Alle inzendingen over Onze handen

Jouw handen willen vangen verscheuren geleefde tijd zij vlechten stil verlangen vingers verstrengeld in strijd Mijn handen gebaren zacht raken jou heel even aan jij schrikt terug, onverwacht verkrampt door herleefde waan Onze handen vouwen verward ontsluiten nog te leven tijd vereelt geraakt tot in het hart verzachten gestreden strijd…

Eenvoudig als onze handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween.…

Onze handen boden een stuk oneindige eeuwigheid waarbij het intense innige zwijgen in de spiegeling van onze ogen een eigen wervelend beeld beschreef, uit het ons onzichtbare weten ontstaan...…

Met onze handen mogen we werken Om te voorzien in ons onderhoud Vlijtig, maar ook in alle eenvoud Thuis, of om de akker te bewerken. Met de handen mogen we geven Geven van onze eigen overvloed En laten delen in onze voorspoed Hen, die in honger en armoe leven.…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

de nacht geeft alle ruimte om te piekeren niets kunnen we doen enkel onze handen vouwen je strijd is gestreden God heeft je naam geroepen…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo onz’ handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d’ aard.…

Ik ben dichtbij En vier armen Duwen onze handen Naar jou en mij We omvatten Iemand anders En worden zo Iemand anders Heel langzaam Dringt het Tot me door Ik ben nu Een heleboel meer Dan even te voor…

mag ik spoken door je hoofd je handen voor mezelf gebruiken ik geef maar neem ook uren van je af die ik je eerder vol intense liefde gaf jij deelt mijn bestaan daardoor kan ik je niet laten gaan want onze handen raken pluk weer die bloem in het groen, ja korenblauw ze staat er trouw te bloeien omdat ik eindeloos van je houd…

ieder half uur wordt de stilte verschrikkelijk verbroken met een KNAL spat één mens stuk één land mijn mijn land betaald met onze handen…

handen vragen handen reiken handen dragen handen ontwijken handen bedoelen handen strijken handen voelen en ze troosten als ik ween want ik weet dan sla jij je armen om me en vouwen we onze handen ineen…

door onze handen te laten glijden? Enkel met onze vier handen een zandkasteel bij eb te bouwen? In 't rotsvast vertrouwen dat vloed hem weg zou vagen?…

Zonder iets te zeggen De tijd Verloopt sneller dan we hopen Dit moment gaat voorbij De herinnering blijft We beseffen het elke seconde Maar genieten voor een uur Ik pak je hand Jij kijkt me aan Onze handen zachtjes tegen elkaar En alles begint weer van voor af aan…

Wij leven in symbiose onze ogen op elkaar gericht onze handen op elkaars gezicht buiten trekt de natuur zich terug voor de komende winteruren maar ons leven samen zal ongestoord een eeuwigheid duren.…

Wij kijken - houden ons vast aan onze handen in onze handen, de storm voorbij, niet gevallen, niet gebroken. Wij hebben niets.…

Onze handen voor eeuwig in elkaar. Jij en ik, vanaf nu één geheel.…

Na 50 jaar heeft men in Nederland Meer dan het dubbele om uit te geven Waarom we dat helaas niet zo beleven Komt door het groeiend gat in onze hand Al voelt u zich als dubbeltje geboren Besef: u was tot kwartje uitverkoren…

We groeven in de aarde met onze handen, tastend door talloze lagen naar de oorsprong. Onze vingers bloedden, nagels scheurden, sneden zich een weg door het puin van ons menselijk gemak; konden niet bevroedden dat de bron van leven reeds lang was opgedroogd.…

vredig langzaam lopen we de dagen uit zwijgzaam zonder gedachten tot een minimaal verleden morgen zullen we onze handen weer nodig hebben om te grijpen wat gaat komen het mysterie van de dag…

Wij lopen lopen alleen op eigen benen Lopen wij op onze handen? dan zien we... de wereld op z'n kop als dat niet al dagelijks gebeurt als we op eigen benen lopen.…

(mama, 20-04-1936 / 22-08-2011) gaan in liefde toen viel alles even stil ons hart in de jouwe, onze ogen bij elkaar onze handen streelden al het laatste leven buiten liet de zon een vlinder vallen binnen scheen de dood op jouw gezicht het was mooi hoe rust in overhand langs ingevallen wangen -zocht tot…

jij verlangt naar de dood misschien omdat het leven absurd is ik houd de dood op afstand misschien omdat ik naar het leven verlang beiden klemmen we die pijnlijk schitterende medaille van dood en leven tussen onze handen…

ik leg mijn hand zonder aarzelen in jouw hand ik volg zonder twijfelen jouw voetstappen samen beklimmen we de bergen die zich in onze harten verbergen ik vertrouw je het land toe dat we samen hebben geschapen laat ons daarom zoeken naar een ruiker hemel laat ons daarom vinden een droom schuilend in onze handen samen…

Overgeleverd ben ik aan onze natuur en aan ons denken. De goddelijke natuur is blijkbaar aldoor in onze handen.…

Soms vouwen we de handen tezamen En soms mogen we onze handen dichtknijpen Een andere keer steken we ze uit de mouwen of zelfs voor iemand in het vuur Soms reiken we elkaar de hand of houden we iemand de hand boven het hoofd Dat doen we bijvoorbeeld ook als iemand ons iets heeft toegezegd, ons iets heeft…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

mag ik zacht met jouw hand langs ons bestaan gaan in verbinden bloemen kleuren samen de mêlee van geuren keuren in hun heerlijke diversiteit met onze ogen wolken schouwen luchtkastelen bouwen in het speelse wit tegen oneindig blauw daar waar onze handen raken stroomt fysieke energie die onze liefde eindeloos op zal laden…

Onze handen niet bij elkaar. De mijne HIER - de jouwe DAAR.…

we dragen de zachte zinnen op handen boven de tijdelijkheid tillen we ze op langzaam schilderen we het strijklicht over tedere tonen met milde pennenstreken schrijven we een sereen woord op slapend papier onze handen schetsen tedere klanken in de lucht…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…