Alle inzendingen over Vastklampen

afgevlakt een zelfbeeld dat niet meer de hoogte inschiet demonen komen in tienvoud op me af een leven in een eigen wereld gedachtekronkels van buitenaf mijn leven uitgedrukt in een troostend gevoel een doorbreken van een patroon niet weten wie ik ben een uiterlijk vertoon het afstoten van een gebaar kapot van verdriet een vastklampen…

los van mijn gevoel grijp ik, tot ik breuken heel alles bij elkaar…

Zolang je je vastklampt Aan een ander Als een kind Ontkennend dat Je volwassen bent Maak je een slaaf Van jezelf…

aan die ene boom vastklampend met alle kracht tot het niet meer lukt verkleurt op sterven na dood de wind zingt luider dan ooit:…

Dan wil men zich vastklampen om iets écht niet te verliezen. Tot het moment weer daar is dat men voor zichzelf gaat kiezen!…

Ze houden een misbruikcongres te Rome Daar gaat de hele jurkensantekliek Zich buigen over seksproblematiek Ze hopen er nu echt mee klaar te komen Vastklampen aan het kruis op ‘t levenspad Werd veel te lang letterlijk opgevat…

Ze houden een misbruikcongres te Rome Daar gaat de hele jurkensantekliek Zich buigen over seksproblematiek Ze hopen er nu echt mee klaar te komen Vastklampen aan het kruis op ‘t levenspad Werd veel te lang letterlijk opgevat…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Ik wil dat het stopt met regenen met regenen in mijn hoofd de pijn, de pijn te doorgronden niet opnieuw deze gang deze gang te hoeven maken waar onmacht overwint het zachtjes ten onder gaan ondanks het vastklampen aan terwijl de voorbodes zo duidelijk waren…

Ik ben moe van het vastklampen aan waarden, ze bieden geen houvast. M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

de poëzie staat stil van alle grote dichters die ons land rijk was is er nog één over dus blijft het behelpen met goedwillenden die zich vastklampen aan lettergrepen natuurlijk zijn er dichters die groot trachten te schrijven maar helaas voordat de verzen voltooid zijn lopen ze vast...…

Richting de haven draait de maag zich om Werkeloos toeziend hoe de rest zich klaarmaakt voor de strijd Overleven is het enige wat telt Me vastklampend aan dit zinloos verzet Het onverzadigbare monster voedend Het macht en kracht verschaffend Presenteer ik mezelf als hapklare brok…

tranen stromen polijsten de randen, maar de groeven worden dieper woorden vliegen uit op ademstromen doen mijn hart verstommen jij bent zo dichtbij en ik zou schreeuwen als ik kon ik zou me vastklampen maar mijn tranen polijsten mijn woorden vervliegen op mijn ademtocht jij voelt en hoort, wind door je haren regen langs je…

Een beetje houvast misschien Voor op dagen dat kopjes uit mijn handen vallen En ik van de trap Evenwicht is voor gevorderden Vastklampen Tot de laatste slok thee die eigenlijk al koud is en de lichten uitgaan Ver na de laatste treinen Bescherming Zoals het nachtlampje naast mijn bed dat fluistert dat het altijd wel weer goed komt…

Het is geen ramp dat ik mij aan het verleden vastklamp ik omarm de gedachten van toen ik verwarm me aan de schaduw van jouw zoen het is geen ramp dat ik onvoorstelbaar veel aan je denk ik ben nooit meer eenzaam door de schaduw van je lichaam jouw schaduw volgt mij in het vage licht van mijn lamp maar ook in het volle licht van de zon…

Ik heb een zoon, En dat lijkt zo gewoon Maar hij doet me zo’n pijn Ach was hij nog maar klein Ik kan wel brullen schreeuwen tieren Hoe kan ik mijn verjaardag zonder jou vieren Elke feestdag is voortaan voor mij een ramp Hoop is alleen waar ik mij nog aan vastklamp Verscheurd voel ik mij van binnen Zij zal het altijd van mij winnen Einde…

Dat wachten is een ramp, één bericht, waaraan ik me vastklamp... Maar het blijft deze keer achterwege, het is me niet gegeven. Taal noch teken mocht ik ontvangen, nog sterker wordt het verlangen....…

Zie op tv de wereld aan mensen die daarginds creperen aarde-schokkend tenten-kampend hoe zij naast hun huis kamperen regen-schuilend leed-verkrampend wachtend op een nieuwe zon zich aan sprankjes hoop vastklampend waar een reddingsploeg begon kon hun leven toch weer verder gaan op zoek naar iets dat laat hanteren of hun geliefden veilig…

zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast.…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

Ik ontmoette je voor de tweede maal nu bij de fontein voor het theater in mijn geheugen was geen plaats voor al je schoonheid en ik verloor mijn gezicht ik volgde je onder kroonluchters en ornamenten die mijn interesse moest vastklampen om te kunnen lopen tot aan de geheimen van het pluche ik hoopte dat je me zou herkennen dat mijn hand…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en het waarom ik, voor hem voor altijd een vraag Zo ziet hij haar dagelijks lopen over haar dunne laagje geluk Angstvallig vastklampend…

twee is niet alleen, doch samen gesmeed tot som der delen om tot mens-zijn te bekwamen want alleen gaat zo vervelen twee is symmetrie, geen vrijheid van bladeren in matige wind als door de rede wijdverspreid die chaos in getallen ontbindt laat me aan enige orde vastklampen om de verwarring tegen te gaan die ik uit mijn hoofd wil stampen…

dichterbij kroop nam de vrees toe gedreven zoveel mogelijk uit te moorden gehuld in lompen totdat benen het begaven het waarom onbekend marcheerden zij gedwee door angst gevangen wonnen woorden niet van kogels onverbiddelijk werden zij afgeknald zonder reden liep de rest onophoudelijk uren achtereen gedreven zich vastklampend…

Vastklampend aan herinneringen blijf ik hangen in het verleden. Maar angst voor de toekomst Verpest al het fijne. Alleen warme herinneringen, Tot het einde.…

(mama) nu ik vastklamp aan gewone dingen rusteloos de was van links naar rechts in vouwen leg besef ik, dat er waardes lekken tussen alles wat ik heb geleerd mijn stem zegt dat er oude bloemen achter nieuwe knoppen sterven, maar gevoel weet dat de tussenfases meer nog in het leven staan ik moet je laten gaan mama, ik moet je…

We passen niet bij elkaar als een pullover voor onthoofden en vloeibare zeep in een woestijn We horen niet bij elkaar als dove oude koeien in een sloot drijvend op een vlotte gedachte We zeggen niet tegen elkaar wat er niet meer te redden valt vastklampend aan een enkele haar We verschillen niet van elkaar als dag- en nachtpauwoog…

Vastklampend aan de deurknop de deur weer iets verwijd Onder gelovigen leeft een hoop De deur staat echter alleen figuurlijk open Ongelovig was ik de filantroop Nu de kennis betaalt verkopen Vliegen vang je toch met stroop Een kans om niet te laten lopen…

het komt in golven, ook het vastklampen. misschien vergis ik mij van plaats en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt; het touw verandert. de tas staat voor mijn voeten. dode hoeken krijten uit het zijvak, daartussen vele hoofden, voor wie ik was, nog zoveel wilde zijn. ik draai me om.…