Alle inzendingen over aren

Tevreden zijn met twee hectaren geheugen en vijf aren grond…

koren in aren goudkleurig en rijp zingen ruisend hun lied meedeinen…

Talig staat het graan nu te wuiven als ware haar aren woorden om te lezen. Als dan de aren zijn gelezen, blijft het puin voor een volgende generatie, een volgende oogst. Raak je hier dan nooit uitgelezen? Het land wacht in stilte op bevloeiïng, bewerking van de akkers.…

weer heb ik mijn sandalen aan blotevoet al heel mijn leven alleen bij jou hield ik mijn sokken aan lees de aren van het veld dat anderen voor mij zaaiden de oogst is al geteld mijn bundel zal geen opzien baren maar ik vond jou mijn blauwe korenbloem nog niet gemaaid en koester je in opgaand groen hoor de woorden van de abt zacht…

Werk van de dichter: een wild golvend korenveld, waar geen maaier komt, somtijds landlopers toeven, rustig wat aren pellen.…

de aren spreken wiegen zwaar een licht gekraak houdt mij wakker blond zwerft in mij als de velduil passeert, de maan nog meer coulissen maakt en schaduw doodt in mijn armen…

‘Liefste meisje, zeide zij, God vergunt u wat te winnen; Ga, raap aren op voor mij.’ Met genoegen in hare ogen, En met zweet op hare kaak, Ging de kleine, 't hoofd gebogen, Weder voort aan hare taak.…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

onder een gele deken met een groene rand onder een blauwe hemel met een oranje band knisperen de aren opent zich het korte kaf springen volle korrels op het nieuwe leven af met wat vocht met wat zon op de grond waar het begon…

Op de evenaar van mijn leven Tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren Positieve en negatieve herinneringen te voegen gelijk een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt Opdat uiteindelijk alleen wat littekenweefsel achterblijft…

op de evenaar van mijn leven tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren positieve en negatieve herinneringen bedachtzaam te verenigen zoals een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt opdat aan het slot littekenweefsel rest…

Goudgele aren Golvend als stille baren Onze oceaan Oneindige grens Overschreden door jaren De toekomst verstaan Azuurblauwe lucht laat mijn gemoed bedaren zie de fletse maan Het pijnlijke licht zal ik moeten ervaren net als jouw heengaan…

Als jij van mij houdt zeg het niet spreek geen mooie zinnen toon met je stem enkel geluid laat me beminnen de ongeschreven regels tussen de aren van je blanke huid het licht naar je glanzende ogen volgen me snijden aan rauw gras morgen zal ik je stilte nog proeven…

Boom, vijver en rots zijn melkwegen, droompaden van amper aren: vanuit de ruimte nauwelijks zichtbaar, vanuit mijn vierkantig bestaan werelddelen op zich. Losse entiteiten in mijn heelal?! Uitkijk op het leven of gewoon de tuin! VIJVER ROTS…

als klaver vier wolkt geluk de hemel blauw ploegt rijkdom door het arme land haar nieuwe voren mannah uit de hemel wuift met dikke aren in het koren maar herfstig sparen was vergeten toen winter zich liet weten de klavers zijn bevroren geluk is geen lang leven meer beschoren…

Gevoelens, als zwiepende aren in een dolle wind, die kilte geeft, en striemend het masker losweekt dat me heel houdt. Jouw stilte echoot luid in de tunnel naar mijn ziel door jou gegraven, die dag, dat je door je aanraking mijn vijver rimpelde en me stuurloos achterliet. Wat vrees ik het meest, wind of wind-stilte?…

zoveel aren, zoveel pluimen onder de grove dennen wiegend tegen elkaar, zacht sprekend over de heuvels jij stapte af liet je fiets argeloos achter terwijl ik tegen het licht in de bloeiaren aan jou liet zien jij knikte boog voorover en streelde het ogenschijnlijk vergeten gras voorgoed in je geheugen…

