Alle inzendingen over Verklonken.

Al heb jij al mijn woorden ingedronken snel zijn ze bij jou ook weer verklonken, niets vond jij ooit groots of verheven daarom heb ik alles maar opgeschreven. Als jij mijn woorden ooit eens zult lezen kan jij begrijpen dat ze mij zijn bijgebleven, hopelijk kan jij zachtjes zeggen nog je denkt, zo bedoelde hij het werkelijk toch.…

onweer klettert gegrepen door onbegrip wakkert het een intense boosheid aan die diep verklonken zit binnenin, veilig weggeborgen totdat een zeker iemand gehuld in schimmen zich uit de voeten maakt hij had beter moeten weten of dichtte zij hem echt te veel wijsheid toe…

voor eeuwig met elkaar verklonken jong mens je wordt er niet goed van zo vroeg over je graf heen de boel te vernaggelen niet alleen de nagel van je eigen doodskist te willen zijn…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

ver overzee zullen wij een rustplaats vinden voor ons geteisterd tweelinghart De wind neemt onze parels mee om ze tot een snoer te binden rond de oesters van de smart Ik krijg antwoord op de vragen over al wat ik niet wist nu jouw wijsheid is bezonken Aan het einde onzer dagen zijn wij als nagels in een kist onwrikbaar aan elkaar verklonken…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

hoe mooi nu te dansen op de dijken gestorte steenslag niet verklonken verend op matten katjes van voorheen gevlochten scheuten knot en teenwilg bezonken twijgjes aan de takken uit de grienden keringen krijgen milimeters ruim geven mee met stromen voor overleven bij storm hoogtij vloed valse onderstroom danst nu lieve vrienden…

dus vroeg hij haar achterop de fiets naar ’t tentje aan de Laan van Poot spreken van wat haar zo verdroot dat wilde hij - verder helegaar niets nat in fluister kwamen ze steeds dichter buiten sluiers van regen ze zuchtten lachtten verlegen hun harten luchtten bij elkander de koffie was lekker heet ze klikten deelden hun lief en leed verklonken…

De laatste klanken tussen ons verklonken planten zich voort over de velden, reikhalzend naar de grens van hun mededeelbaarheid totdat de laatste echo’s zijn verdronken voorbij de drempel der oneindigheid.…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd.…

Nu zal spoedig zijn verklonken In mijn borst het laffe kloppen In mijn keel het wurgend gillen. Om wat gouden hebbedingen Brullen zij hun roversdeunen Uit hun wijde, open kelen Gooien hoog hun gouden schatten Naar het jagen van de wolken Die in wilde vreugde werpen Vuisten vol met ratelhagel Over knotwilgen die kreunen.…

Een verklonken muziekje? Een tijdens de oorlog achtergelaten granaat? Je vindt een naaktslak, een eenzame oorbel, Een bot van de kat die ik hier ooit had begraven Een half vergaan elastiekje en een verdroogde pissebed Je zoekt door in de nacht.…

Ik zet de tonen, sla akkoorden en draai de klanken met mijn handen om – toonladders van verklonken woorden laat ik stijgend sterven met omfloerste trom.…