achter de drempel
wachten een ontstoken blaas
en aambeien -
een prille lente
tussen het verdroogde riet
zwemt de zwarte alg
misschien elektrisch
maar jij wilde toch fietsen
tot je jas wegvliegt
ik lig op wacht
in bed in verkrampte houding
mijn hand voor het licht
duiven en kraaien
stijgen loodrecht de hemel in
in de smalle steeg…
Trommelaar,
door zijn fanfare
rechts ingehaald,
drukt zijn vers aangegroeide aambeien
op de koude stoeprand
terwijl hij,
begeleid door tromgeroffel zucht en steunt,
kreunt ook,
over een nodeloze leegte,
een tranentrekkende echo van eenzaamheid
die zijn trommel niet compenseren kan.
‘Een eenmansfanfare
is geen fanfare.…
Wie denkt dat het me in het water lukt
met lastige uitwendige gezwellen
tijdens een wedstrijd flink te gaan versnellen,
die is volkomen van de pot gerukt!
Twee maanden schorsing. Als dat zo moet gaan
dan is er echt voor mij geen reet meer aan.…
gekweld door impotentie
aambeien en artrose
met hypertensie behept
en permanente winderigheid
door vrouwen angstig gemeden
ben ik een effrayante
en bezeten oude dwaas
senes bis pueri
een verstokte pessimist
ongeschoren, depressief
omringd door sombere geuren
slapeloos van neurosen
en talloze fobieën
verteerd door mensenhaat
ook nog…