Alle inzendingen over Hennie

Meer dat donker Tussen bergen hangt, Rimpeling in het Water die onze kant Op drijft - daarachter een Lichte plek waar de zon het Water raakt en waar jij zojuist Naar de hemel bent gegaan Oggebbio, Italie, 30 april 2013.…

Dwaalde vanmorgen nog Zorgeloos door de Herinneringen van m'n Jeugd - en zie ons Samen met vader achter Het paard naar het Land toegaan - jij ment Het paard - ik draag de Koffie en het brood Voor deze dag - Dit is de gedachte die Bij me opkomt nu ik je Gisteren voorgoed naar De hemel heb laten gaan…

In liefde gedenken wij Hennie Jongbloed-Weggemans *15 maart 1937 - +19 april 2013 Oorsprong, bron, Oerbegin ben jij Van dit leven Dat zo ondoorgrondelijk, Zo vaak niet meer te Volgen is - stromenland Waarin mijn ziel Zich onlosmakelijk Vervlochten heeft, Eind dat begin werd En begin dat nooit Meer ophield met Leven, waar…

Tot as vergaan Ben je, liefste zus Die ik me ooit Had kunnen wensen, Wat zou ik vurig Willen dat je Als een feniks Uit de as weer Op kon staan, En voor eeuwig Kon blijven bestaan…

In liefde opgedragen aan Hennie Een tiental jaren had Ik hem niet meer gezien En na een eerste vluchtige Begroeting moest ik wel constateren Dat hij geen carbon-doorslag meer Was van de mens die hij in mijn ogen Ooit geweest was…

Ik lees haar silhouet, duivels spel in avontuur, hierin werd ik overklast, recht door zee en puur in mijn zaligheid gekrast, schaduwen kleuren mijn graven wit, licht komt helder dichterbij, ze boetseert mijn de ruimte op een bont pallet van onschendbare eerbaarheid. Ik strijk mijn streken met een droge kwast, ik lees de tomeloze…

Al was het een verrassende vertoning Toch vond men het in Spanje ook wel cool Dat hun equivalent van Hennie Stoel Gaat trouwen met hun eerstvolgende koning Al lijkt zo'n link niet eens zo ongewoon: Een Stoel is toch familie van de Troon?…

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

jawel, ik weet van die voedselketen maar nog steeds kan ik niet wennen aan documentaire taferelen van het toch nog onverwachte einde zoals laatst die wreedlachende haai met een blikontdane tengere pinguin slingerend tussen lange rijen van blinkende hennie huismantanden tot elkaar veroordeeld, getweeën een functioneel gebroederlijke onderzeeër…

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…

Voor mijn oudste zus Hennie Toen jij de liefde Van je leven verloor En voor het eerst In je leven alleen Kwam te staan gingen De jaren niet meer als Vanzelf voorbij, viel jij In het ravijn van de Eenzaamheid, voor jou een Onbekend begrip - de jaren Leken dubbel zo lang te Duren en heel je menszijn Deed pijn, aangestoken…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

Voor Hennie Een kleine zestig jaar Ben je met me meegefietst Op het verharde zandpad Van ons leven - pad Waaraan we geboren werden En dat we levenslang met Ons mee zouden dragen - En ook al heb ik je Nu moeten laten gaan En weet ik dat jouw Lichaam er niet meer is Merk ik dat ik jouw Schaduw naast mij nu al Zo ontzettend…

dat er zoveel mogelijkheden uit een vliegtuig boven zee van een boot over de ijssel dan liever de atlantische oceaan daar was je al in een sieraad rond de hals ook daar ben je geweest een brok graniet verstrooi je niet neem je ook niet mee in het keldertje moet je blijven alsof ik je toch een beetje begraven heb…

Vragen, geen tijd, rennen, ik moet doorgaan.. Lopen, rennen en hopen, dat de gedachten verdwijnen, dat ik heb verloren.. Gek doen, veel lachen en lol maken.. Ik moet doorgaan.. Niet weten, willen weten wat we voelen.. DOORGAAN! Opmerkingen, mensen kwetsen, zo zou ik het niet bedoelen (sorry). Lachend vechten tegen elke traan…

