Alle inzendingen over Glazen stolp van ver

stolp van verleden eens verdwijnt intens verlangen naar ons samenvloeiend heden…

echt blijkt dan de scheppende werkelijkheid ontdaan van enige schijn of kunstmatig beeld ach, natuurlijk, eens boetseer ik weer mijn lief gekneed in een mooie sculptuur maar dan, ja dan zet ik het onder een glazen stolp ik weet het zeker, dan is mijn hoop van langere duur…

Ik heb me opgesloten onder een glazen stolp alles kan ik zien, niets kan ik horen ineens hoor ik nergens meer bij men kan mij zien zo heel alleen toch ben ik niet eenzaam, ook niet verlaten volledig afgeschermd van het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek…

Ik zie het eiland tussen de bomen liggen en denk aan vroeger, voor ik leefde en de glazen stolp begint zijn werk en daalt neer. Zij beschermt mijn hele zijn: als niemand ben ik afgesloten van de angst. Wil het uitschreeuwen, niemand hoort mij. Veilig achter het glas, men hoort mij niet.…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

Met gebalde vuisten Beukt ze de hemelpoort Zakt ineen Hopeloos hulpeloos Wat kan ik anders dan Met de deur op een kier Mijn zware sleutel Laten neerkomen Op haar glazen stolp Opdat die barst en ook Zij aan diggelen richting Kleefstof kruipen kan Zij is bepaald geen steenrots Zoals ik, hooguit een uit een Rozenkrans gevallen…

Onder een glazen stolp valt de nacht ten prooi aan een nieuw slachtoffer van z'n dromen, dat houdt mij weer even zoet.…

Onder de glazen stolp vallen aardse schimmen ten prooi als slachtoffers in bloedstollende dromen, het houdt mij weer even zoet als ik op adem ben gekomen.…

Schim van gisteren De laatste kruimels veeg ik van tafel En grijp naast de wollen roes, de wolk Ons draagvlak Ergens onder de glazen stolp Dan verbreek je de lijn En ik gis naar waarom en wie en hoe Dan spijkert een sluimerende beul me vast En je haast je naar de flits Ik schud de bijtende kevers van het vel Terwijl een zomerwind jouw…

Onder een glazen stolp In een broeikas drijft het gas Het houdt de straling vast Hij smelt.…

Moeder was kruidenierster in die tijd een zware job de waren werden afgewogen gort, meel, groene zeep en drop erwten, stroop en koffiebonen suiker, zout en cichorei snoepjes in glazen stolpen stonden op de toonbank in de rij.…

stolp en met kompaan Max Brod Over gesmolten ijs en golven bomen Proces betekent hier ontwikkelingsgang Ik ben niet kafkaësk, maar eerder chosen…

Een stolp staat over het dorp.…

Er is geen enkel excuus dat niet diep in zich een weifelen draagt een dienbord waarop glazen nauwelijks hoorbaar beven…

stolp gevangen we willen maar het lukt ons niet we zijn je vergeten niet zo zonder iets voelen machteloosheid schuld en verdriet Geloof ons deze wereld is ook de onze niet…

stolp hoe jij, mijn lieve meikind, harder uit je sloffen schoot dan de onverwachte dood die zoveel uit jouw leven nam…

Omkijken? Liever niet. Want kijken, echt kijken doet pijn. Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen…

Als ie nog eens wat te zeggen voelt blaast ie de woorden in een plastic zak die hij voorzichtig onder een stolp ledigt. Onder de stolp van het H.-Hartbeeld op de schoorsteenmantel van zijn grootmoeders huis zweven de woorden in het luchtledige.…

Gelaten het leven zoals het was, verleden onder een stolp van glas.…

Zwaar drukken de eiken een stolp over de schemer. Zijdelings gloeit rodondendron op. Zwaar ook weegt de onweersnacht op klamme schouders. Bladerruisen door de nevel dringt. Het huilen der honden. Het zweet.…

Ik ruik je net onder de douche vandaan, naakt en je haren nog nat. Kus je lippen, lekker is dat. Je opent je mond, je tong verkent de mijne. Tanden tegen tanden. Dan voel ik je handen. Ze kneden mijn borsten, mijn billen. Jouw tong in mijn mond maakt duidelijk méér te willen. Je handen voelen hard op mijn huid, ik houd het bijna…

Achter een vrolijke glimlach ligt er toch angst, voor later. Een lichaam stijf, traag, en zwaar, mijn rechterarm beeft, voelt niet als deel van mijn lijf. Een lach vervaagt in een mimiekloos gelaat. Ik alleen kan hier doorheen. «Kom meid, accepteren.» Iedereen wordt oud en moet dat leren. Soms huil ik van binnen, om het…

Ik weet: je leeft daar in het land van licht. Je bent niet dood, je leeft. Ik weet het met mijn hart. Ik weet: de liefde die ons bindt sterft nooit. Liefde kan niet sterven, omdat zij eeuwig is. Daarom blijven wij in liefde met elkaar verbonden, jij daar, ik hier. Ik weet: je zorgt voor mij vanuit het land waar jij nu leeft.…

Zoek niet, laat los: de tranen die stromen willen, de onmacht die om erkenning vraagt, het weten dat als hoogste zelfinzicht weet dat het niets weet. Klein worden, verdwijnend klein. Leeg, zodat alleen nog kale naaktheid rest. Ga tot voorbij het woord, voorbij het denken. Want daar, in leegte, in niets, raakt volheid je aan. Reik tot…

En onder de glazen stolp van de maan ontbrandt een geweldloos gevecht tussen verwachting en vernieuwing rechter in een tijdloos niemandsland. Te dolen door eeuwen van dakloze bladeren, een plek waar niemand komt en de seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waarin we verdronken als minnaars vermomd.…

Storm die door het brein raast, Bij vlagen alles wegvaagt Dat het geweten als licht Protest nog op wil werpen - De nacht is lang en koud, Licht en warmte zo ver weg, En aan het eind van deze nacht, Van elke nacht, waar de donkere Tunnel ophoudt, staat zoals altijd Het konijn met het glazen oog, Dat mij opwacht aan het eind Van deze…

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

hoe de kilte in je botten kruipt en jij in je trui de witte wereld alles doet schuiven alles bedekt een stolp van stilte dempt eerbiedig ieder geluid de vroege sneeuw brengt wat licht in de donkerste nachten…

Ver weg op Mars is er een grote krater die nota bene “Bunnik” is genoemd. Zo wordt een doorsnee-plaatsje toch beroemd en blijft zijn goede naam bewaard voor later. Die slimme astronomen zijn als dwazen, ze schrijven in de ruimte als op glazen.…

En onder de glazen stolp van de maan ontbrandt een geweldloos gevecht tussen verwachting en vernieuwing rechter in een tijdloos niemandsland. Te dolen door de dakloze bladeren, die spreken, plekken waar niemand komt, seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waar we als dronken minnaars zijn vermomd.…