Alle inzendingen over beslan

Waanzinnige beelden op de tv Beslan....de wereld kijkt mee Naar de bebloede kinderen De waanzin buiten dat gebouw Mensen die elkaar hinderen Alweer een krijsende vrouw De wereldpers die staat vooraan Geen voorraden met drinken en eten 'k Zie geen noodhospitaal staan Zouden ze dat hebben vergeten?…

De ruiten beslaan, en er staat: ik ben er ook – als je het niet ziet.…

Kunnen namen zo begaan En het hart beslaan?…

verbijsterd kijk ik met ogen vol ongeloof naar de journaalbeelden uit Ossetisch Beslan waar vertwijfeld dolende mensen dood en verderf verwerken met rood als hoofdkleur onze mensenwereld blijkt een stevige aardkorst met uiterst zwakke plekken in de beschavingslaag eruptie van mensonterend leed en beschaamd zwijgen…

Siberische koude / de school ingestort telt de oude clown / zijn dagen op het plein Pak sneeuw op zijn pak / de kinderen ver weg hangt alleen zijn adem / om zijn neus van peen Bloed is gegijzeld / lach volgde op de voet en die witte pop / lijkt een strafloos kruis mummie van een koning / in een koud koninkrijk [3 september 2004 - 2006…

Jouw ramen beslaan Van mijn onverhoedse warmte De mijne huilen Om jouw ongenaakbaarheid…

De inbraakbuit bleek weinig te beslaan: De laptop die ze op hun rooftocht vonden Was enkel rijk bedeeld met pedozonden Ze gaven de bestolene dus aan Dat misdaad loont blijft vaak onuitgesproken Maar 't is toch goed dat er wordt ingebroken…

de eerste burger deelt goedgemutst pluimen uit aan brandweerlieden speldt medailles op spreekt woorden van lof gaat cadeaus aanbieden de eerste burger de eerste de beste laakt de chaotische toestanden rond de hulpverlening in Beslan: huilende mensen verwrongen handen de eerste burger keek naar het journaal zag dat het niet goed was wij…

Opa had een smederij smeedde boeren-ploegen paarden stonden in de rij voor 't beslaan van hun hoeven. Tijdens het ijzer smeden stond hij in een vonkenregen met gaten in zijn kloffie Opa kon er tegen... Maar als hij schaftte verbrandde de vurige man zijn mond aan hete koffie ...en Oma glimlachte.…

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

Het water stijgt mijn hand van haar lijf mijn laatste traan die het raam beslaan. Een verwaterd zicht op jou gericht de herinnering schijnt door jouw paradijs.…

Dus wees nou maar een ruitje, dan zal ik je beslaan en mocht je op een droogje staan, dan kom ik stromen uit jouw kraan!…

een dag hard werken in een oververhitte ruimte maakt het buiten kouder dan het laagje ijs de wagen ontdooit nauwelijks ramen beslaan al snel met geademd ongeduld heel wat later wordt het langzaam huiswaarts glijden over aangekoekte en bevuilde wegen als ik tenslotte mijn eigen straat inrij is alles zuiver wit, slechts dierenpootjes…

regen tikt de dagen weg, kleurt buurman's gras nog groener terwijl het mijne - van beton - weer zwarter rozen glanst veel mooier, dat dan wel maar op de ramen die beslaan schrijf ik letters die zich huilen waardoor mijn kijk op watdanook niet al te helder is en ik bedenk, 't kansloos zicht op enig blauw in hun zinnen loos bestaan en dat…

Naalden prikken aan, trage uitlopers dekken toe, beslaan pad en land. Water in vaste vorm verloor het verzet, kristalliserend kruipt winter langzaam dichter. De zon verliest terrein, maakt plaats in het seizoenaal spel, waar dagen niet langer lengen maar korten, gelijk mijn adem gestokt in wolkjes langend naar lichter.…

Terug bij het begin warm tegen je aan Als een roos bloos ik rood tranen beslaan Terug bij het begin verlichting een zucht Ik leef weer terug jouw adem jouw lucht Terug bij het begin passie hete vuren Jouw lijf mijn lief Mag eeuwig duren Terug bij het begin geen einde nabij Woorden tekort mijn liefde ben jij…