Aan het meer van Galilea werd met eenvoud gesproken over de akker der mensheid vele halmen groeien snel hebben een steen onder hun voet krijgen nooit volle aren hoe vaak heeft het rijpe koren dat in goede aarde staat bij zijn diepe wortelpunten geen kleine kruimelkiezels welke de allerfijnste tastzin een weinig onderdrukken lichte belemmering…

Al het loof schoof onder de aren zes vadem diep in het Drentse landschap begraven waar aken het verleden als lading varen as, riet, turf, schuld en boete het zware geweten van het alziend oog toch, die stijf bevroren was aan de lijn te zien hangen verliet mijn oog om het te vangen is het zo schoon geworden en worden oud onder je…

ik wieg je in het koren bij het vallen van de nacht hoor de treurwilg lieflijk zingen zelfs de aren neuriën zacht ga maar slapen lieve jongen want jouw oogjes zijn zo moe van al jouw rare bokkensprongen nu mag je naar dromenland toe ik wieg je in het koren op het ritme van de wind welke niemand kan verstoren droom maar zacht lief sterrenkind…

Op de terugweg stapt hij af, zet zijn fiets op de stander, loopt door de velden met hoge passen, ontloopt tussen prikkeldraad de krassen, springt lenig over modderplassen, bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren, goudsbloem en grassen.…

Bijna manshoog het gras hier Van watervogels hoorbaar vertier ´t roept en lokt Vragen stellen we uit aan de groengele oever van de trage rivier Wij nestelen ons wijken eerst aren en halmen leggen zich als bij wind neer Wij,gelieven weten van geen talmen geven ons blozend bloot En de vogels...…

In mijn aren hangt hun tijd te drogen, Op kousenvoeten te vergaan van geduld, Want mijn lijf van graan en gras is oud En verschraald van zovele jaren Grazen op mijn blakende naam. --------------------------------------- uit: Meisje dat ik nog moet, 2010…

nog midden in mijn bloementuin vol lentegroei en zomerbloei sprokkel ik de vruchten van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand…

Waar zullen wij samen grenzenloos de sporen samen trekken, voren die ooit aren dragen?…

dit gedicht ritselt ronkt en ruikt naar kuil cirkels door het gras trekt de tractor er achter verbergt het bos de stad als was zij er niet eens aren knikken heftig ja het geluid van werken betrapt me wielen raderen door het witte ritselland een kladblokje wappert op de weg naar Jelsum een klein jacht jakkert door de aarde als…

er is niets aan komen waaien heb aren gelezen op het veld takken gesprokkeld door storm geveld het eigen brood gedeeld op de feesten der rijken die met hun overvloed stonden te prijken heb gewoekerd met talenten die in centen nooit verzilverd zijn wel overladen met kritiek en venijn ik kan met woorden de wereld openen van dromen stemmen…

molenwiekend wentelen we door het koor op klompen dendert in hun halleluja’s voort storm grijpt de bijgezette zeilen stenen malen kaf koren blijft nog ongeboren de aren zijn niet af de gek dolt dwaas la mancha heeft geen haast de wereld draait wel door zingt het op klompenkoor amen vlagt slechts uiterlijk vertoon hun hoop is…

Verkaveld onder ‘t lage wolkendek tot in de verste uithoek ingemeten door paal en perk uiteengereten: de delta Hier ligt becijferd en beschreven in meters, aren en hectaren met hypotheken die ‘t perceel bezwaren: het eigendom.…

Groeiend op kwijnende houtige kolossen Bloeiwijze zacht groen en fijn gebouwd De bodem heeft het allemaal toevertrouwd In een wereld van zon en schaduw Als sponzen vol vocht Landschapsschakeringen van open en besloten Op een plek waar natuur haar rust zocht Bedruppelde groene tapijten Hout, jaar in jaar uit, aan het slijten Rankende aren…