Alle inzendingen over Schampen

De nieuwste rage heet schampen, 't woord zegt al genoeg, in dit geval is schamper met je leven omgaan, niet waar je naaste je om vroeg. Zij moeten verder met in hun hoofd waaróm? Valt dit nu nog onder de noemer DOM? Of is 't gewoon roekeloos en ondoordacht, geef de ouders en nabestaanden kracht, dit zinloze verlies te dragen!…

ik zag je gedragen door de wind je voeten raakten amper het grint het was reiken om zacht te raken even contact maken met diepte uit ons zijn volheid genieten in een vluchtig schampen zonder aan te klampen in een magische spel het mysterie van diepte ervaren in een luchtig evenaren…

treed nader in het godenhuis schamp de botten voel je thuis kerken en de zerken al voorbij we etaleren u de vlerken op een rij afgegaan en simpel afgedaan rest niets meer dan merités na een dodelijk pleuritis breng spirit in ons hemels leven de engelen zijn zoet maar kunnen toch dat tikkie aardse net niet geven…

zal loven geen mens die dat met de hand kan beroeren hooguit voorspellen uit eigen gemoed het zijn de elementen die geheimen vervoeren ooit doven zij een ondergaande gloed ik hoef de avond niet te zoeken en ontsteek nu het licht in de staande lamp soms verschuif ik dan voor het raam de doeken maar dat is alsof ik al tegen het herfstland schamp…

langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken schijn stralen schampen…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

‘Het leven is een zaak van balanceren’, bedenk ik als ik nog wat auto’s schamp, ‘een fietstocht is een lijdensweg vol kramp, de reiziger moet bidden en ontberen’. Het trappen is geen feestelijke klus, al wordt het door de artsen aanbevolen als onvolprezen weldaad voor het hart. Men zwijgt over de geestelijke smart.…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

vluchtig is mijn letterzaad luchtig gedragen door een vragende wind speels en verstrooiend letters schampen het kalende land zonder opening van vingers blijft alles strak in de hand maar woorden vlijen zich neer in de luwte van struiken gedijen in zacht van een zomerse zon tussen bosrand en weiden vermeien zich zinnen tot strofen…

Zoekend naar mijn gewicht op schaal Lukt het niet de hoeveelheid te zien Mijn omvang is te dik mijn kin te vet Hoe ik ook vooroverbuig het is banaal Wederom overtuigd begon ik te lijnen Het schimpen en het schampen moe Blikken die ik heb moeten ondergaan In de slanke pikorde helemaal onderaan Nu vele maanden later van ziek zijn en zelfbedrog…

Zíj zag het duidelijk, en ik, ik zag het amper dus lachte ik maar schamp. Zij echter heel wat schamper.…

het kraken van gebeden roep ik de God uit het verleden met woorden die ik had geleerd Zijn Zoon heeft de chaos ook niet gekeerd paarden braken hun nek en tanden op stenen handen die wezen naar elkaar vingers beschreven hun strijd met bloed uit die tijd vol jaloezie barstend van nijd de zwarte hengst met flanken die dampen en schampen…

Onverstoorbaar vind je verder, veeg je het zand van mijn lippen waaraan ik mezelf schamp en slijt. Je stilt de woorden die ik schuur. Je aandacht verzwakt nu niet, mijn weerstand gloeit tot ik knap. Als een kat bijt je me vast en versleep je mijn woonst.…

Daar was mijn momentgenoot onze levens in een ongevraagde onuitgesproken moment-omstrengeling Hoe in de treinstoel tegenover mij kleine gebaartjes in enkele uren vertrouwd worden een lach hoe ze in haar tas rommelt hongerig maak ik van beperkte ingrediënten een psychologische compositietekening op uit haar gebaren de blik…