Alle inzendingen over Impressie

in zoele zind’ring waar water zijdezacht wacht fladdert een vlinder…

in bewegingloos evenwicht op de hoogste klip onbevreesd voor de afgrond overschouwt de steenbok de wereld zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens die naar de hemel priemen in de karbonkels van zijn ogen smeult het licht zijn machtige kloten bengelen wellustig, zonder schroom, gezwollen van lust en kiemen van leven triomfantelijk…

Gedicht, impressie van een moment gedachte en gevoel verwoord verbeelding vult wit tussen regels tijdens wandeling van de geest Gedicht in literatuur, foto in beeldende kunst, impressie beklijft foto toont wat zijn lens ziet gedicht vertelt wat de geest voelt Foto's doen drama's herleven brengen generaties tot dichten in nooit eindigende…

Water, dat zand grijpt, en weer los moet laten. Wind, die wolken drijft, tot voorbij de horizon. Wad, dat eeuwig verandert, en toch hetzelfde blijft. Wadden leven zoals mensen leven. Wadden veranderen, tussen eb en vloed. Mensen balanceren, angstig of moedig, tussen kwaad en goed.…

Spektakel kleuren impressionistisch getooide afstotende medusa bomen Open de blik fris het gezicht zwart de stof krakend en ruisend bollend afstotend nodigt uit lijdend Groen loenst vlijt vloeit overspoelt gedachten de waas van waar was ik toen Mijn alibi polis toont onderverzekert zijn per gestrekte kwaliteits besnijding…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

Naast een overvolle afvalbak liggen nog wat uitgedrukte peuken, lege bierblikjes en een sinaasappelschil. Een voorbijganger, die toevallig tekenaar is, schetst dit alles vluchtig met zijn verbazing en noemt het: "Vervuilend stilleven."…

Ik ben zo moe als een krekel die verdoofd is door een volle shot heroïne. Al het weten glijdt weg in een groot zwart gat in de kosmos. Ik heb besloten zelf een wandelend gedicht te zijn en het wijzelijk daarbij te laten. Ik leg mijn gerimpelde hand op een scherf van de oude klok. Ik heb geen verstand van klokken, moet hem helaas aan zijn lot…

Hoe wonderlijk was vergeten Nu keren in en uitzicht terug Eb en vloed mijn eigen brug Als aandachtig tijdloos weten Stromend in verhalen Staat de weidsheid stil Maakt wijsheid geen verschil In mijn verbijsterend vertalen Wolkenpaadjes in het buitengebied En het meedogenloos moment Spoelen door en maken schoon Geborgen zingt het levenslied…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

een kraai zwerft tussen de bomen en krast vol stromend bloed zijn zwarte schreeuw aan de rand van het stoppelveld landt hij in het hart van de gevleugelde tijd…

In media verscheen fluks een impressie. Niet elk blad ging er positief op in. 'De koning droeg een lelijk tropenpakje', las ik. Dat klinkt als van een oud gebakje.…

zo'n eerste paar schoenen waarin destijds de eerste meters zijn getrokken kunnen je veel vertellen over de verloren tijd ach ja die tijd van weleer toen wij zo onbevangen aan het begin stonden van de reis naar het morgenland…

de stortregen heeft huisgehouden in voor- en achtertuin her en der wordt mijn weg bemoeilijkt door scheefgevallen guldenroede voeten en broekspijpen zijn kletsnat binnen enkele seconden een bamboetak zwiept in mijn gezicht naaktslakken schuiven met allure over de tegels een nieuwe bui nadert…

(aangaande de uitvinding der boekdrukkunst) de afdruk van een uitgesneden boomschors maakte indruk in het zand iemand bukte en raapte het op was het een a? het werd een hoofdletter die op haar beurt uit de aardkorst moest worden gesneden zij was ingebrand…

Irissen, ze glijden door de avond door het oog van de lantaarn laat ze schijnen, laat ze verdwijnen uit de dood opgestaan. Irissen zingen over licht en seringen over het verloren oor, de nacht is snel gekomen. Ik hoor de zonnebloemen dansen voor het venster in het nachtcafé. De sterrennacht is opgestaan. Ik verlaat mijn plaats en…

*** *** *** *** witgele roosjes zeggen zacht ik hou van jou vertellen van rouw *** *** *** ***…

Gisteren stond ik bij het raam Het was ontzettend kalm De stad was erdoorheen gesneeuwd Ik zag een eenzaam duifje op de straat Zij had het ongetwijfeld koud Ze kon ook nergens voedsel vinden En in het park staan mooie linden……

Vier gaten in een lege muur Het ‘Pedicure’ is verdwenen Zeker te weinig eelt en tenen Of misschien gewoon te duur ‘t Is zondag zo rond negen uur De kerkklok luidt en in mijn genen Worden ze vederlicht, de stenen En voel ik me weer rein en puur Mijn kerkgebouw ligt in de polder Mijn hond kwispelt een prima preek Binnenin klinkt een oude…

licht dat streelt de schone schets schept hij het zinnebeeld als hij haar vluchtig ziet raken haar borsten net het riet niet…

schets verdreven zijn de laatste dunne nevels het hemd vliegt uit warme stralen stormen aan in het heetst van de strijd schuift een stoel nabij witjes wacht een blouse op de ontknoping…

grisgrassend schieten sloten door het weiland spetterend goudgeel speenkruid siert de walkant als een volleerd mannequin toont de treurwilg een gewaad in filigrain…

tussen de blauwe slaap en het verlicht ontwaken ligt het zachte naakt een symphonie in wit takken van kale kromme bomen reiken naar bleek winterlicht alles wacht op de dans van het leven in glanzend zonnelicht…

We staan hier aan de rand van een recessie en kunnen geen designer meer betalen ook u moet de Cartier riem aan gaan halen ik geef u van 't vervolg vast 'n impressie; U woont straks in een doos van echt karton maar wél ontworpen door Louis Vutton…

In een museum werd ik getroffen Door een groot schilderij Het haakje schoot uit de muur En na een kwartier kwam ik weer bij Het doek heeft een enorme indruk gemaakt Een punt van de lijst had mijn voorhoofd geraakt Blijvende impressie van het schilderij Is een bult op mijn kop zo groot als een ei.…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

hoe teder schoon het oogt geschonken als impressie zachte winter zonder sneeuw zicht van lente jong beoogd als ik zo tussendoor dan waarneem dat een spreeuw gedreven baddert in de vijver al rondom een koolmees hipt of het fluiten wil 'wil het wel eens uitproberen' zenuwachtig twijfelt in haar ijver…

De eenzame ziel Verteert rusteloos De impressie der dorre natuur. De roerende hand Bestrijkt in ijle trekken Het droge paneel. De vaste verf wekt In gulden beeld Het tafereel der gouden bloem. De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

Impressie overal zijn brede straten het frisse blad van lindengroen puin van oorlog en bouwputten gestadig verdwijnt de pijn riksja's, taxi's, dubbeldekkers sleuren toeristen door de stad Checkpoint Charlie, Sony, KaDeWe uit het niets de Hauptbahnhof iedereen kan weer ontmoeten bij de Brandenburger Tor brandpunt voor hoop en vrede…