Alle inzendingen over Ode aan Toon

En daarom dank ik jou Toon Hermans, voor dat wat je ons achterliet. Je bent er mede oorzaak van geweest, da'k ook probeerde te gaan dichten. 't lukt niet altijd, maar ik doe m'n best misschien krijgen mettertijd mijn gedichtjes ook 'gezichten'.…

En daarom dank ik jou Toon Hermans, voor dat wat je ons achterliet. Je bent er mede oorzaak van geweest, da'k ook probeerde te gaan dichten. 't Lukt niet altijd, maar ik doe m'n best. Misschien krijgen mettertijd mijn rijmpjes ook "gezichten".…

Ode aan de bomen. Ode aan het bos. De longen zullen schonen. Ze zullen zuurstof inzuigen op het mos. Ode aan de bomen. Ode aan de groene levensbron. Zuurstof voor stikstof zal ons goed bekomen als de bosreuzen levenskracht produceren onder de zon.…

Ton doorzonwoont op 't Hoogt bij Overloon Oom Otto doopt zoon Onno Otto's zoon Zo'n ode houdt nooit op, zo monotoon O zon, o loofboom op ons rood gazoon... Doch hoop gloort in het kooiloos vogelkoor…

Vuurboetsduin ontzie mij niet wanneer ik hier uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond…

Katwijkers aan zee zwoegend in de zee Algelovig, hardwerkend en duurzaam tevree Tegenover de City That Never Sleeps met daarin Wolkenkrabbers, Wall Street, Queens en Brooklyn IJverig leven de twee werelden naast elkaar Komen nooit samen; er is geen fusiegevaar…

Woord gekozen woord. Gegoogled gewikipedied gespeld gehoord. Mijn land is in slaap. Het gaat nooit weg, het is te veel in mijn hoofd. Verdwaald in de tekst. Te veel woorden geschrapt en geschaafd. Heerlijk spel. Nooit klaar. Restjes woorden; Ze slapen nu. Nooit helemaal weg.…

Geflaneeerd in fraai joggingpak knalrood Een ZON-dag om nooit meer te vergeten; hart en ziel bloot. Genegenheid ook kolkend vuur - heden peperduur - Uit de hemel gevallen, tergend lang geduld dus vetjes beloond. Nooit doemdenken of wanhopen, ook niet mistroostig wezen Wat een cliché - mens, durf te leven - werd toch wel bewezen. Vallende…

ik wil eerlijk zijn, ik zal de waarheid zeggen, ik weet het maakt mij klein, maar ik moet het jou uitleggen, jij bent alles wat ik wil, ik heb jou nodig, al zit er een beetje leeftijdsverschil, ik heb jou echt nodig, jij en ik horen gewoon samen, jij en ik horen bij elkaar, ik hoef mij niet te schamen, jij bent de betere helft dat is…

Op de fiets van hier naar Tolstoi blijkt alles anders te zijn Opgetild uit alledaagsheid uit de raderen van de tijd De fiets wipt uit de groeven weg van de wereld die ik ken Peddelend op het stalen ros van oorlog naar vrede. Van kindertijd naar de mazurka met eerste liefde Sonjetska. Denkend aan Anna K. haar liefde haar schuld…

Halverwege waar de zon scheen las jij mee in Middelsprake uit het boek dat je als kind kreeg spiegelbladeren voorbij soms als die jongen die heel even in een sprookje was gebleven met die kinderlijke ogen die verbleven over zee Je schreef verhalen ver vooruit nu om verspeeld ze voor te lezen aan twee spiegels die je meenam diepgenegen aan…

Tot mijn opgestaan genoegen zag ik eenmaal nog genegen met mijn ogen er de Kaap mijn hartlam uit een erfenis en ik dacht terug aan affodil aan rookmis en die akkedis die appelkoos en kanniedood die wildebees -de wildernis Mijn Boesmanland werd Anderland mijn thuisland weer een overkant ik droom van tokkelossie dan als zon voorgoed verdwenen…

Dans met je vrienden onderweg om ze een leven lang te eren weef met sterrentouw de hemel als je in de regen staat span er het paard achter de wagen om het daarna af te leren wees zo dapper als je zijn kunt en verricht een heldendaad Neem steeds genoegen met genoeg en neem de tijd om haar te delen lees soms brieven van geliefdes die allang…

