Alle inzendingen over Paviljoen

Het toeval gelijk aan de steen, waardoor het glazen paviljoen tot duizenden scherven vervalt. Kristal helder het besef, de erkenning van het weten, onbeschut in het klare licht - de waarheid naakt. Onthuld in de weerspiegelende fragmenten steeds de tere bloem der liefde.…

Uit een oud dorp - kameelbruin als de steppe - uit Plocka kwam Dinska Bronska. Haar hoofddoek was pruisisch-blauw en heur haar vlas-geel; ook waren haar ogen blauw als fjord-water. Zij rook naar knoflook en spar, zij droeg laarzen en ging zeer zwaar en gauw. In het 'Hotel Lapland' zat zij bij een tafel aan het straat-raam: zij schreef…

Toen de vraag-krullen der cello's trager bewogen en het hoofd van de violist afstierf - laag en lager - op het gevoelig lichaam der viool, toen kwam er rust, - en in dat zwijgend ogenblik waart Gij, o God, noch vrede, noch geluk, maar verruk- kelijke pijn, verschrikkelijke lust.…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart ZONNELEEN De episoden van Amos 40.4…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

Bleke nachtegalen fladderen koortsachtig door het paviljoen. In duistere hoeken rochelen de amechtigen. Wolken morfine vertroebelen de vensters en de lichten van de stad. Pijn is een helder baken. Een wrede slang penetreert mijn penis.…

Jardin d'Hiverre rekent op ons allen, samen met het Groene Paviljoen.…

in de droom een school donkere ruggen onbenoembaar springvloedbestendig paviljoen in badplaatsstijl geweldig toch?…

Een ongedwongen sfeer maakt weelderig, laat alles op zijn plek vallen in het onbekende dat zijn weg vindt in vervagende overpeinzingen, de wereld snippert vandaag laat zich delen in het Wester Paviljoen.…

langs zonnig venster scheert gracieus de meeuw omhoog naar Lokkende lonkende luchten uitgestrekt en eindeloos ontsluit zich een zee dobberend blauw wiegt zij wattige hemel en in 't brandpunt van het deelbare vallen zij heel even samen het kind in de vrouw en het kind in de man pannenkoek met appel en rozijntjes zegt de man…

De bollenvelden spelen geen leentjebuur bij Mondriaan Het duin wordt groen en het strand kakelbont van de paviljoenen Met een trekker sleept hij schelpen uit zee - beulen hoeft niet meer Blad na blad sluiten de bomen buiten mijn vergezicht Kastanjetakken laten hun groene handjes wapperen Ze verteren opgeslagen krachten - takken…

In de luwte van het paviljoen. Uitrustend van het fietsen, prettig nietsdoen. De meeuwen vliegen over het dak. Ik voel me gelukkig, fluit een wijsje.…

De Ierse Shaw had zo een stulp Het draaien in zo'n 'schrijvershut' Was ook Wim Kan een ware lust De Muze kroop er uit haar schulp Een stille plek, klein paviljoen Vol frisse lucht in kwistig groen…

in koeterwaals spreekt ze roerend zonder poespas of dure woorden lieert ze klanken uit het noorden mij naar it marrenlân vervoerend vlak aan het water droom ik haar bij ’t paviljoen, naast pottenstrand waar de zon het startersland verbrandt en ik zwijgend naar haar schaduw staar dichten dansen mij lokkend naderbij talen mij in tomeloos…

Mag ik jou dragen Vragen en liefhebben dat de duinen ons dansen de schermen achter de paviljoens de kleur dragen van je ogen het vroege toch ook al oud augustus remt mijn drang om in jouw vlucht het gelag te zijn van mijn rijpe daad waarin jij mijn appels mocht plukken glazen vullen, bottelen – het geven van een fooi - ach ik laat het…

Achter het paviljoen liggen de duinen met hun opwaaiend zand. Hoe hard de golven ook op de vloedlijn slaan met hun witte schuimkragen. In het najaar zal het badgasten en zonaanbidders niet behagen.…

De einder ver weg van duin en paviljoen. Alles verlaten, in vergetelheid geraakt. Maar langs wegen gaat men onvermoeid verder. De zoektocht tussen aard en hemelrijk gaat ongebreideld door. Ik sta op een pier, hoor het ruisen van de golven en word onder het gekrijs van meeuwen bedolven.…

de deur van het paviljoen gaat van het slot de kleine jongen onrustig hart waar is mama? gespitste oortjes waarom is het zo stil? tasten naar geluid kleine voeten schuifelen aarzelend het laatste stukje van zijn vogelvrije leven in stil opgesloten is mama boos?…

Aanschouw op ’t paviljoen handenschudders schouders, ruggen van puriteinen mutualiteit. Ik hoor 't ruisen van mijn eigen bloed hoezee, zee en mijn gemoed. Stilte bestaat niet. Stilte bestaat niet. De dag is werkelijk gul overgoten onverdroten niet schuw onverplicht zonovergoten licht. ‘k Heb al verse bramen gegeten.…

niet gauw denk je aan Ridderkerk maar als je in het rond kijkt is het al gauw dat je bemerkt: het is mooier dan verwacht beter dan gedacht De eerste dag, lekker fit naar de Waterbus voor de eerste rit eerst Dordt en ook nog Rotterdam de fiets mee, de spieren niet stram voldaan kom je richting huis geniet van koffie aan ’t water bij Paviljoen…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart Hij draaft maar rond in minderende kringen op minderend zand – niemand splijt nog wateren niemand schept een pad voor hem Grijs de dagen zat van regen de akkers nooit vol de zee en 's avonds waait nog van verre fijn…

Er schittert schoonheid, ondersteboven, dubbel -- in de parkvijver.…

Ik tel minstens drie vers gebouwde vaste paviljoenen. Opgetrokken in Noordwijkse retrostijl die me doet denken aan Normandische badplaatsen, aan ansichten uit de negentiende eeuw. Ik lees psalm 93 uit het Book of Common Prayer, Day 18. The waves of the sea are mighty, and rage horribly: but yet the Lord, who dwelleth on high, is mightier.…