Alle inzendingen over anoniem leven

er is een ogenwereld om ons heen die wij niet kunnen zien die blikt zonder blozen registreert werken en verpozen nooit zijn wij alleen pas als de voordeur sluit met grendel en twee sloten lijkt het toezicht afgelopen maar met tv en internet hebben deze ogen vrij entree de anoniemen leven met ons mee…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

Hij wordt soms boos om een lage waardering vindt zichzelf dan meteen veel te min, toch vertel ik je bij deze, wanneer een mens je " zit te lezen" op het eerste sterretje drukt zeg maar, is het zeker en vast iemand die in China was, immers, daar leest men toch van rechts naar links?…

Ik neem hierbij de vrijheid om bij dezen beleefd te reflecteren op de baan. Dat ik tot nu toe heel wat heb gedaan is volgens mij afdoende al bewezen. De rest treft u wel aan in mijn cv. De groeten dus van Volkert van der G.…

Jij die om een naam roept voor status en leven in vitale spelonken die ons wildernis geven die met zaad strooit langs velden en wegen het vreemde hart ontdooit niets dan liefde zal je geven die moordt maar liefheeft tedere voeling van smart zal altijd anoniem blijven dat is het noodlot dat jou tart.…

Op een bankje begroeid met mos ze zat roerloos gefixeerd op de stilheid van haar natuur, haar verloren blik verzonken in spiegeldelen tussen geest en haar frêle gestalte in een wit geklede wattendeken verpakt in de kwaal van het geleefde leven de mond gesloten geen zinnen zonder eenzaamheid, toen ik de ontmoeting verbrak…

Ik ben anoniem, ik moet niet zeuren; over bekendheid hoef ik niet te treuren. Ik kan denken wat ik wil, het leven bekijken door een eigen bril. Mijn mening zeggen is soms riskant. Te zorgen heb ik dat ik nimmer mijn vingers brand. Anoniem ben ik zonder een eigen gezicht. Ik ben een schim in het ochtendlicht.…

Ik zoek al zwevend van hoek naar hoek zoek al zondigend en jij hoort mijn gevloek verontrust houd ik mij vast angsten steeds niet geblust wat wordt er dit maal afgelast de wind blaast mij haast bewusteloos Het vaste onder jou voeten is drijfzand bij mij ik zal het beslist beboeten dat eeuwige verlangen naar een tegenpartij…

Vrijheid Of we vrij zijn Ik liet alles achter Dook er opnieuw in Wederom Vanaf, Vooral, Nogmaals, Het einde is nooit zonder begin Hoe ik weer vast zit De melkschuur zonder zuivel Alleen droog brood Dat niet droog is door, Zonnebloemolie, Liefelijk, gemengd, En hoe ik dat niet koester maar vereer, Brood, de schoot van leven…

Bang voor een beetje reflectie Voor mijn eigen imperfectie Lekker doelloos mijn emotie ontwijken Naast de pot grissen en mijn koppigheid bewijzen Dat was mij levensmissie Tot, en ik zeg vandaag maar vandaag is alweer voorbij Ben je wakker of ben je alweer de kluts kwijt Ze proberen me te verdoven met antipsychoten Hoe kom ik op de crisis…

jij mij geeft Zonder kan ik niet groeien Tenminste, ik heb dat idee Gewend aan wat ik krijg Hier doe ik het dus maar mee Want water heb ik nodig Maar regen, daar ben ik niet van Al is het maar voor even, wachten kan ik niet lang Als een kamerplant bij het raam Kijk ik naar beneden Zo zie ik allemaal planten Die zonder jou water leven…

Zijn net als anderen Verdwijn zeiden ze toch? Klier vonden ze mij Blij hoe ik ben Vrij net zoals wij Herken je mij nog van vroeger Ren je nog steeds weg Weg van alles wat er is gebeurd Pech was er te vaak Snel was je alweer weg Vaarwel is wat wij toen zeiden…

ik raak zacht de skyline aan hoogbouw en de meer bedeelden die zich met auto en tuin nog altijd vervelen hoge lichtjes knipperen frequent omdat je in kleine kamertjes de ruimte uitgetekend hebt in samen delen ben je al heel snel met velen laagbouw flitst en filmt in schrik en afwering waar sensoren je bezoek te vlot registreren als…

Ik ben zo bekend in mijn anonimiteit als anoniem in mijn bekendheid…

Ik doe even een groetje In het gedoetje Dat winter heet En natuurlijk het moetje Van het voetje Dat binnen blijft Maar binnen die gedoetjes Dus digitale groetjes Van mij, dat ‘t beklijft Doe dus ook digitale groetjes Binnen uw gedoetjes Dat u het weet, niet vergeet! Jan Jacob Krediet van den Bos Dichter van de Jordaan 2021…

vier stemmig geklede heren laatste gang de bloemen die je niet kreeg bij leven en welzijn anoniem vermeld in gemeentelijk schrijven dood gelijk een ander laatste bloemen en een knik van de doodgraver…

