Alle inzendingen over Vlinders vangen

In de lente wil ik vlinders vangen, dat is gewoon een gevoel.. Maar dat komt er niet van, omdat ik altijd voorbij ga aan mijn doel.. Soms wil ik meer dan dat ik aankan En kan ik ook meer aan dan ik wil... Zo ver weg en toch zo dichtbij.. Ik wil dat mijn lief, mijn held een vlinder vangt voor mij...…

je kon wel vlinders vangen maar bleef hangen in die bruine schoen van een verkeerde leest lopen ging toen eindeloos je koos haar vlucht volgde met je netje het kleuren van de lucht struikelde over je eigen klucht het net had jou gevangen de schoenmaker gaf jouw verlopen geld helaas niet terug…

Tranen liepen nog steeds over 't kind d'r wangen, en je snapt: ze is gestopt met vlinders vangen!…

Even ben ik er geweest in die korte koude dagen wollen borstrok, kachel aan een liedje nog, dan moet je slapen gaan Even zomaar langs geweest ik zag twee mensen in een tuin haar grijze hoofd, het hoge gras alles was zoals het was Even mocht ik binnenkomen in een leven haast vergeten kom mee, dan gaan we vlinders vangen de warmte van die…

stil staar ik in het groen gedachten gaan voorbij één blijft bij mij: ultieme vrijheid woont in alleen zijn vol overgave word ik bestoven door de bloeiende pijnbomen denkend over liefde uit het niets vlindert iets vlak voor mij verleidelijk doet ze een vlinderdansje fladderend uit het andere niets komt een tweede vlinder vangen…

(ik zag kraaien witte vlinders vangen) de zon brak uit de dag omhooggeheven langs haar eigen licht scheen ze groter toen de middag kwam en kleine bloemen in het veld kusten mijn ogen ik liet mijn blik voor wat ze was teruggetrokken tot een stil moment alles wat je bent -zei ik- ligt weerloos aan je voeten toen viel de zon terug ze…

Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar morsige poten te rusten zal leggen...…

ik hou van je loslippigheid als je mij je droom vertelt ik laat je dan met woorden fladderen om mij heen ooit pop nu vlinder als ik je maar vangen kan…

vlinder oh vlinder laat me je toch vangen vele uren heb ik je geschaduwd vol verlangen naar het schone naar het fijne uren liggend in het gras wilde voor heel even dat jij de mijne was vlinder oh vlinder vlij nou even zachtjes neer om je heel erg goed te bekijken en verlaat me weer…

dans vlinders in mijn buik en sterren in mijn oog fluister blossen op mijn wangen die de regenboog gaan vangen en geniet dan van de kleuren die ik reflecteer klaroengeschal zal klinken in je hart de vlinders vliegen uit de sterren zullen stralen in de nacht…

Ik probeer om verbeelding met mijn vingers te vangen. Er is niet veel behoefte aan iets anders. Enkel een eenvoudige aanraking zou genoeg zijn Om me vlinders te laten zien in de winter.…

vangen wil met een vlindernet Want haar lijf heeft de cocon schoksgewijs verlaten Ze schijnt een vlinder is een acrobate Ze tast beurtelings aarde en hemel af.…

Ik vang de druppels met mijn handen laat ze los in ledige lucht wil de woorden toch behouden tijdens deze nachtelijke vlucht veeg de rimpels langs het kussen laat de sombere lijnen met rust vang de lach weer in mijn ogen wanneer de zon mij wakker kust ook al zullen dagen duister, lang en misschien eenzaam…

Laat ik me leiden ervaar ik de kracht Verschuil ik me achter wat ik juist dacht Laat ik mijn hart open samen met mijn gedachten Loop je vooruit of sta je te wachten Laat je me knielen en reikt mij die hand Zal gaan waarderen waar ik ben beland Zul je me vangen als ik vallen zou Kan het nu nog niet weten ik zie pas een klein beetje van…

Je bent een vlinder... Fladderend, overal heen. Over bergen en door dalen, maar je vliegt nooit alleen. Ook al gaan je vleugels stuk, tegen de harde wind. Ik ben er om je op te vangen, totdat je het geluk weer vindt.…

