Alle inzendingen over Teneergeslagen

zo mag het herfst zijn deze zomer alle neerslag komt me goed van pas voor mij geen zon en blauwe luchten ik heb liever grijs en een regenjas…

de lange gangen afdwalend zoeken naar iets weet niet wat leugens, waarom, WAAROM waarom maak ik het mezelf zo moeilijk…

Mijn humeur is als het weer, druilerig en teneergeslagen, zodat ik me niet hoef af te vragen, hoe ik er aan toe zal zijn, bij een klein beetje zonneschijn…

een vochtige ochtend na een nacht vol regen de koude wolken hangen veel te laag de koffie is te flauw de bloemen zijn teneergeslagen zelfs het gras heeft geen zomerse gedachten…

Ach m'n verwoede spasmen van onwetendheid in een hoekje op de vloer gelegen rest teneergeslagen ongezelligheid als braaksel op een vasttapijt ontkomen aan een slechte tijd van afval en afvalligheid…

Tranen, die heftig uit haar ogen Welden, op de wangen stillagen Dat, wat niet had gemogen Gebeurd en hevig teneergeslagen Amper te verdragen Tranen stroomden langs haar wangen Baanden zich een weg naar beneden En terwijl ze in stilte weggleden Naar nieuw onvervuld verlangen Zette ze ferm een slot op het verleden…

Het leven gaat mij langzaam verlaten al het mooie wat ik eens zag is nu in de schaduw verdwenen uit het zicht van mijn hart verloren gegaan door eigen schuld kon niet wachten, geen geduld mijn dagen worden somber van 's morgens tot 's avonds laat door melancholie gevuld teneergeslagen door wat ik verloor zijn mijn dagen nu doelloos en leeg…

teneergeslagen door verdriet en nederlagen geeft men zich over aan de pijn er is veel nood en klagen tijdens het kortstondig leven op aarde een kreupel hert kan niet vluchten voor de jager hemeltranen dalen als zilveren pijpenstelen neder deemoed kruipt door ‘t bloed naar ‘t hart een fluistering een Woord een stille…

Het leven kan opeens zo anders zijn boosaardig lijkend, en zo hopeloos je met jezelf geen raad soms weten teneergeslagen zijn of boos. Een wereld die velen niet kennen en bij hen op onbegrip stuiten die smalend op je neerkijken en je van alles buitensluiten.…

Stormschade, weersgesteldheid van een teneergeslagen gemoed. Er lijkt iets te zijn verbroken. Vleugellam voelt het leven minder goed. De handicap om het minder liefhebben verbergt zich in een diepe winterkraag. Van minder liefhebben rollen grote golven zeeziek op een nuchtere maag.…

Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel. Jammerlijk blijf ik dromen, over het zuiden in de verte, over een zoektocht naar gevoel. Eerbiedwaardig blijf ik wachten, op het liefdevolle zuiden, mijn enige echte levensdoel.…

Mijn hoofd hangt machteloos en teneergeslagen. Droevige dagen zijn weer terug gekomen weg, lijken al onze mooie dromen. Ik wil het niet, ik wil weer met jou dansen langs sterren, maan en heelal dans je met mij mee, omhoog, vanuit dit diepe dal?…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

Het wonder redt het nieuwe niet dat pril geworpen ligt te wenen, al teneergeslagen is van leven, niet wetend wat het ziet. Hoe alleen is alles als het voor het eerst loopt holt, tolt en rolt, zweeft in het luchtruim golvend walst in de blauwe zee.…

Ik zie vreselijk op tegen de komende dagen, ik voel me nu al zo vreselijk teneergeslagen... En een ding is zeker: morgen zijn het nog 3 dagen, 3 dagen die mij behoorlijk angst zullen aanjagen..…

Daar stond ik dan, met lege handen, want al het andere viel kapot, teneergeslagen en beschaamd keer ik terug naar U, o God. O, wil met mij opnieuw beginnen en maak met mij een nieuwe start, want Heer, mijn liefde is voor U ja, U bent 't verlangen van mijn hart.…

we Franckendaelde park groette oog in oog jij met je hond en ik de fiets vannacht karde ik nog daar je weet wel waar zwaar over dat zelfde rode pad langs de gedwongen bocht die mij sterk liet voelen dat jij er nog steeds ligt onder waxine bloemenzee waarop veel emoties dreven en de indruk wekte dat jijzelf niet bent gezwicht teneergeslagen…

Teneergeslagen leidt zij haar leven Brokken van verdriet laten haar bijna stikken Hoe hard het dier in haar ook probeert Deze wonden kan ze niet meer weglikken Als een geknakte bloem in een zware storm Weerstaat ze de slagen van de wind Toch duurt het niet lang meer Voordat ze zich midden in de storm bevindt Meegevoerd in de waanzin Waarin…