Alle inzendingen over dimensies

Ik voel me veilig omhuld door 't donker de nacht omringt me met stilte en rust Langzaam glij ik weg naar een andere dimensie waar een serene stilte mijn innerlijke stormen sust Nu hoef ik even niet te voelen zijn lichaam en geest gescheiden van elkaar Tot het daglicht wordt geboren is de nacht van mij en behoor ik aan haar Ik speel een…

mijn bomen en heggen zijn versleuteld tot land en water, sterren en de maat der dingen in perifeer zicht, uithoeken aan ommelanden ook is sprake van verwarring, ongeschreven wetten in afwachting van een schone lei, in weerwil…

Drie dimensies kijken ons aan Gevangen en gekluisterd door al die blikken Ze laten weten waar we staan Opdat we niet verdwalen en langzaam stikken Drie dimensies kijken ons aan Het juk merkbaar als last aanwezig Wat is de richting die we moeten inslaan Zijn we wel met het juiste bezig?…

als je mij niet meer kunt vinden op lengte, breedte, diepte, tijd mijn stem voor altijd zwijgend je niet meer naar mijn wezen leidt keer dan terug naar waar wij dachten dat het leven eeuwig was en waar in eindeloze nachten jij met mij de sterren las…

Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en vriendschap wordt bemind.…

de dimensies van dementie beperken zich tot toen en nu met een stop bij dan…

De ruimte is krap in twee dimensies.…

De wegen die nooit meer kruisen we wonen in dimensies, in onverwachte huizen.…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…

Mijn reis door de ruimte, werd onderbroken, door de tijd. Op aarde kon ik landen. Moeders waren hier al. Hier werd worden zijn. Zo durf ik aarden. Onze reis door de ruimte, zal worden voortgezet. Niemand weet hier hoe. Niemand weet wanneer. Eeuwigheid wacht. Zojuist schreef ik dit gedicht. De meeste mensen slapen. Zelf waak ik wonderlijk…

Nul dimensionale taal In zichzelf nog opgesloten Geeft ze uiting aan de klacht Puntig wordt iets afgeschoten Maar bezit geen enk’le macht Eén dimensionale taal Harde regels zijn contact Strepen van teveel aan woorden Kracht door zelfbelang verzwakt Zinnen zingen vals akkoorden Twee dimensionale taal Is aan ruwe grond nog vast gehecht…

in het projecteren van gedachtenplaatjes vond ik kleine gaatjes die focusten op alternatieve dimensies het schijnbaar gedachteloos en onverhoeds bekijken leverden niet alleen mutaties op in tijd maar ook in bewegen tekens van leven die horen bij het beeld dat wij negeren als het meerdere wereldenprobleem wij moeten daarvoor uit…

onhoorbaar zonder lucht ademloos in stilte strekt mijn ziel zich uit en deelt de kosmische vlakte besta als punt waar anderen de ruimte vullen alleen in raken zal ik contact met meerdere dimensies maken…

een streek van haar penseel laat een wereld verdwijnen haar doek laat het heelal in drie dimensies verschijnen geen lijst kan haar onpeilbare diepte begrenzen is zij mens of de godin van onze niet bereikbare wensen…

waren lange tijd met vier de vijfde is vannacht geboren een nieuwe uit de ster de slaap nog in haar ogen ze initieert de kring opnieuw de cirkels zijn nog niet verbogen ze springen in het rond dansen vijf dimensies hun ogen dragen vuur blikken eisen nu attenties…

van verloren waren lange tijd met vier de vijfde is vannacht geboren een nieuwe uit de ster de slaap nog in haar ogen ze initieert de kring opnieuw cirkels zijn nog niet verbogen ze springen in het rond dansen vijf dimensies ogen dragen vuur blikken vragen om attenties…

Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en de vriendschap wordt bemint.…

Dan vallen langzaam alle dimensies laag na laag verdriet gemaskeerd door nieuwe tranen ver van de kern waar het ooit begon laat het feestmaal nu maar aanrukken wij liggen aan in schone schijn…

Bij elkaar in elkaar en toch zover weg in verschillende werelden Maar toch die gedachten ons samenbrengend terwijl het niet kan liefde welke dimensies overbrugt Die ene mooie keer een moment dat een leven lang blijft bestaan in onze herinnering.…

Aan de oostelijke horizon - ver weg - dansen geluidloze bliksemstralen als de dunne poten van een spin. Waar ik sta bestaat de wereld uit wuivend grasland en het lied van krekels. In het westen koestert de ondergaande zon roodgewangde wolkenkinderen aan haar borst. Tijd vertraagt, rekt zich geeuwend uit en legt zich te slapen…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

ik zie de imposante rij het lijkt magisch realisme maar de bomen ruisen blij waar in een verre horizon licht en nevels schoonheid figureren leren witte wieven hun theater in het bos zoals elven feeën en kabouters dansen op het maanverlichte mos en kobolden smeden in hun grotten verder op nooit is de mens alleen er leeft in veel dimensies…

een helden epos op papier hoe schrijf ik dat op een a vier het draait om macht klein tegen groot het rijk van geld en arm als de goot toch zal de underdog geprezen worden voor slagvaardigheid als de ander zich in het stof verbijt in dit gedicht is magistraal de wonder inkt waarmee het vers gloedvol drie d zal worden uitgeprint…

We ontwierpen plannen maar bouwen omvat meer dimensies. De funderingen waren gelukkig sterk genoeg. Aan liefde blijft men schaven. Versta me dan ook niet verkeerd als ik soms iets anders inkleur of een andere draai geef. Voltooid zijn we nooit.…

ik ben een danseres met vleugels donzig wit je warme licht streelt me mooier dan ooit snaren trillen, alles golft ik beweeg op jouw gebaar magnetisch glijdend door dimensies elk moment immens najagend, herdenkend, erend de explosie…

Kan ik praten met jou zonder woorden over de tafel heen klitten onze ogen zich samen twee dimensies, de schijn en wij praten en kijken Maar wat ik zeg telt niet wat telt is de band tussen onze blikken bijna tastbaar... voel ik de band net niet.…

Roodverschuivend zweefde je Door vier of wat dimensies Tijd en ruimte als jouw onvoltooid toneel Stiekem was je uitgedoofd Als een kleine ster, lichtjaren weg – We zagen het alleen nog niet Oh, singulariteit Oh, allerlaatste zonnewende Ik hield al van je Lang voor ik jou kende…

heb mijn hand overspeeld vingers beeldhouwden linnen met beitel en mes hamerde rood tot de dood er op volgde bloed door pigmenten verzwolgen puntte met mes naar de ziel en verviel in historisch polijsten twee dimensies verspeeld kon het beeld slechts vervlakt doen herrijzen…

zij kleurt als lente en zomer de bellefleur in mijn hand is priller dan groen van oases in het brandend bruingele zand weerbarstig als rots gespleten door watererosie van ijzige trots danst als een kind dat in nieuwe dimensies haar speelruimte vindt zij is mijn eerste viool klassiek maar ook modern en frivool…

ik mag niet spreken over een getal er zijn er veel ze zweven rond mijn aura, binnen purperen dimensies, in de terugkeer van het stuk heelal dat rond mijn vrouw-zijn beeft er zweeft nog meer het heeft de schitteringen van kristal de ogen van de nacht het glimlachende kind en negen aureolen daarom heb ik deze dag bevolen er te zijn…