Alle inzendingen over Gerhardt

(Met dank aan Ida Gerhardt en Lucebert)…

Aan Ida Gerhardt ben ik dat verplicht, ‘HET CARILLON’ is een volmaakt gedicht.…

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

Het landschap nam hem op het stond nu in hem geschreven in die ongemeten wijde dag het eenzaam zwerven van zijn gemoed. Verlangen sloeg neer in weke aarde toen hij ging langs het smalle pad een vlucht van wilde ganzen zocht verre overzijden. Ruimte zon en wind in korte vlagen schreven een nieuw begin in hem.…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit 'Het levend monogram' (1955) van Ida Gerhardt (1905-1997)…

toen het weer licht en morgen was zweefde een liedje voor mij uit ik wist het zeker: vroeg of laat vind ik het woord levend als water dat mij bevrijdt de ochtend was ongemeten wijd…

dit was het huis waar wij woonden het veld waar we lagen in zomergeurend gras hier was ons tintelende samen in het milde stille licht waar we in de verte van onze ogen argeloze dromen droomden hier was de geurende aarde de zoete lucht van oude lindebomen in de donkerte van de nacht hier was het zilveren stromen van de beek de spiegeling…

aan de overwal gaan stil en traag twee vrouwen ida en marie?…

best een lied van melodie en ritme vertonen Hij tikte met zijn hand het tempo In het ruisen van het bloed kwam een hapering in, een huppeltje dat de cardioloog verontrustte eerder had gehoord en gezien Jij hielp me eens een gedicht te vervolmaken, ik vraag me af waar dat sonnet is gebleven En of je op 17 maart 2018 postuum nog de Ida Gerhardt…

De katholieke kerk wil dat liederen van onder anderen Huub Oosterhuis en Ida Gerhardt niet meer in de kerk worden gezongen. Censor Mennen van het bisdom Den Bosch vindt dat de liederen te vaag zijn en te weinig over God gaan.…

Wat is dichten Meer dan indringend In woorden vatten Al wat ons omgeeft En wat met de tijd In onze gedachten leeft Is dichten meer Dan alleen aandachtigheid?…

Zo kom tot rust. Vertrouw u aan de nacht, te slapen gaat nu alles op de aarde - en geef verloren wat uw hart bezwaarde, langs verre stromen wordt het thuis gebracht. Zo kom tot rust - en hoor naar het gestadig ruisen des levens. Al wat is geschapen doorwoont het, aan zijn hartslag moogt gij slapen: Ook in u zelve arbeidt het genadig.…

Geloof van mij, gij die mijn naam hier leest, ik heb de dood van kind af nooit gevreesd. Hij was vertrouwd. – Het ondoorgrondelijk leven is mij de donkere despoot geweest. --------------------------------------- uit 'De adelaarsvarens' (1988)…

's Nachts hoorden wij in 't holle huis de ratten rennen langs de binten. Zij scheurden spaanders van de plinten; in kasten viel de kalk tot gruis... De Rotte gistte van bederf. - Uw fierheid heeft geen kamp gegeven: ge hebt het vaal gespuis verdreven, nog: de boerin op eigen erf. Maar later, 's nachts in het gewelf der kelders hoorden…

Ik schrijf u met de ravenveer, Mijnheer. Mijn eer en uw eer uw hart mijn hart heeft niets gemeen. Ik schrijf u met de ravenveer. Ik schrijf u met het ravenzwart het teken: neen. ----------------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten, 1980.…

Ik zag de mensen in de straten, hun armoe en hun grauw gezicht, - toen streek er over de gelaten een luisteren, een vleug van licht. Want boven in de klokkentoren na ’t donker-bronzen urenslaan ving, over heel de stad te horen, de beiaardier te spelen aan. Valerius : - een statig zingen waarin de zware klok bewoog, doorstrooid…

Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zevenmaal om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - zeven maal…

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. --------------------------------- uit: …

