Alle inzendingen over Melancholie OR herfst

Het vallende lover Melancholie in de herfst Elk jaar weer opnieuw…

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

Verloren liefde. Verzande herinnering. En een traan die vloeit.…

alweer is het bijna herfst bomen laten bladeren als tranen het verdriet vermomd als melancholie groeit als een gezwel in de kruinen een boomchirurg met zorglijke trekken wikt en weegt doch wanneer hij zijn zaag tevoorschijn haalt ben ik weg...…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen? doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…

Bij de buren openbaart de herfst zich rood in appelbomen. 't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven. Melancholie overvalt hem waar is de tijd gebleven.…

in donkerbruine strofes stroomt een overvloed aan melancholie waarvan de gedichten straks zullen overlopen het is weer zover herfst tergt mijn gemoed tot schrijnens toe de eikels hoog in de bomen zullen spoedig vallen als verwoestende neerslag…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

Van 't najaar keren weer de schone dagen - Van het hoeveelste? en hoeveel malen nog? Tot het ontrijzen aan zijn nederlagen Lokt den verslagene zijn zoet bedrog. Dit is de tijd, dat men zou moeten lopen, Gerooide velden langs of door een laan, Aan 't eind waarvan een vergezicht gaat open Op herfstland en een edeler bestaan. En, thuisgekeerd…

de straten zijn leeg dat is een begin van een gedachte over lege straten maar misschien is het niet veel meer dan dat er gewoon niemand loopt nou ja maar toch wel in melancholie die lege altijd weer lege straten en de lantarenpalen die schijnen in eeuwig eeuwig vallende bladeren…

Wat is het heerlijk om te zomeren al komt de herfst met trage treden en met groot vermoeden van melancholie.…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

Blad dwarrelt omlaag groen is veranderd in bruin eens dwarrel ik mee…

De wind heeft warme gedachten in je haren gesponnen En hangt een nevel aan rood gebladerte Vallend van tak tot tak op de aarde, in het nat van een bloeiend najaar De eerste grijze haar als een teken van de tand des tijds Geronnen in smalle wateren, van fluisterend tot tierend We vieren de herfst met wervelende melancholie…

Ik weet het niet, er is zoveel wat ik niet weet, zoveel melancholie ook die de dagen kleurt. Maar laat de herfst maar mild zijn, zonnig even ook.…

vermeden to be or not to be, that is ...…

Ontstaat een ritselen en geknaag. Een roetkraai ruimt het stoppelveld. De haagbeuk heeft zich opgemaakt. De tuin ligt als een laken kaal. Op donkere velden brandt het loof. De toren geeft de uren aan en wind bevoelt haar jurk. De rug buigt als een hazelaar. Een hand omsluit een hand, een berm rijst op. Met reeds ontstoken lampen rijdt…

Kleurige bomen sprankelen als een vuurwerk op het doek van de avondschemering, uit velden glijdt gedragen door nevelslierten de geur van een oude zomer. Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

de tedere glans van 't intens groen fluweel maakt herfst aanvaardbaar…

de blaadjes vallen en ik blijf maar opgewekt niet normaal toch?…

neergeslagen in de regenbuien van de toekomst zoveel regen hadden we nog niet gehad sinds 1947 en zeker weten komt er nog meer nog meer melancholie nog meer murmeling van onze stemmen in de regen…

melancholie is de zachte treurnis om het gemis dat nog zal komen ginds in een zweem van mist hangt het al pijnlijk in de bomen…

ons juist kopje onder laat gaan in een poel van melancholie op het tableau van mijn gemoed zijn de seizoenen nooit eender...…

Zowaar verloren de herfst staat op en groet mij melancholie vloeit Hoe herfst eindelijk is tevoorschijn gekomen dragend in allerlei vormen, geuren en kleuren maar ook de herinneringen die mij vervullen met een bezorgdheid, rusteloosheid en overweldigende droefheid Uitdagend maar toch wel onzeker daar het geheel onverwachts op mijn pad is…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…