Alle inzendingen over Het gebladerte

- o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

In 't oude bos, als duisternis wint van de zon ontstaat nachtleven Oehoe klinkt troosteloos door gebladerte loert de uil Een veldmuisje wordt prooi!…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…

september drijft in regenbuien naar oktober de wilde eenden zijn er nog alsook wat schokkend nieuws als vals getij licht en donkervallen argeloos in stervend gebladerte en wij maar belachelijk doen in een mengeling van eigenheid realiteit en dromen…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

het dorp vol zachte geluiden wat koerende duiven op het plein de wind die het gebladerte terloops streelt gezangen achter het glas in lood van de kerk de tijd is stilgezet ik droom dat ik niet wakker word zondag is nog niet begonnen…

je schrijft een paar dingen dan ga je wachten een waterkoet zit op een nest in de vijver zit je op woorden komt er niets uit ja daar zijn een paar piepende kuikens ze zeggen nog bijna niets maar ze volgen de moeder in de vijver terwijl de zon valt in het gebladerte van het woordenboek…

Herfst Het gebladerte is hopeloos zwak. Het licht is een zwak schijnsel der liefde. Vergankelijk rood moes valt van de vermoeide takken zonder lust tot leven uit hun zelf. Sterrenstond komt weldra op. Vergankelijk geel en rood en zwart geraapt gebladerte. Het heeft geen zin meer voor hen te leven aan vermoeide tak en stam.…

Een auto zonder passagiers zit onder het gebladerte weinig resten rijp voor de sloop en ik denk alleen maar: wees blij, het is alleen schroot!…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

De oude man verlaat voor de dageraad stil het reservaat loopt naar de eenzame plek waar de schaduwboom staat zet zich neer onder het gebladerte van de oude eik de eeuwige reis is begonnen met de droom over de jachtvelden en bij ondergaande zon gaat hij met een zucht over naar het dodenrijk.…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

Onder nieuw gebladerte de sombergroene boom trekt krom zon stuift gele bloesem rode velden bekleden oevers met je naam fluisterend zal fris zaad de regels van jouw hand met witte zinnen kleuren bevrijden zal de pen zoals velen wacht ik aan de overkant…

De grijze verte nadert Onhoorbaar, kalm en zacht; In 't blauwende gebladert Daalt stille vredenacht. De hemel heeft zich rustig Om de aarde heengespreid En zoent haar nu wellustig In zwijgende eenzaamheid.…

het is net, zegt ze, alsof de lucht begint te trillen op de momenten dat alleen ik naar de takken kijk het gebladerte dat loslaat en valt alsof mijn blik het aanwakkert een soort sterfte teweegbrengt wil je, vraagt ze, morgen samen met mij naar de bomen kijken?…

geen enkel wijsje blijft in de boom hangen wanneer wind aan het gebladerte rukt verzamelde ik zachtjes en viel geluidloos neer in jouw gedicht vanaf de hoogste takken omlaag naar de vlakke lijn waarop een meeuw rustte nog lichter dan het onvergankelijk verlangen waarin je mij baadde gevolgd door klokgelui en het refrein…

De morgendauw nevelt tijdloos als een pareldeken over het landschap Een stilte kleurt het morgenlicht langzaam in wolken van sereen In al haar schoonheid weeft de aarde parels van dauw aan het gebladerte De zon laat het landschap ontspringen in een fontein van geweven waterdamp Het is alsof de tijd niet meer bestaat alleen de schoonheid…

de kerken prijzen zich beierend uit de markt balletdansend snoepen de groenlingen van ons plantsoen de oude man schoont de randen van de sloot ruisend valt het riet ik hoor de zeis langs de provinciale weg een brullend monster kastanjes roffelen de jaguar op zijn kop onder mijn ogen sterft het gebladerte in schoonheid ik…

Mijn gebladerte van het bos bedekt de sporen van platgetreden onmacht. De wind heeft zandduinen achtergelaten als verwaaide restanten van wilskracht. Maar ach, men zegt wel dat niet alles ook werkelijk is wat het oog ziet. Zelf zie ik het niet zo scherp, dit is immers mijn grijs gebied.…

lente waait stilte alsof er geen dagen meer komen vertel me over liefde voor je weggaat of voor vogels bewegen in het gebladerte van de nacht vertel me over duinen en open huizen zweefmolens die rond de klok draaien en bogen borduren op blauwe vlinders vertel me over dromen die gedichten naar zee wiegen alsof het zwijgen…

de wind aarzelt wanneer ik woorden schrijf in de kille schaduw van de winter ik haast me door het gebladerte schraap zinnen van stugge takken voor deze zich overgeven aan het troosteloze gerucht van gewillige, grijze wolken vanuit de aarde verkondigen ze het sterven terwijl de nacht wordt meegesleept in de herberg van mijn angsten…

Door het bos loop ik te dwalen Hoge bomen bij elkaar Hun toppen laten een straal van Zonlicht door die flitsend tussen takken Het gebladerte verwarmt Met de stappen die ik zet Voel ik de schaduw dan de zon Mijn ogen toegeknepen Laat ik mij als een kind zo vrij Weer draaien in de wind en droom Een toverpracht van kleuren Doen al mijn twijfels…

Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag! Wat kan meer poëtisch stemmen dan een boom nog half verborgen, verguld boven een watten deken door de lage horizon-zon op een laat septembermorgen.…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

De wind heeft warme gedachten in je haren gesponnen En hangt een nevel aan rood gebladerte Vallend van tak tot tak op de aarde, in het nat van een bloeiend najaar De eerste grijze haar als een teken van de tand des tijds Geronnen in smalle wateren, van fluisterend tot tierend We vieren de herfst met wervelende melancholie…

Rode zon mazelt lichtflitsend door het gebladerte kreunend door de bovenwind leunend op jeugdige muziek zwoel gekruide lucht trillende neusvleugels verdwazing alom synoniem aan de geur zweet parelt in het schemerlicht jij niet schuldig aan mijn belgedrag vlijt de hoorn tussen je dijen klaarkomend op het spreekgedeelte mij de gehoorde…

opklaringen, kippenbuien op- en neer-quark oppervlakkig, op termijn, op de lange baan, het eeuwige alles, alles is bedekt onder een deken van beschutte eindkleuren, alles neigt tot alles 'streetview spot naakte man' temidden van aangeslibte baardgroei ervaar ik kaalheid als een beladen leegte donkere manen verdwijnen in waardeloos gebladerte…

in elkaar verward gebladerte in een lege studio riemt de man van het heftige handschrift zijn hond af toe mijn trots mijn plebejische bruid sla maar kadetjes in de zorgvuldig uitgekozen brokken barbecuehoutskool glansden inderdaad als zwarte juwelen allen grillig allen anders van vorm - ik gloei zo en ik hoor de wind… tengels thuis laat…

Vandaag omdat mijn dochter jarig is vandaag staan alle bloemen in mijn gedachtentuin in bloei Met rustig groen gebladerte omluikt ervaar ik hoe fijn het ruikt met al die geuren en bekijk ik vele kleuren die ik anders niet zo vaak meer zie Het geel van hoop het rood van passie en betoog het paars van geestelijke inspiratie en alle te bedenken…