Het roestbruin bloeiend bedolven onder het witte laken van de continue geboorte De stem van de stilte zweefde over het open veld zelfs de kraaien vluchtten Zout was de dauw de tranen van het ontwaken deden de ramen beslaan Zacht glooiend plooide het landschap zich ondertussen naar het afscheid van de winter Haar groene vacht werd…

het was niet altijd een blok aan mijn been ik koester doel en bestemming heb het gezaagd gefreesd geschuurd en gelakt tot het echt duurzaam leek maar het gelach van kenners en weters verbrandde het blok als te soft koos ijzer en smeedde het heet vormde en draaide in koelend gaan kon het niet passend beslaan pas in edelmetaal heb…

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

Muren vol met kogelgaten onder het puin, een lichaam, dood het dak aan flarden geschoten 't verdriet van Beslan is groot. We zijn met stomheid geslagen willen, maar kunnen niks doen dit mag nooit weer gebeuren stilte rest ons nog.....…

Zij zullen vooralsnog de grond beslaan maar ooit met kluit en al ten onder gaan.…

Verbaasd zat hij wat rond te kijken terwijl een woeste oceaan de stenen rond hem bleef beslaan: de storm wilde nog lang niet wijken. Hij was geringd en zat heel rustig te draaien op een puntig blok maar in de storm waarvan ik schrok bleef hij zichzelf: grijsmooi en lustig.…

Veulens van emoties, beslaan hun hoefslag in elk uur, vuursteen van de tijd. Mensen uit mythen, verstillen dictaturen, oneindige odyssee. Molens malen meel rivieren bloed uit aarde in ondiepe beddingen. Fossiel gelaagd steen zover zijn stem kan dragen. over eindigheid heen.…

Een laantje dat immer een smalle weg lijkt te beslaan, dat een einde belooft bij ieder nieuw begin. Een laantje,dat hoop gloort en zin geeft verder te gaan, dat zonder een begin nimmer een kans geeft tot het einde in het leven te staan.…

ik laat de regen mij doorweken, storm verwart me veegt met koude vingers het haar uit mijn gezicht in mijn adem woont de rust van voorbije dagen onzichtbaar, omdat de ramen niet beslaan vandaag ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog heel…

ik zwijg over de woorden niet geuit voor de ingang van de nacht het is de stilte die mij overweldigt ook al schijnt het bed mij toe, zo warm en zacht en beslaan gedachten het zuchtend kussen zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al…

Laat je bespatten beslaan als een paard rustig maar, beestje, straks ben je nieuw die manen van riet krijgen kleurige linten in de drinkbak champagne uit 1800 zeventig kussen op het hoofd van zwarte dons en ga maar liggen in een bubbelbad met orchideeënschuim onderwater spelen toverfeeën op een gouden harp met raampjes groen en blauw…

het is niet zo dat als de ramen beslaan en de deur zich sluit het licht zich weldra dooft wel voelt men op een andere wijze ieder binnenkomend geluid, eerder van het aardse beroofd het neigt dan nog meer naar het trager zingen van het eigen hart het is meer de ruis van buiten waarvoor de oorschelp zich sluit het volle verstand lijkt…

– de volle rondte is door het trainen groots en kerngezond ’t Is waar, daar val ik op als billenman, zo’n bie-baa-bips die lekker trillen kan, je mag me daarmee in mijn slaap zelfs teasen Dus schud ze, laat het vlees maar lillen dan, dat deinen daar beslaan mijn brillen van, dus ga niet bij de pakken zitten kniezen…

hierover lijkt zinloos monnikenwerk Verspilling van kostbare energie, papier en tijd Elk woord thans is van onschatbare waarde Die bij mij vaak in een dualiteit ontaarde Ze strelen mijn lippen, erotiseren elk gebaar Verscheurd, naakt en eenzaam blijf ik achter Met het besef dat lettergrepen uit lucht bestaan Ongrijpbaar zijn, ramen met condens beslaan…