Je keek omhoog in de verlaten stad dronk de liefde uit alle glazen zwalkte als een prins vol heimwee belde bij het verkeerde liefje aan. Je kon dansen, zingen, huilen, bidden dromen in de randen van de nacht flaneren in de onderbuik van de stad die jou omhelsde en verstootte. Meer Amsterdam kon je niet worden meer vrijheid kon niemand aan…

jij bent een vader om trots op te zijn besefte pas later je ervaring, met pijn ik was een betweter, redelijk eigenwijs wist alles veel beter maar betaalde een prijs mijn jeugdige ik botste met zoveel van het ware leven zo'n schrik vele woorden stokten in mijn keel nu dringt alles tot me door vader zijn, is best wel stoer…

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

mag moet wil zal zullen willen moeten mogen men zal men wil men moet men mag…

Ik droom de reis naar het verlatene er te landen als een reiziger buiten de tijd Zonder ticket of bagage snel als het licht kan zijn langzaam als een oude vijver overal thuis te komen Ik droom de donkere wouden de kale witte sneeuw alle plaatsen tegelijk keer er alle beelden om Geen gids weet nog Waarheen die reis zal gaan Varen…

Er groeit in ’t groene veld, een bloempje, teer en klein. Het witte kroontje stralend, met blaadjes, o zo fijn. In ’t voorjaar in de prille lentezon is het vaak nog koud, Toch richt het fier zijn kopje op, richt naar de zon zijn hart van goud. Vaak wordt het platgetreden, het is zo nietig klein, zo zonder praal of veel vertoon. Zo…

Ademloos luister ik naar zijn betoverende klanken als hij met dansende vingers de witte en zwarte toetsen bespeelt m'n hart zacht streelt vertelt hij het leven in hemelse tonen met z'n virtuoze spel zo subtiel en word ik meegenomen naar het diepste van m'n ziel Ode aan Ludovico Einaudi die in Carre een soloconcert gaf op 7 december…

kortom om uit de toon te vallen, of om op je strepen te blijven staan zet je best een stap buiten de vooraf gebaande paadjes, doe en leef je een keertje anders dan doodgewoon zo timmer je tenminste altijd tegendraads en soms meer creatief aan de weg!…

Tjikker de tje tje de tak: K ka-doe-da oem pa-doe-da oem ta-doe-da tjikker de paf Onweer in zijn ooghoek gebald gesloten ogen openen met scherpe tong en keiharde lip geperste lucht opeenhopen Zijn zinnen op een noot gezet waar adem gaat ontladen spettert meteen de juiste toon die zijn stemming heeft verraden Vlugge vingers zoeken…

Als medicatie die mij Zo zorgvuldig door mijn Artsen is voorgeschreven Niet meer in staat is Mij te bereiken over Die verre oceaan van Totale onbereikbaarheid, Als gedachten die eerst Met me op de loop waren Gegaan onzichtbaar aan De einder zijn verdwenen, Is het uitsluitend nog Jouw schitterende kop Met prachtig glanzende…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

ik zag haar op een podium staan haar schoonheid straalde magistraal ze zong, haar stem was niet normaal zo mooi, zo lief, Mariska was haar naam ze heeft het, ja, ze is het wel schat, ik ben jouw grootste fan voor jou vlieg ik in vuur en vlam ik wil je hier nu op mijn bloemenbed haar wapens zijn haar kristallen ogen daarmee maakt ze iedere…

wandelen over het Lago van d’Iseo een Italiaans water-wonder op drijvende vlonders van het vasteland over water lopen naar Monte Isola en Isola di San Paolo twee eilandjes in het meer nooit eerder wandelden mensen over water naar isole Christo en Jeanne-Claude: zij geloofden ze fiksten het!…

als seizoenen veranderen van winterzilver wit naar lentemint het jaarsveld verschiet van kleur van zomers goud onder hemels blauw in de schakering van de herfstbont regenboog steeds weer jaargetij na jaargetij kleurt zich er dwars doorheen als vivaldi’s eerste tonen vier jaargetijden lang zijn gekwinkeleer het gesprek ontwapend gemeend…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

't Is eer een ode aan de legertros De oorlogskaravaan met zijn munitie Een ode aan de cyberwar militie De hel en de verdoemenis breekt los Dat hij nu dronken in z'n vuistje lacht Ligt niet aan hem, maar ons: O Mensch, gib acht!…