Alle inzendingen over Klokkentoren

Je ziet duidelijk daar de klokkentoren zijn schaduw valt al ver naar voren als hij al vele malen slaat, het verkeer wordt minder intensiever dat maakt de sfeer ook weer wat liever en het wordt stil op plein en straat.…

Een klokkentoren priemt boven ’t maagdelijk wit hypocritisch zicht…

zeven slaat de klokkentoren haverbrood de dag keerde voor de laatste keer het hooi de avond tooit zich in het rood zij plooit het ongestreken linnen zonder woord hij strooit in de erwtensoep wat zout zij vonden in het hooi de kleur van goud.…

'Nu' wordt niet later het uurwerk in de klokkentoren staat zelfs stil Alleen de rivier houdt z'n monoloog deze zondagmorgen geen sterveling op de dijk.…

tussen de sneeuwklokjes ligt een drol alles lijkt zwart- wit zo zelfs een verloren Galloway die zijn best doet om bruin te zijn karnaval dreunt tegen de klokkentoren ik dwaal door een confettiregen de prins zit dronken op zijn troon enkele narren maken belgeluiden met hun hoofd er drijft een fietswiel op de vijver de eend kijkt er…

botervet en vers gesneden zo liggen de graslanden in mijn herinnering ik zie hoe hij zijn hoed afneemt haar kust naar mij omkijkt en glimlacht kinderen dansen muziek aan de touwen van de klokkentoren hij loopt weg uit mijn schaduw licht vloeit tranen spatten tegen de hemel ik aarzel nog twijfel wortelt diep onder de zerken…

. -------------------------------------------------- uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…

Boven op de Dom van Keulen stonden wij ontdaan te kijken naar die klokken die mij zo konden bekoren Er stond een apparaat bij waar ik geld in heb gedaan want je zei me -als je dat doet speelt voor jou de klokkentoren- En ik heb daar -goedgelovig als ik was heel lang gestaan met handen in mijn zij en twee omhooggespitste oren Maar hoe…

in de golven was gedoken toen het onraad werd geroken door het zinderende zand Waar de witte lammerluchten zich verdronken in het gras stonden nu verbroosde bomen over zoute zee te dromen van een land dat nooit zou komen en een volk dat nooit was Maar van al die boze dagen en een tuimelende traan zal ik nu door zomerkoren weer een klokkentoren…

. ------------------------------------------- uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…

mag ik jou missen in de stilte het uur dat ik blijf waken terwijl de slaap mijn ogen kust, dwingt tot rust hoe zou ik kunnen vergeten zelfs al zou ik willen… hoe je adem klonk in het ochtendgloren naast de bimbam van de klokkentoren je woont in mij, levenslang in de beweging van mijn hand het schrijven, mijn gedicht al ben je ver…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal.…

Want boven in de klokkentoren na ’t donker-bronzen urenslaan ving, over heel de stad te horen, de beiaardier te spelen aan. Valerius : - een statig zingen waarin de zware klok bewoog, doorstrooid van lichter sprankelingen, ‘Wij slaan het oog tot U omhoog.’…

Je ziet duidelijk daar die klokkentoren zijn schaduw valt reeds ver naar voren als zij al vele malen slaat. Het verkeer wordt minder intensiever het klokgeluid klinkt ook wat liever als het stil wordt op plein en straat. Menigeen vindt een terrasje drinkt een biertje of een kwastje of misschien een wisky puur.…

ik zit in een jager met twee straalmotoren vastgegespt in een kuipzetel ga ik in duikvlucht rakelings over de klokkentoren ik scheur door dikke, lauwe lucht met een gasvlam in mijn ronde staart de gestroomlijnde neus sleept een kegel mee een werveling van cirkels die uiteenschuiven elkaar overlappen in een spitse huls die nog scherper wordt…

In decemberstraten groeien groene dennenbomen langs grauwe huizengevels blakend in 't gouden licht ' Stille Nacht' galmt vanuit de klokkentoren een kerstengel brengt een heuglijk bericht een Goddelijk Kindje wordt geboren herders haasten zich op 't besneeuwde pad verkondigen aan allen die 't willen horen wonderbaarlijk wordt de Vredesnacht…

straten en huizen sliepen onder een witte deken vijvers en grachten lagen wekenlang dicht bevroren ’s nachts twinkelden sterretjes aan ‘n vrieshemel en heldere klanken vielen uit ’n verre klokkentoren ieder huis had zijn eigen versierde kerststal staan een echte dennenboom met wenskaartjes en ballen de kinderen mochten op kerststallentocht…

Zó rijk, zó schoon leefde in die lutle tuin De volle lente, dat ik dralend toef Voor 'k met een klánk nog de herinnering Diepst doe herleven: blijde gekwinkel Van klokkentoren daalde spelend neer Langs steile muur, door luwte in 't loof, verzellend Ons stille spreken.…

Te horen aan de klokkentoren is er in het dorp weer een horige als ik geboren, prooi voor ‘t roversnest, het houdt nooit op; m’n accu wordt slechter, op een morgen als niemand er op rekent, is hij leeg en lig ik stiller dan ‘n ding.…