De test betreft nu Hennie op zijn wielrenfietsje. Vanuit de hoogte gooit het duo bak- ken sneeuw op d’ aardse modder. Ongemak- kelijk befietsbaar. Stammie denkt nog: Nietzsche die had het over God die dood was, maar ik voel dat hij zijn blubberzegen over mij uitstort. Kom maar op!…

In liefde geschreven voor mijn oudste zus Hennie Terwijl het leven langzaam Wakker wordt en in dit Late voorjaar ook de vogels De lente weer herkennen Ligt voor jou het einde Langzaam op de loer Leven dat stil aan Lijden werd en zichzelf Begint op te geven - Ik hou je hand vast Om je tot in de eeuwigheid Niet meer los te laten…

Een Oekraïense plofkip-exporteur gooit met zijn komst een knuppel in het hok. De Haan vreest voor de vaderlandse stok en noemt zijn vlees alvast inferieur. En wij? Al kluivend aan een sjoemelvleugel versterken wij de Europese teugel.…

In liefde opgedragen aan Hennie Dagenlang had ik je hand vastgehouden, Om je tot in de eeuwigheid niet meer los te laten - Ik weet, het was tegen beter weten in, Zoals je weet geeft liefde niet zoveel Om het verstand - Want bij het ingaan van de vijfde dag Moest ik je loslaten, je toch laten gaan, Naar je eigen horizon…

IN MEMORIAM HENNIE JONGBLOED-WEGGEMANS * 15 maart 1937 + 19 april 2013 'k Heb je vandaag Laten gaan, liefste Zus die zo lang ik Me herinneren kan Bij mij geweest is, Zus die zich zo vaak Gelijkertijd mijn Moeder voelde - In liefde laat ik Je vandaag gaan Naar de overkant Van deze oceaan Waar de hemel zich Probleemloos…

In liefde opgedragen aan mijn zus Misschien zin in Cappucino, warme Choco of zo Zeg je, terwijl wij Je duidelijk vertellen Dat we niets Meer hoeven, We zitten al zo vol - Toch begin je Met stramme vingers De plastic verpakking Moeizaam te openen, Zinloos te openen, Want jij weet Dat het erop zit, Dat weet jij net…

Cabaret uit Utrecht, dat was lachen om Herman Berkien; maar was nimmer compleet als de liefhebber niet ook Hennie Oliemuller had gezien. Bij deze nestor van het Utrechtse cabaret werden door vele kleinkunstenaars de eerste stappen in het theatervak gezet.…

in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven jij bent mij zo door en door vertrouwd in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd toch ben ik niet met jou getrouwd als jij weg bent is het maar voor even in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

op benen van brons sta je tot je enkels in het water met gestrekte armen vang je lucht en water in een schaal la nina beeld in een fontein geeft de lichtheid aan het leven…

licht met de kleur van metaal gevangen in jouw ogen vonken spatten over hoog in de kale toppen van de bomen fluistert jouw stem ik waai mee met de woorden vurige handen ontdekken verse sneeuw zacht en zoet het proeft naar bijna voorgoed…

jouw ogen als sterren in die helder koude dagen toen de storm was geweken restten slechts mijn vragen jouw stem fluisterend hoog in kale bomen woorden zochten houvast een antwoord wou niet komen jouw handen bedekten de sneeuw zacht en zoet onder lage luchten was ons afscheid toen voorgoed…

scherp snijdt het in zijn lichaam wonden schrijnen en schuren rusteloos draaien gaten vallen in de nacht zijn hart bonkt koortsig een dans zwarte vlekken eindeloos draaien in het donker stollen cijfers als bloed…

ijskoud stampte de wind door jouw witte straatjes in het nauw gedreven hield hij zo het leven achter de gesloten luiken de sinaasappelbomen rond jouw plein het bronzen kind in jouw fontein verkleumd verlaten de wind vond rust op een bankje bij de kerk de hemel brak het licht bracht leven in jouw wit de zon deed weer zijn werk…