Alle inzendingen over Oude handen

Haar oude handen die altijd hadden gewerkt lagen nu stil in haar schoot Ze had het zelf niet eens gemerkt zat in haar stoel en sliep naar de dood…

Het perkament van handen, dor en droog van leeftijd, kennen geen tijd, worden niet node gemist. Wie vangt hier al het lijden, een aanraking aan de eenzaamheid? Is het daar, een helder antwoord, een open vraag, zich vastgrijpend in betekenis. Ik zal er zijn, over ouderdom waken: oude handen, rustend in jonge.…

Langs de woeste witte golven van een zee die was vertrouwd streelde wind de rauwe randen van zijn grauwe juttershanden die - al waren zij dan oud - nog dromen zochten in het zout En zijn oude schippersdromen dreven met zijn ogen mee die toen branding zich deed rollen een klein kistje zagen tollen dat hij daarna heel gedwee met oude handen…

Als ik oud ben wil ik oude handen die, als op de reliëfkaart van een basisschool hun gebergte, hun rivieren durven tonen. - Verre landen waar ik in kan wonen. Ervaren aderen, vingers met verhalen. Handen die ergens waren; op schouders, om een hart, in andere handen.…

Het steegje loopt een beetje krom net als jij huisjes, klein, gerimpeld als oude handen zomaar een steegje doodlopend, keitjes gebroken door de tijd…

Zie het huisje in de regen bomen bij de oude sloot land voor oogst bewerkt herinner me die dagen dat we door de polder liepen in mijn hart nog zoveel vragen die in dromen verder sliepen gevoel van jouw oude hand die de brief had vastgehouden berichten van het platteland mensen die we blind vertrouwden de ansichtkaart van toen we…

daar lopen we als van oud hand in hand jij treuzelt als zo vaak kom loop eens door straks wordt je nog echt koud het is kil aan het strand toch voel ik de warmte van haar hand ondanks de alles omringende indringende kou gebeurde dat wat ik verwachtte echt ik wist het wel dat je me niet verlaten zou in mijn gedachten…

daar bij stil Je handen waren altijd ijzersterk door al dat tillen en het zware werk en nu zijn ze oud en moe laat ze rusten je bent er aan toe.…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

zijn ogen liet dwalen over water,langs lucht waar bloemen bedelen om zijn aandacht de watervogel hem toelacht en het ballet van nimfen op een zomeravond waarop de zon moeite had schielijk te verdwijnen uit zijn zicht op het papier waarop de penselen aarzelen in z'n oude hand.…

als we dan een bankje vinden met de zon op onze rug denkend aan de jaren terug wat is geweest maar toch tevreden zoekt jouw oude hand de mijne blijven wij zo uren zitten zonder kijven zonder vitten geheel apart ineen geweven dan zullen er bloemen groeien eentje voor elk grijze haar een voor het verleden jaar en middenin daar bloeien wij…

heen en weer aan mijn raam voorbij voorover gebogen armen op de rug misschien morgen, mompelt hij met een oude hand en versmalt langzaam de stilte wanneer hij me te vroeg verontschuldigend aankijkt hij klimt weer verder daalt op en af breekt de wijzers van een vermoeide dag misschien morgen, mompelt hij en steekt de tijd terug…

Oude handen betasten de randen van een rafelig kleed doorweven met verleden. Het kopje leeggeschonken liefde ademt nog de geurige lucht van vroegere gesprekken. De tijd opzij geschoven in kleurrijke verfrommelde tijdschriften herhalen het herlezen. Eens was de jeugd eens was je jong wat bleef was ouderdom.…

Hij pakt zijn oude handen vast. Een rimpel naar de dood. Nooit meer wordt hij groot. Nooit meer wacht zij om de hoek. Ieder woord raakt zoek. Alles was, is waar gebleven? Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag.…

Ze knielt en prevelt iets heel zacht, en vouwt haar oude handen, een paar kaarsen laat ze branden, en het is alsof ze lacht. Niemand schijnt haar nog te storen, als ze begint te bidden, een paternoster ritselt in haar hand.…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…

bladerdek dat als een bronskleurige deken de bosbodem beschermt tegen de eerste winternacht Als de droge broodkorsten door zijn oude handen zijn verdeeld zijn de demonen rondom zijn hoofd vervlogen Dan is er rust Dan is er stilte...…

Ze troost het kind, met geduld en liefde omgeven… terwijl haar oude handen beven.…

Kind van de sterren toon me je gladde handen die nog moeten jongleren met leven, liefde en verdriet nog zonder littekens van de tijd Vrouw van de maan geef me je warme handen waarmee je nu zo volop leeft liefde grijpt waar nodig is loslaat wat je kunt Vrouw van de zon toon me je oude handen waarmee je hebt geleefd laat me de sporen…

Ik zie op mijn oude handen - hun taak is bijna gedaan - Brachten ze eer of schande? Brachten ze zegen aan? O mijn handen! Mijn handen! Nu moeten ze spoedig vergaan. Ze hebben al rimpels en vouwen, vlekken bruin, die geen water wist. Ach! Al te groot vertrouwen! Wat hebben ze vaak zich vergist - Mijn handen! Mijn handen!…

Van de Drom tot aan Stavoren kon men zeemansliedjes horen die hij speelde op een trekzak met zijn zonverweerd gezicht door zee gebikt zijn oude handen flink gezouten schippersarmen ruwgebonkt en hard als staal twee ankers bovenaan gelicht Hij speelde slepend aan de kade er zijn zuiderzeeballade zong van schermerwind die opstak over zilt…

Laat me eens je handen zien. Hier, kijk maar even. In elke hand staat een letter en als je ze leest, staat daar: Mens werk. Het staat daar geschreven.” Ik keek en begreep, dat ik moest werken om te leven. Nu ben ik oud, in mijn handen staan ze nog geschreven. Oude handen, wat meer gerimpeld en ze gaan wat beven.…

hand die mij een gewone kiezelsteen gaf Het was een steen uit het paradijs aan de andere kant van de muur Hij was glad.…

Mijn vader sprak met hese stem en legde zijn handen op de hare. Alsof hij warmte wilde stralen in het dode lichaam dat zijn zonen baarde. Haar als uit steen gehouwen hoofd nu stil. Het grijze haar gekamd. Ogen dicht en oude handen, met blauwe nagels nu, na vijfentachtig jaar verkrampt. 'Waar zou ze zijn?' vroeg hij ons zachtjes.…

Hij kijkt me aan maar ziet me niet, ik pak zijn oude hand en streel hem maar hij kijkt verbaasd, hij heeft met mij geen band. De man, die ooit zo schrander was, ik zal er nooit aan wennen, dat, elke dag wanneer ik kom, hij mij niet zal herkennen...…

“ Ons is ook de Dood gegeven “ Hoe voelt het als haar oude handen marmeren in een gebroken gelaat?…

De ijszee bevriest haast door illusie, onder zijn doorzichtige oude handen.…

Alsof hij een oude vriend ging bezoeken stond hij op - midden in de nacht hees zich in pak en sloot de deur Hij die steeds zijn oude handen vouwde bad voor het geringste eten en reciteerde ellenlange verzen uit zijn hardgekafte bijbel met dungelijnde paarse lippen waarachter het woord van zijn Heer diep verborgen lag als Dode Zee-rollen…

Maar dat is niet zo gemak'lijk, Voor al die oudjes om hem heen, Want hun oude handen beven. Ze zijn blij, dat ze nog leven. Bovendien 't is zo'n gemak. Hij vangt zoveel wind en regen. En houdt je lekker uit de zon. Als hij 't maar vertellen kon.…