Ik weet niet wie je bent ik weet niet hoe je heet jouw gezicht heeft geen naam jouw stem heeft geen kleur Een verwonderde blik maar ik geef geen kik er is geen deur die voor mij opengaat er ontsnapt mij een snik Ook al kennen we elkaar niet zo echt ik weet wel dat je vecht een druppel geluk is alles wat je wilt het geeft je kracht…

Geen houding het lijkt of ik je niet zie echt wel maar je merkt het niet ik kijk naar je vanuit alle hoeken waaruit ik je kan bekijken het is een feit ik wil je zien maar het blijft alleen bij dromen als ik naar je kijk zijn we samen gelukkig echter als je me voorbij loopt niets bijzonders je kent mijn naam niet eens…

het laat zich raden, maar zoek het niet te ver dronken heb je weinig gezien het schouwspel beleefd in al zijn bedrijven. het zweet verhulde beklijvend zijn gelaat; verwijderde het niet al te ver, maar raad dat maakt het spannend. hij heeft een naam een klinkende naam, dus roep hem niet te luid een ding weet je; ook omgekeerd gok…

Mijn leven is gebaseerd op een waargebeurd verhaal Een verhaal dat ergens ligt te wachten, ver weg en haast onvindbaar Het wacht tot het wordt gelezen Mijn weg is gebaseerd op een zelfgemaakt pad Een pad in het nergens Langs weilanden, door zijstraten en haast niet zichtbaar Het wacht tot het wordt belopen…

engelen en luisteren naar de medemens die zo welkom is in de stal voor alle anonieme hulpverleners…

ik heb baat bij jouw schaduwwoorden die vlinderen anoniem om me heen als wegwijzers van aard tijdens de nacht (laat mijn waterogen gaan, op zintuigen van daar naar hier, van ’t ogenblik) tiktak, luchtig gevulde uren getuigen door de nacht van adem in mijn oren kleppert de klok een slapeloze muze mijn diepte gaat ver jouw schaduw verzacht…

Ze roepen mijn naam nog een hond begint te blaffen er groeit een besef in mij dat het niet mijn hond is maar de gevreesde hond in de donkere straten van een verlaten stad op zoek naar vriendschap voor de dood.…

je was al weg omdat ik dat met woorden zei mijn gevoel stierf als 't ware zijn dood maar je kon niet weten wat ik bedoelde, het had het gewicht van ondraagbaar lood wat geweest is, is nooit geweest, wat leeft is nimmer vrij zolang ik zal leven; ik heb aldoor gevreesd iets koos er voor en je werd door dat onhoudbare al eerder…

Anoniem waaien ze over, roddels gaan de wereld door, wie ze allemaal geloven, geef ik graag de wind van voor Leugen, laster zonder weerga en vaak ook nog anoniem, smeuren vuil over je leven, blij, dat jij hen niet kan zien Veilig zitten ze verscholen, op dat anonieme internet, lachen loerend onverholen, werpen op jouw naam een smet…

Wijs me de kamer waar u de anoniemen sensibiliseert…

De lege ogen zijn een verhaal van woorden die werden en haar leven schreven. Stil en anoniem met een pijn van dezelfde woorden die ook namen kunnen zijn. Van bloed en een liefde die haar ziek maakte en haar lichaam verteerde door het eenzaam wachten op een dankbare dood.…

verdekt opgesteld in digitale loopgraven vuren ze anonieme aanvallen af verpakt in modder en het slijk van de aarde woedend vastgelopen op ijzige wegen op de dingen zoals ze lijken te zijn en nu de moed om slijk modder en de loopgraven te verlaten en dan de dingen zichtbaar beter te maken dan ze zijn…

Hij wilde stiekem rijmend door het leven gaan, Maar had nooit 'Driek van Wissen' moeten schrijven. Dan lukt het niet om anoniem te blijven En komt hij bij de prijswinnaars te staan. De schuilnaam Robert Galbraith hield geen stand, Wim Overweg valt nu ook door de mand.…

( voor onze columnisten in tijden van verval ) geworden tot een onverdraagzaam volkje van ongedurigen die zich uitleven in kwetsende geschriften uiteraard lekker anoniem want heldhaftigheid moet wel behapbaar blijven welnu 'helden' van het anonieme geschrift zijn er voldoende teveel eigenlijk dat ik met een gemoed van wanhoop…