Alle inzendingen over Levensweg OR onderweg

Overgoten door de ochtendnevel onderweg, Wandel je blootsvoets over de harde kasseienweg. Je wou en zou enkel deze weg nog kiezen, Al zou je hierbij al het mooie verliezen. Maar eens de nevel op zal klaren Zal je merken hoe je liep op je eigen blaren. Wees daarom voorzichtig met de keuze van dit pad.…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

In het nachtelijke donker, in de stille uren, drijven mijn gedachten mee over de grote levenszee. Ik vaar reeds lang in kalmer water, met hier en daar wat averij, door hoge golven, woeste baren. Ik stuurde af en toe wat bij. Soms is er nog wat deining, een lichte rimpeling… als mijn gedachten wijlen bij een lieflijke herinnering. De…

Twee dwazen op het levenspad Verbonden met hand en hart Trotseren de tegenwind Bewandelen hun levensweg Door dromen En op weg naar sprookjeskastelen Twee dwazen op hun levensweg Hun levenspad Duizend kilometer op blote voeten.…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

O, die klaprozen langszij wanneer je op de snelweg rijdt, dat zomers rood tussen het groen, groots in uitbundigheid. Als pauwenveren wuiven zij een speels pauzeerakkoord, dit rozenveldapplaus vertolkt Gods eigen scheppingswoord.…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

Mijn gevoel laveert mij door het leven. De route wordt gelezen door mijn hart. Wat ik tegenkom is me om het even, want het echte leven is vaak hard. Genieten doe ik nu met volle teugen. Ik kijk positief naar wat dan ook. Deze tijd zal me nog lang blijven heugen, want al het negatieve gaat op in rook. En als de rook om je hoofd is verdwenen…

Mijn leven gekregen om trots op te zijn zoals de eb en de vloed veel vreugde en pijn geboorte en sterven liggen kort bij elkaar de drempel wordt lager dat gebeurt jaar na jaar Al ben ik nu ouder ik blijf steeds een kind door het leven gegeven en altijd bemind…

In schaduw en donkerte gaan we onze weg, zoeken naar het licht de hoop Dood en verrijzenis Blijvend fundament We kijken naar de toekomst Telkens opnieuw Een levensgeluk dat het hart raakt…

Wat is de reden dat we moeten sterven? Nog even en het is niet meer een must. De mens, zich daar terdege van bewust, wil hier en nu oneindigheid verwerven. Ons lichaam hoeft niet langer te bederven. De biomedicus, die verontrust genezing zoekt en zijn geweten sust, manipuleert tot diep in onze nerven. Maar als de tijd niet meer je voorhoofd…

Wij lopen op een Weg Niemand weet waarheen hij leidt Er is geen Bord dat ons zegt Waar we ons bevinden in de Tijd…

kom ga met mee loop met me mee ik weet niet waarheen kom neem mijn hand beleef het avontuur ik weet niet hoelang kom leef met mij ga van hier naar daar ik ben hier klaar…

De trap laat ons klimmen Naar de afdaling des levens Op de zolder des doods Tijdens de geboorte van een beginneling…

ik ben geboren uit een zee van liefde die badend van verlangen de aarde een zonnekind wou schenken als een lichtpunt uit de hemel gestuurd door alle sterren en gedragen door de wind viel ik in de moederschoot hier blijf ik even dwalen pluk de vruchten van de dag eens zal ik mijn lichaam achterlaten en mag mijn ziel in hogere sferen…

draag het kruis waardig oprechte schouders torsen naar hun vermogen kracht van binnenuit verbindt de moed om verder te gaan…

De weg, die we samen moeten gaan plekjes waar we stil blijven staan blijkt onze uitgestippelde levensweg géén routebeschrijving, géén overleg wij zijn het niet, die de reis bepaalden wel, dat we soms veel tol betaalden ontmoetingen waren er altijd veel ze hielden onze verwachtingen in het gareel met niet iedereen kan je lang blijven praten…

van je eerste tot je laatste stap, zet je elke stap voor het eerst…

als ik wachten moet een mijmerend station onder mijn voeten bedachte levenswegen in gedroomde richtingen…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

omsloten en gevormd door woest gebergte woonde een man oud en versleten in een huis van steen hij kwam er nooit en zou Brusque nooit verlaten want deze man kende slechts de paden rond zijn stenen thuis zijn levenswerk muren scheef als een lach grimassen van steen waarmee hij vocht zolang hij zich herinnerde met de bergen sprak hij…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

in dwingende voortduring zoek ik mijn verleden symbiose vlucht voor wezenlijke eenzaamheid ik ben geworpen, heb niet gekozen mijn gang is vol van schemerige tragiek val telkens in de smalle fuik van de alomvattende mistige liefde waarin ik even aan die veiligheid ruik al hoop ik op eeuwige zaligheid is plots weer het stof dat…

ik wilde de volheid bezitten een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren en mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om de vullende verwachting blindelings op te wekken die tot in eeuwigheid zou duren verdwaasd trek ik me op langs dode takken de handen geschuurd nu vol met blaren zocht de eenzaamheid te bedaren die al…

in mijn kamer waar de schaduw mij als het waren heeft omsloten en alleen suizen het enige geluid bepaalt dat mij toekomt maant hij, die ik ben, mij tot schrijven van een laatste brief niet een relaas naar een onzichtbare verte, waar niemand vertoeft maar aan hem, die ik ben, omdat hij bekend is met mijn ongerief opgetekend vooralsnog in denken…

mijn stemming zit vaak gevangen in Himmelhoch jauchzend zu Tode betrübt als ik dan door Sturm und Drang word overvallen is abseilen zo aantrekkelijk, een groots verlangen met mijn Über-ich, gedragend als übermensch ervaar ik een Goddelijke Aha-Erlebnis zodra ik stoer afzak langs rots en lijn nee, ik verzeker u het is absoluut geen quatsch…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

wat is toekomst als mijn avond valt is dan de dag van morgen nog wel voorstelbaar en ik het komende, tevens, minder onbevangen ervaar? mijn huid raakt gerimpeld, doch de ogen zien schoonheid almaar toenemen door het rijpen in de vele voorbije jaren, en voelen zich minder verplicht om het “ waarom” te verklaren ik lijk dan ook meer…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…