Kerstnacht - het woord is als een lafenis, een koele sneeuw, glanzend onder het zachte stralen der sterren - op de landen is het weerloos stil, een ongerept verwachten. Kerstnacht - het eenzaam zwerven der gedachten rondom het oud verhaal, het nimmer uit te spreken verlangen naar het helder zingen in de nacht en het opgaan van de ster, een…

Geur van honing en jonge melk, van een nestdiertje dat slaapt. Een ademhalen van dons. En speurbaar aan de neusvleugels de geur van wat gebeurd is: geboorte, geheim. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

Op een onaards uur vertrokken, wars van alles, zonder reisplan, elke overlegging mijdend en mij weidend in mijn vrijheid bij het dansen van de draden, weet ik feestelijk in mijn jaszak het kompas, dat onder Arkel ik als kind eens op een morgen heb gevonden in de wegberm. Dat mijn trots was, dat het nog is, dat ik Boreas gedoopt heb. Waaraan…

[Tot de dood ons scheidt] Zolang gij er zijt, het brood voor mij snijdt, de legerstee spreidt, mag God het mij geven, het lichaam, het leven. Hier ben ik. Altijd. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 2005.…

Kerstnacht - het woord is als een lafenis, een koele sneeuw, glanzend onder het zachte stralen der sterren - op de landen is het weerloos stil, een ongerept verwachten. Kerstnacht - het eenzaam zwerven der gedachten rondom het oud verhaal, het nimmer uit te spreken verlangen naar het helder zingen in de nacht en het opgaan van de ster, een…

Onverwacht mij tegen in 't nog winters jaar op de sprong der wegen bloeit de hazelaar. Tegen 't licht gehangen slingertjes van goud; aarzelend, bevangen raak ik aan het hout. Trillend dwaalt van boven 't fijne wolken los; en met bloei bestoven in het naakte bos blijf ik in een beven teruggehouden staan, en ik raak…

Toen hij het kleine plantje vond, boog hij aandachtig naar de grond en dan, om wortels en om mos groef hij de fijne aarde los, voorzichtig - dat zijn hand niets schond. Behoedzaam rondom aangevat droeg hij het langs het slingerpad van bos en akker voor zich uit, en schoof het thuis in 't licht der ruit zoals hij het gevonden had. Dan,…

(voor de kinderen in Noorwegen) De hondsdagen met rosse hitte, van onweer drachtig, en geladen met onbestemde haat en angsten, voorzeggen dat het onderweg is. - En in de nacht tevoren is er dat vragend blaten van de lammeren en het schorre antwoord van de ooien, een voorgevoel van naderend onheil. - En, steeds weer overrompelend, is het…

Hervonden na tien jaren tijds de plek waar geen sterveling komt. Waar het stil is als in een crypt. Waar zij zijn in blauw-zwarte lei. Twee adelaarsvarens, manshoog, vereeuwigd fossiel in steen. Ik adem, ik heb het bereikt. Er komt mistige kou van de wand waar hun werend domein is, waar zij ongenaakbaar, met zwijgend gezag, mij doen weten…

Te Grave beneden de sluis voorbij de zware deuren mag mij het water sleuren en kantelen met geruis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' O God, hoe kon het gebeuren - gesloten het venster, de deuren, gebannen uit liefde en huis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' Grave, dat is groen land en water…

Het speelt het liefste ver weg op het strand, het kind dat nooit zijn eigen vader ziet, die overzee is in dat andere land. Het woont bij vreemden en het went er niet. Zij fluisteren erover met elkaar. Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar. En altijd denkt het dat hij komen zal: Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht - en droomt van…

tekst voor een ballet Vreemd aan de ander in war doorelkander danst om de rozen die raadselen zijn. Wars is de wijn op de bodem der kelken, groene festoenen zij moeten verwelken: danst door de doolhof van lachen en pijn. Naderen, kruiselings wisselen, keren; tegen verlangen kan géén zich verweren: vraagt het de rozen die raadselen…