Alle inzendingen over Omzien

de vernieuwde slang kronkelt zonder omzien weg van haar oude huid…

Omzien naar elkaar is liefde om op weg te zijn en jezelf te vinden in elkaar…

Nog even, dan begint een kersvers jaar Dat tijd voortdurend doortikt, blijft een wonder Hoe lui er soms mee omgaan, is bijzonder Want kijk, straks staat regering weer mooi klaar En doet met quasinieuw elan haar best Op wat zij eerder grondig heeft verpest…

Weet je zelf wel wat je aanricht weet je zelf wel wat je doet want weet je, dit is ongekend En nu, na maanden vraag ik me af of je het zelf wel door hebt Schat, weet je zelf wel wie je bent?…

Je hebt je ogen aan de zon gegeven je schonk je lach aan de wind als was het je laatste wens In mijn herinneringen voel ik weer je huid, zo zacht en in mijn dromen raak ik je aan Je schaterlacht, maakt me weer verliefd die lieve blik herken ik nu nog in je kind Vier maanden zonder jou hebben mij veranderd ik ben een ander…

Strand, zon en zand, twee voeten langs een waterkant Golven omspoelen in een leeg bedoelen, wat leeft in mijn hoofd Sprak mijn hart tot mijn verstand; ik heb mezelf maar wat beloofd.…

Ik neem alvast een stap naar morgen ik kan niet blijven wachten, ik moet verder Als jij ook zover bent hoor ik je wel maar als ik jou was zou ik nergens meer op rekenen, ik maak me in ieder geval geen zorgen. Alles heeft me al veel te lang geduurd zo kom ik ook niet verder, en ik wil vooruit Goed, het is je gelukt, ik ben toen onderuit gegaan…

Vandaag groet ik hen, die niet gaven wat ze beloofden En ik groet haar, die niet was wat zij nooit zal kunnen zijn En hem, die maar niet wil snappen, dat hij het nooit begrijpen zal. Dus, bij deze, gegroet.…

Het is en blijft natuurlijk wel een beetje gissen of jij nog weet wie ik ben of was of wat ik in je leven was. Het is misschien ook wel een beetje dom normaal kijk ik niet zo heel vaak om maar ik was gewoon benieuwd of je mij zou missen.…

En ieder omzien doet mij zeer. Doch een ding moet gezegd en is gewis. Kon ik alles nog eens overdoen, ik deed het weer!…

dit verleden herkent zijn stemmen, verdooft het licht tussen morgen en avond, met handen die houden, met daken die het onweer weren. Dit huis behoudt zijn muren, ook als het kraken van zijn vloeren de voegen vult tussen de tijd en het heden. Nog altijd posten we brieven, openen we deuren, 2x bellen, sluiten we het boek, verdrinken…

met omzien!…

als praten spreken wordt kijken in omzien verandert horen het luisteren verstaat komt stilte stapvoets binnen een zacht handbereik…

In een ommezien kon ik nog omzien om toch net te zien dat jouw ogen in een oogwenk keken in de mijne maar nu laten ze me niet meer los tot ik ze weer zie al is het slechts een ogenblik…

ik heb jou een enkele reis paradijs gegeven omdat ik weet dat jij mij daar vergeet ben alleen hier gebleven op weg naar de hemel die ik mezelf heb beloofd in het bestaan krijg je nooit iets voor niets ik moet gaan zonder omzien de rest laten staan…

weten dat het bijna voorbij is een ander perspectief onvoltooid achterlaten dat leven een nieuwe einder eindigheid is afscheid nemen en verder gaan over de drempel van het onbekende waarover niemand iets weet blind binnengaan een éénrichtingsweg naar het ongewisse…

Op de nieuwste dag vroeg ik je, -ietwat lichtzinnig misschien- zie nog één keer om Je kent me niet eens, -weet ook niet wie ik ben- maar toch, vol vertrouwen leg je openhartig je ziel bloot Je oprechtheid verwondert mij, -verbaast mij- en maakt mij stil in volkomen bewondering .…

de landweg voert langs huisjes met oude ogen naar binnen gekeerd blikken ze terug op tijden van armoede aan de overkant herkauwen koeien zonder herinnering met het bewaarde prijzen wij ons rijk plop een eikel…

jeugdherinnering ze neemt de autoped mee dromend van vrijheid tegen bakstenen muren leunt de schaduwkant van ooit…

ik maak niet het verschil als ik je in mijn armen houd leed wortelt zich soms te diep in de mensenziel je bent ontroostbaar je bent niet alleen ik ben met je stil zie ik naar je om zo goed als ik kan…

met knokige vaste hand schuift hij schriften met dwalende taal behoedzaam terzijde de tafel gegroefd landschap geëtst in krassen en kringen huivert nu hij wordt blootgelegd ontdaan van schuivende veilige dekens niet alleen de dichter lijdt pennen zonder houvast rollen van tafel iemand raapt iets op is ontroostbaar iemand…

Of het nou een kantoorpand of een stal is, zoals dat hier bij jullie het geval is, u wordt er zonder omzien uitgezet. Want ook voor jullie geldt dat kraakverbod dus Jozef en Maria, opgerot !”…

de opening verbloemd achtergelaten vergt nog omzien, naar vandaag klim op- daal neer de vraag herhaalt zich zonder meer in naar de monden praten maar de mijne ja de mijne laaft zich aan mijn armen vleugels zijn het, ongebroken deze keer…

Zo vol schaamte als vol gasten Is ’t huis van mijn hart: Waar and’ren naar omzien – mijn jaar van smart Keert tot God als een smart’lijk verraste.…

Laat ons omzien. Laat ons beseffen hier. Het is nog niet gedaan.…

slechts eenmaal keer ik nog weerom en zie reeds van verre door glans omgeven de weide van mijn jeugd met de hoop in beleven waar ieder nog deugt en ik liefde verwachtte van verlichte sterren als ik dat nu zo overzie en de naaktheid ervaar van mijn kinderdromen is het heden zo vreemd alsof alles mij is overkomen…

Kommer maakt een mens neerslachtig Een hartelijk woord doet een mens goed Een vriendelijk gebaar geeft weer moed Meeleven met elkaar is altijd prachtig. Het is heel goed om elkaar blij te maken Het leven is al vaak zo koud en kil Genegenheid is voor ieders bestwil Harde woorden kunnen leed veroorzaken. Jezus gebruikte goede woorden indertijd…

bijna passeerde iets van vroeger in de gedaante van toekomst lijken bomenrijen op vergeten en langs elkaar in de vorm van oplijnen of een gebeurtenis voordat het landschap zich sluit nog eenmaal overdenkt zonder omkijken of zondebok is het tijdstip reeds gedaan ligt het water voor ons uit klinkt als kannen en kruiken…

Hoe zoet, hoe mooi en eigenlijk welhaast te mooi om waar te zijn En nu dan toch al veel te vroeg weggewaaid al die vergeten verwachtingsvolle woorden de ooit zo zacht uitgesproken beloften verwijzend naar een nieuwe horizon Die uiteindelijk maar niet kwam. Zonde.…

Stenen worden gestapeld gemetseld tot een muur om ons te beschermen tegen kou en wind de muren worden omgeworpen met de stenen wordt gegooid wij staan weerloos in de wind en deppen onze wonden geen hart bevat de warmte om muren te beschermen in omzien naar elkaar.…