Alle inzendingen over Orpheus

Dwalend baarde het gehoor zijn bloei in extase toen de paradijselijke klanken van haar naam, door het hart gekoesterd en behaagd en gekleed in de schoonheid van hun aard, ertoe kwamen. Als door de glans van hun pracht belaagd, trachtend hun strelingen te bedaren, viel het oor ten prooi aan het pralen van de zang die zong tot wat het raakt.…

Bleek licht, aanschouwer van de pijn, vallend tot aan het oog dat opkijkt naar de tralies van zijn onvermogen. Bleek licht, omgeven door het donkerste zwart, dat de geest van een gevallene bloedt en haar mistige ziel laat dolen op de gronden waar het haar leed heeft genoten.…

Het menselijk gelaat - hoe droef mistekend, des morgens in de tram grauw van de nacht, des avonds in de tram grauw afgejacht van al waar men zich deerlijk in verrekent. Retour kantoor, kliniek en magazijn tobt elk om wat men zich ziet tegenvallen. Zie in de mondhoek, onder de oogwallen onverwisselbaar de paraaf der pijn. Hoe als nu plotseling…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

Dan weer stal ik mijn geweten achter haar besef, denk ik haar te kennen, maar dan bespelen haar vingers als zachte vioolsnaren mijn muziek En ik al rijkelijk ronkend als een krolse kater me vergewis van haar noten op mijn gezang Zij herkent dan Orpheus in mijn statige gestalte, die zich richt naar haar volle maan, haar klaviert met al…

halverwege ongerust Toen Eurydice zweeg op zijn bevragen Keek Orpheus om; geteld waren haar dagen Dat hij alleen nog jongens heeft gekust Dat konden fans toen net zomin verdragen Als nu bepaalde, orthodoxe magen…

Vandaag heb ik opeens Weer geluisterd naar de stilte Die zolang op mij heeft gewacht. Ik liet mij zinken en landde in haar adem Het vallen viel mij zacht. Er was een leegte, teer gekraak en ook een suizend klinken Ik zag de tafel en de stoelen en hoe het licht viel op de kast Ik was samen met de dingen, vertrouwd en thuis als oude gast…

Orpheus staakt zijn tocht en zoeken, Geen Euridike kan hem nog verzoeken.…

* = Joffren: juffrouwen * = naer: na * = Orpheus: kreeg door zijn muziek ook toegang tot het dodenrijk om er zijn vrouw Euridice uit mee te voeren.…

ik droom de wereld achteruit in de hoogste versnelling wil pas weer ontwaken in het perspectief van gisteren ondertussen geef ik me over aan Orpheus die me uit de droom helpt in zijn armen gluur ik beschermd onder de nacht door naar de dag die ongeduldig wacht het donker in te halen verlicht koester ik de warmte van vandaag…

Ik sta als Orpheus voor de nacht, een schim, kantjil in een panterpupil. --------------------------- uit: 'Thule', 1991.…

wel te ruste de dag is volbracht geef me over aan het onbewuste of het zoete van Orpheus' macht wat was het vandaag weer denken denken en denken aan alles en iedereen aandacht schenken die men zo zeer verwacht of liep ik mezelf achterna wilde zovelen verlichten verenigen wat onhaalbaar is aan hen die turen achter de begonia's bevrijdende…

Ik brak een lans en lichtte langzaam mijn anker ongewapend voor de strijd Een zeeslag moest het wel zijn want mijn zeeën waren altijd onrustig een vlakte leek het maar eronder schuilden monsters Jij als een soort Orpheus suste ze, deed ze op de bodem van de oceaan hun hoofd te slapen leggen hun ogen en oren in het zand Een deel van…

Zie hoe ik verlang naar alwat groeit en bloeit en mij boomomzoomd in myriaden lianen hult in het panopticum van het uitspansel als gigantische kameleon in kaleidoscopisch woekerende kleurenpracht o ware het de kosmische Iris zelve, regenboog die nederdaalt in lauw spiegelende droppels ochtenddauw en Orpheus' stem…

beeld in tegenlicht en trillende lucht vaag en vlekkerig stroperig vloeiend boten als blokjes dansend op zee water golft en deint spiegelt het zonlicht vleugels slaan boven fonteinen vlammen likken aan dorre halmen eenzame zanger raakt mij diep met sonore stem en stemmige tekst…

Dove kerselaar al hopen jaarringen geleden zijn nutteloze oorschelpen als pluizige meiklokjes onderaan ratsvergeten Bladeren woelen scheuren los en trillen als losgelaten snaren harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

De Vrouw. Meer dan de mannen zijn de vrouwen trouw als goud; Sla slechts de boeken op; zij doen op duizend bladen U lezen, wat voor eedle daden, Zo menig vrouw, deed voor der mannen lijfsbehoud. De Man. Wel zo, dat snoeven staat u wel! Één voorbeeld doet uw trouw ver onder de onze dalen, Haalde Orfeus niet zijn vrouwtje uit de hel;…

Tussen lippen van de eeuwigheid, smart gestort in rijpe morgenstond, uit mond en schone luit vloot zelfbeklag, gedoopt in Orpheus smart, tot de veerman immer als terugkerend zelfverwijt, smeekt in bittere klacht, slechts éénmaal z’n hand over hart te strijken, het meest beminde uit de onderwereld terug te halen, blijft geloven in dit ultieme…

Dat het maar een droom was zei jij net zoals wij zongen in het koor, Straatklinkers geheten over Orpheus en Eurydice. Het verlangen niet genoeg om een nieuwe wereld te scheppen, waar we voortaan zouden dansen. We hoorden de muziek van panfluiten en liederen van dronken Saters door Dionysos bezeten en van waggelende wraakgodinnen.…

Bezongen op de lippen van de eeuwigheid, zovele dichters beschreven een oneindige smart, ontvloot zelfbeklag, uitgestort in reine licht van ochtenddauw, weebeklag uit mond en luit,oprechte noot uit Orpheus hart, smeekt de veerman zich eenmaal te hullen in de mantel van barmhartigheid, z’n veer over de Stix en mededogen te strijken…

Orpheus van de dessa; Javaanse jongen met de bamboefluit. Zonder eigen benen in armoede levend op een modderige aardse kluit. Uit bamboehout gesneden, klinkt het wonderlijk tonenspel. Op de fluit wordt magie beleden; de goena - goena van een vooravond spel.…

bed en zoekt vergeefs soelaas in flarden slaap: waarin ze loodzwaar zinkt als Sirius al met de zon over de einder gluurt dan droomt zij hoe haar onderkoelde lichaam roerloos ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal van het universitair ziekenhuis van -zeg maar- Ouagadougou de ebbenzwarte reus Orpheus…

Op een Kanarie Een gele kanarie uit Parijs Won op een concours de eerste prijs Door uit zijn hoofd, geheel van buiten, De Can Can uit Orpheus te fluiten, Waarna hij bij de laatste maat Zijn act besloot met een spagaat. De jury maakte hem en masse Can Can kanarie eerste klasse.…