Dacht nog die vlinders, die overleef ik wel, maar dan gaat alles supersnel en denk ik bij de zoveelste vlucht: een sprong in het diepe, nee geen klucht. De vlinders nam ik met me mee, en zo, zijn we nog altijd met zijn twee. Dus geen NEE!? En de vlinders ook vanzelf want die nemen nooit vrijaf!…

Elke blik die ik werp is een vlinder die jij mag vangen... Elke hoop die ik koester is als een juweel door jou verlicht...…

ik vang vlinders met mijn hart ik knoop vogels in mijn oren vraag bomen om me bij te staan leg de bloemen vast met m’n zicht en jou omarm ik met alles wat me lief is jij mag zeker niet gaan zolang het in mijn mogelijkheden ligt…

ik zag je meteen tussen duizend kleuren rustte jij even sprong op danste leven op het licht van de zon jij was de stem die de koren ontsteeg op weg naar de hemel kan je niet vangen kom op mijn hand kleur het mooiste van vlinders…

het wil nog maar niet vlinderen toch zijn ze er wel nog altijd op de vlucht al weet niemand waarvoor dartelend in grote getale door het vers ontloken groen waar ze schitteren in het welkome zonlicht laten zij zich niet vangen al is het maar voor even een meester in het ontwijken van een vlindernet vliegen zij hun dromen achterna…

Vang je vlinders en leef je maar uit... lang zullen ze er niet blijven, en als je dan weer alleen zult zijn, dan zul je smachten naar de tijd voorheen... Ik ben gebroken, maar niet verslagen... en de eenzaamheid vreet je ooit nog op... wat jij nooit zal kunnen maakt mij juist sterker, want... ik kan het wél alleen...…

Een kreet wringt zich uit mijn mond, een heftige drang tot uiting, maar reeds zijn ze voorbij getrokken, als een lange sliert bonte vlinders. Groot is mijn verlangen in een veelheid van voelens. Buiten mij is er niemand om mijn vlinders te vangen. Ik ben alleen, zo eenzaam, maar voel mij toch, raak mij aan.…

droeg er waren vlinders voor gebruik warm en dartel zo uit je buik maar ze vangen met heel voorzichtige handen brachten kleur en toon niet goed thuis…

ik heb een spiegel in mijn tuin zonder weerbeeld stap niet door de lijst het scheidende membraam beweegt heen en weer op mij toe van mij af raak niet aan eens vloog er een vlinder op die nooit weerzien werd regen dringt drinkend wordt weer afgescheiden ik vang het hopend op een glimp vanachter moet mysterie niet mysterieus…

spreid mijn vingers armen wijd vang de dromen om me heen van de mensen, die als vlinders overal even komen kijken dromen die op alles lijken toch apart zijn en alleen begrepen worden door de mensen die moeizaam sparen tijdens hun lange leven de vele jaren alle dromen op een rij zorgvuldig weggeborgen achter luiken in het hart soms komt…

rol de stenen weg voordat je brekebenend vlinders tracht te vangen die jouw pad in alle kleuren blijken te behangen je blik omhoog maakt voeten broos in evenwicht en zonder zicht ligt struikelen voor de hand daar gaat je tand en weer een beurse plek je ellebogen schaven omdat ze je lichaam even niet konden vertragen…

Verwaaide vlinders vallen via vensterglas als bloesems omlaag in de schoot van mijn ijsjurk die ik draag voor het laatst vandaag want de winter is dood - licht valt vol zomer-zin mijn kamer in aarzelend probeer ik het te vangen in een glimlach naar de zon warmte ademt in mijn huid en ik dans de winter uit…

Minister Veerman is een ritselaar, met nevenfuncties en met boerderijen die blijkbaar zonder hem niet goed gedijen, met foutjes hier en slordigheidjes daar. Als een gladde aal kan hij ontsnappen en voelt zich niet gedwongen op te stappen.…

Ik wil je vangen in een woord zacht uitgesproken, je warm wegbergen in de palm van mijn hand en mijn vingers voorzichtig om je sluiten zoals een kind een vogeleitje.…

hou me even nog heel even hou me nog heel even vast laat me zweven nog even zweven laat me zweven op de tast draag me lichter nog even lichter draag me lichter dan geen één voel me dichter nog even dichter voel me dichter dan voorheen…