘elektronisch’ niet meer durven (e-stemmen is geen waterdichte zaak) Gaat men, terwijl ik hier dit rijmpje maak Waarschijnlijk onder ede aan het turven. Maar niet alleen de stemmen ónder Ede, Ook boven, links en rechts ervan telt mede.…

de morgen is breekbaar langzaam kruipt alles uit de nachtslaap op zoek naar de zon of een gelukkige regen is het toch weer oorlog of een vernietigende depressie in dat licht is elke vrolijkheid niet meer dan een geforceerde ontkenning evengoed fluit ik mee met de vogels maar weet niet of dat een aanbeveling is…

Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

'k Heb vanmorgen al gezongen En gesprongen, Zo verlangde ik naar die tijd Maar ik kan geen rijmpje dichten, Moet ik zwichten Voor mijn broer in poezij Neem dan, moeder, slechts dit roosje Van uw Coosje, 'k Heb u toch zo lief als hij.…

Geen standpunt, geen partij, gebakken lucht zo sprak haar waakhond Kay-Kay van der Linde dat vrouwtje Rita dat niet leuk zou vinden was 't volgende bedrijf in deze klucht ontkennen had geen zin, de zaal zat vol getuigen dat rijmpje had gelijk; de TON die viel aan duigen…

De deur werd geforceerd, men vond 5 lijken Wat waren die hier toch aan het bespreken? Waarschijnlijk ooit van ouderdom bezweken. (Er was 1 schedel met een brede mond Die in een holle lach wijd open stond)…

nietsziende ogen kijken mij aan een gevoelloze hand knijpt in de mijne op je bleke gezicht verschijnt een geforceerde glimlach samen vliegen wij weg naar een wereld zonder zorgen waar wij gelukkig zijn na een dag kijken wij elkaar aan en weten dat het voor mij de tijd is om terug naar de aarde te gaan…

we liepen in gelijke pas ervaarden dat heel plotseling ineens was er die lach de twinkeling in ogen van iets fijns dat onbewust geregeld wordt alsof het ook zo hoort later probeerden we weer zo te lopen dat voelde geforceerd het hand in handje was heel snel geleerd wil melker 25/01/2018 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

De vakbond is tegen geforceerde maatregelen om de economie te redden en wil daarom niet terug naar de 40-urige werkweek. Mijn vader moest op zaterdag nog werken, Wij gingen elke zaterdag naar school, Niet zeuren was in die tijd het parool, Het weekend was bedoeld om aan te sterken.…

Donkere dagen en lange nachten, De kou laat op zich wachten. De kou laat zich verdringen, Door de warme wind, Die, waar hij zich bevindt, Zachtjes ligt te zingen. De gele bladeren verlaten de takken, Die zich treurig laten zakken. Die zich klaar maken voor de strijd, Tegen sneeuw en regen, De wind die ze laat bewegen, Brengt nog geen…

Ella, Ella, o bella bimba, ‘goed’ en ‘voornaam’: dat betekent je naam, de klank van zon en zuiden, van klokjes die helder luiden. Ella, Ella, O bella bimba, volmaakt meisje, soms krijs je, maar niemand wordt boos, meestal slaap je als een roos. Ella, Ella, O bella bimba, nieuw mensenkind, fris als lentewind, helemaal zonder zorgen…

Zeker eerlijk Nooit meer mijn lach tussen haar benen Nooit meer haar gestoken met mijn tong Chimère en hersenspinsel Groot verlang van jaren Opeens moment Niets geforceerd.…

Want als ik voor elk rijmpje betaald worden zou, stond ik nu niet, te roken in de kou!…

wanneer je lach verdwijnt de avond naar de nacht gaat lonken de maan zich schuilt achter onmacht dat stilletjes in het duister staat te pronken en wijl mijn hand je schouder raakt mijn ogen de jouwe vinden weet dan dat ik vannacht weer over jou heb gewaakt een simpel rijmpje op de vroege morgen vertelt mij meer dan de ochtendkrant ontneemt…

als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen in rondcirkelende gedachten de onbegrijpbare woorden om zich te hergroeperen in geforceerde…

Ik kan geen andere manier bedenken dan je dit rijmpje maar te schenken, géén punt toch?…

bij het aankijken een ruimte vol kleur utopia lijkt dichterbij dan ooit met vreedzame, niet geforceerde woorden uit liefdevolle lippen met een prettige geur vervuld van emotie zonder traan lachend met de benen verstrengeld de seconde, een minuut, alsmaar langer maar na die tijd is het gedaan licht boven de aarde zwevend naar huis surrealistische…