Alle inzendingen over bezwering

Voor mij rijzen de vestingmuren de gevaarlijke spieren van vader Binnen is de lucht droog en heilig. Mijn geploeter begint pas. De blaren op mijn edel gat leren dat sterven volgt op streven. Toch wordt het een gemoedelijk verblijf onder de nok, boven de wijnkelder tussen wanden die nagloeien van ons rumoer, de feestlust van de jonge jaren…

hier teken ik een mond met lippen en daarboven ogen blauw met zwarte stippen en dan de neus klein en fijn; van voren op haar hoofd loopt een diepe rimpel, papa zegt dat komt van de pijn dan komen de schouders met twee armen in een warme jurk met heel veel kleuren, want die vindt mama het allermooist; ze is nu wel kaal maar ik maak veel…

maak het niet open dat gat in de grond ongedierte wacht er om uit te vliegen besprenkel geurelixer weef er de spreuken die kommer en kwel uitéen doen vallen roep bij volle maan de uil aan en de havik doe dat dertien keer opdat de akker vrucht draagt…

Als een priesteres prevelt ze bezweringen -- geduldig wachtend.…

geblust verlangen eenletterige mantra’s bezweren branden…

Haar stem bezwerend... Haar karakter...ontgoochelend.…

sneeuw in je ogen smelt tot blauwgroene stilte lied zonder woorden in het kabbelend water glinstert bezwerend de maan…

Recht is de rug krom de redenering, ik sla kruisen in de lucht en wacht op bezwering Waar hij is voor mij de verlossing nabij.…

Hoe ze ook proberen Het resultaat te bezweren De ziekte slaat om zich heen. Is het pathogeen Erken dat dan meteen.…

Wat je zegt is waar binnen de context van het doel dat je voor ogen hebt maar niet iedereen heeft hetzelfde doel dus zweeft waarheid ergens tussen stilte de muggen bij de vijver zwijgen het spiegelbeeld van de natuur kent nu slechts toekomstdromen van vergankelijkheid in tederheid consumenten zwerven naar het winkelwarenhuis voor…

Maak je geen zorgen na vandaag mijn vleugels doen het prima moet nog wel wennen aan de wind de temperatuur in de hogere lagen Hoef alleen het gemis maar los te laten kleurenfoto met pluisjes van de pisseblom de smaak van gele bloemblaadjes zoetbitter het eten van salade op een wit balkon Adem me maar weg als je kunt het zaad is…

als mezelf iets met ik afspreekt - wat het is, hoe of hoe lang hier niet wezenlijk van belang - en wij het passioneel bezweren; wie en waar is dan dat schepsel dat steeds weet te domineren en het ongevraagd verbreekt ?…

Haar en mijn leven vergelijkend tot schoonheid te beperken laat onderling leed als verdringende modaliteit bezweren; zij en ik tot in een lengte van decennia te doen sterken, in harmonie met het karakter dat eens schoon te verteren.…

Ik hoor halfweg oktober fazanten slaan bezwerend of is het alarmerend onraad hangt in de lucht onrust is gezaaid straks rijgen jagers weer hun laarzen aan…

Opwellende gedachten aan de rand van het schrijven, aan de grens van het voorlopige, nog net geen droom maar wel bijna, Hoe kan ik de werkelijkheid bezweren anders dan door het gebed, dit gedicht van mij dat eindigt met Amen - het zij zo.…

Wind en regen sloten de vensters. Wij zaten geknield bij de haard in de godsdienst die wij zouden erven. De vrouw die ons had gebaard zei formules om ons te verkleinen. Haar stem zeurde taai in de nek. Wij zaten stom, pas ingewijden. De man die ons had verwekt hief de hand. Wij boden het hoofd. Hij prentte zijn duim in de hersens. Wind…

Het zingende kind dat in ons woont en dat we ons leven lang voor elkaar verbergen, het zingende kind dat we ergens, diep van binnen voor onszelf bewaren, schipper mag ik overvaren ja of nee? Het lied van de overkant. Waar de stralende morgen ons brengen zal. Of komt de nacht ons halen? Moeten we veel geld betalen? En hoe? Zullen we struikelen…

Met mijn kwantorslag en mijn inwendloopje kan ik ze wel verslaan. Ik ben sterker dan de zwebongbeesten en niet bang. Ik ben niet bang. ------------------------------------------ uit: 'Waar je naar zit te kijken', 1994.…

breek de botten van uw wild belang wanneer ik met bloed de muur bezweer de muur behang met de levende kwasten van een lege tijd die ons in rode tekens van de angst bevrijd…

Onderlaatst kwamen onderhuidse gevoelens bovengronds de wereld haten vluchten naar die veilige kant ondergronds in het donker zonder publiek of spiegels binnensmonds prevelend de bezwerende formules tot allerlaatst…

Bezwering van nog immer onontgonnen, ongerichte hunkering bij derden? Of werkt hij aan zijn spiegelbeeld? Het zal wel weer om schutkleur gaan.…

Ik voel wel eens een pijntje daar en hier Nu zijn er onderzoekers die beweren Dat je die pijn het beste kunt bezweren Door ’t slikken van voldoende liters bier Als dat maar in mijn medicijnkast past Ik overweeg een ruime inloopkast…

hocus-pocus van liefde bezwering in grote ogen van een kleine wereld verwondering en ik ben er weer zonder antwoorden op alle vragen zorgeloos verdwaald, het kind.…

Zij spaart handschriften en neen niet van iedereen, maar van hen die proberen het heden te bezweren met woorden van vroeger en later soms tussenin. De handschriften kijken naar haar geven antwoord zodra zij de boeken openslaat en sparen haar.…

Het lukt maar niet de crisis te bezweren Vandaar dat eerdaags door het kabinet Het mes weer in de kosten wordt gezet Om netjes zwarte cijfers te noteren Maar goed nieuws is er ook, want tijd is geld Dus toch maar nieuwe straaljagers besteld…

De lading mest op punt van exploderen Bij Helgoland, vlak voor de Duitse kust, Is met een blusboot net op tijd geblust, De brandweer kon zo het gevaar bezweren. En hierdoor wordt dus eens te meer bewezen: Van kouwe kak heeft niemand iets te vrezen.…

Ik rijm dit niet om u te amuseren, Nee, door dit heilig wekelijks gezang, Verdrijf ik somberheid, ben niet meer bang, En weet ik het banale te bezweren. Dus Kees ’t Hart: erken m’n parodie, Als ritueel en hoogste poëzie!…

Elk jaar gaan Heidi Klum en haar gemaal In Mexico hun trouw opnieuw bezweren En héél de plechtigheid reconstrueren Maar nú niet, met dat varkensgriepverhaal... Zo maakt een boulevardbericht de doem Vanzelf weer een vehikel van de roem…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…