Alle inzendingen over begraven

Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet onder de bomen, in de ochtendmist.. daar ben jij niet, jij bent veilig in mij Vandaag begraaf ik jou in mij..…

’t Is al veel te lang geleden Dat mijn dochter is gegaan Weinigen die nog tijd besteden Drank maakt mensen inhumaan Dus bouw ik verder aan mijn muur Mijn emoties goed verstopt Tot de tijd na sluitingsuur Mijn hart zit in mijn keel gekropt Ik lig begraven in mijn hart Ik ben alsof gemaakt van staal Ik alleen voel nog die smart Ik leef…

Stil dragen we je weg Gisteren het afscheid Vandaag stilte Je leven hier is ten einde Stil dragen we je weg Gevochten heb je Tussen hoop angst misschien Het onvermijdelijke De schaduw kwam je ophalen Geruisloos zonder woorden Stil dragen we je weg Je lied zingen we Zacht en gedragen Precies zoals jij dat wilde Stil laten we je afdalen…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Naar binnen gekeerd Toen de druk te Hoog was geworden, Te zwaar ook vooral, Geen uiting naar Buiten meer die nog Redding kon bieden Het ik dat reddeloos Verloren leek En ging schuilen in De krochten van wat Stoffelijke resten Genoemd worden - ik In mijzelf begraven…

Hij is begraven, is er nu meer licht, de lucht -- is zoveel ruimer.…

Oh ik weet, elk persoon die sterft is teveel net als ik weet, dat steeds de verkeerde als eerste gaat net als ik besef dat we allemaal een keer gaan oh ja, ik weet, elk verlies doet voelbaar pijn. Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady…

Als 3 e oma in de rij, heeft kleindochter er dus eentje bij, niet echt want de eerste twee zijn overleden. Volgens de kleine ligt de eerste " onder de grond", zit de tweede in een pot, want zo zegt ze schrander, ik denk dat die eerst moest worden gekookt! Haar laatste zin is meer dan duidelijk, het maakt niet uit hè oma, want…

waarom de ene wel de dans ontspringt de ander niet? een antwoord is er niet er ís geen reden alleen het Lot dat het heelal bestiert volgens de wetten van de willekeur met een hand die nu eens streelt en daarna slaat om zo de weg te wijzen in de chaos. -------------------------- uit: ' Vuurproef', 2014.…

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

Laten we de strijdbijl maar begraven ook al zullen we nooit vrienden zijn graaf een gat en gooi die bijl erin de opluchting daarna is fijn 'k weet niet eens meer hoe het gekomen is want zelfs vrienden waren we niet toch vlogen we elkaar steeds in de haren en juist dat geeft toch verdriet en al zullen we nooit vrienden worden wat natuurlijk…

Begraven of cremeren is vrij duur dus deze noodsprong kan ik wel begrijpen. Alleen die vuilcontainer vind ik zwak. Waarom niet netjes in de gróene bak ?…

pas op de zomerdag is de laatste sneeuw rond zijn hart langzaam gesmolten heeft zijn ziel vrijheid gekozen uit een lichaam gedragen door het wit van talloze rozen volwassen zwart naast het speelse licht dat de kinderen dragen als hij wordt begraven pas later komen het besef en de vragen als zijn ogen en lach weer leven in hun…

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

Vreemdeling Kerkgalm Vr. Wie luistren om de vraag eens vreemdelings te horen? K. Oren. Vr. Wie stopt ‘s Lands Voorspraak hier de mond met deze steen? K. Eén. Vr. Mauritius? Wat kon de Landvoogd dus verstoren? K. Toren. Vr. Zo heeft hij om verraad hem ‘t leven afgesneên? K. Neen. Vr. Was ‘t om de vrijheid dan met kracht…

Ik ben niet begraven maar gecremeerd.…

Allochtoon Niet meer Voor altijd verzwegen Wordt nooit nog gezegd Begraven…

Hoewel de aarde mij bedekt is er geen graf dat mij kan begraven Ik ben vrijheid En er is geen graf dat mij kan begraven Ik ben liefde in de meest pure vorm Geen graf kan mij begraven Ik ben leven over de dood heen. Ik ben het leven zelf. Voor mij is er geen graf. Ik breng je thuis. Ik kom je tegemoet.…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…

gefluisterd dat ik van hem hou nog één keer heb ik omgekeken en kreeg het warm en koud We hebben samen met elkaar gezongen; Heer ik wil Uw liefde loven al begrijpt mijn ziel U niet zalig hij die durft geloven ook wanneer het oog niet ziet In de aarde rust nu zijn lichaam zijn ziel voor eeuwig bij de Heer de dag dat wij mijn broer hebben begraven…

Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven in het koude stille zand.…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

ik heb de winter begraven spade voor spade heb ik haar toegedekt en op de oude, koude laag zal de iris in warmte bloeien blauw als een lentelucht waarin de vogel weer haar vleugels strekt en wiegt vliegt naar een stek de vertrouwde plek waar ontluikende knopjes zich vormen tot een bladerdek door de verste verte beieren vertrouwde…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Je hebt een boek begraven onder sneeuw bedankt een overleden vriend: Het hoofdstuk over liefde bestaat slechts in wind die waait en aait: Een droom voorbij de witte wereld verandert jouw ratio in dat van een kind je roept en schreeuwt: Een eeuw nabij je schrijft en blijft ook zonder vriend je voelt en streelt: Jouw meeuw en…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

Een kist vol munten, ontelbaar teveel om er iets mee te doen We gooien ze netjes weg door ze voor later te bewaren op een veilige plek, begraven onder de es midden in onze stad We hebben genoeg aan het vee de pannen en de vrouwen die we buitmaken over de grens De mannen ruilen we voor sieraden en zilver dan zijn we van hen af zonder…

Gespreide Vleugels Half begraven in het zand Monument van eer…