Alle inzendingen over doofstom

Hij was doofstom en dronken en had niet in de gaten dat hij, in roes verzonken, met dubbele vinger praatte…

Het is eenvoudig als wandelen langs de vloedlijn elkaar wijzend op wat daar ligt en verder nog kan niet goed verstaan wat je zegt mezelf verliezend in de klankkleur van je stem, de sombere oogopslag uit je smaragdgroene ogen. Soms breekt een vage glimlach door die verdwijnt in een snelle wegkijkende blik over de golven Wij proeven het…

Het was doofstom blind en onwetend en zonder gewicht Toen ontstond er een ook van vermoeden en een ook van bestaan en toen ook een ook van voortaan wat de echo niet meer overzag Toch bleef het vermoeden.…

Je zou denken, dat men doofstom is geworden? Doof omdat er niets gehoord wordt en stom, omdat er niets begrepen wordt? Toch triest dat zelfs gebarentaal hier niets meer uitrichten kan!…

Doofstom kijkt hij naar een bal en mist het doel. De strijd lijkt gestreden.…

Niemand in huis Zelfs ik ben niet thuis Haar kunstbontjas op de stoel Zij zit er niet in Ik hoest beleefd De kamer blijft doofstom Er is iets geweest, maar hoe?…

de schemering oogverblindend is vaak de waarheid doofstom, tot dromen toe bereid hoeveel huizen zijn er al ingestort eer de oerschreeuw werd gehoord de dageraad pak wat stenen van het grindpad in niet verklaarbare vormen gevat een wereld op zich met vele kanten net als ik of mijn hoogbejaarde tante…

lijkt die boom op mij vroeg ik woorden scheurden in wolken jij las verder zwart-wit lijkt die eenhoorn op mij koos ik toen een sprookjesland dichter bij de leugen kwam jij liep de ochtend uit doofstom ik ledigde jouw stilte in mijn handen en zweeg opnieuw…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

Men gedroeg zich doofstom. Het ergste wat Susan kan overkomen. Is dat men helemaal niets meer zegt. Maar na vanmorgen is het voorbij. Voor Susan hoeft niets meer worden uitgelegd.…

Chroesjtsjov spoort woordloos door tot Novgorod Dolend door Don's donkere toendrawoud Bordeauxrood loof van somber Omsk tot Tomsk Verdoofd door 'n schone Noorse opposant Een gigolo, zong hoog, doch was doofstom Bon ton? Mais non, 't klonk hol noch vol, doch dom…

Een stilte heerst alom en mensen lijken Als dingen doofstom. Hun zintuigen zijn verdoofd en gedachten Slokken hen op. Het beloofde land is een illusie voor Iedereen... Terwijl hun sporen vervagen tussen het Kille steen.…

Op mijn tocht als blinde zie ik het meeste met lede ogen aan terwijl mijn gemoed zich ondertussen vult zonder tranen ga ik als kreupele doofstom voorbij aan de schreeuw van stilte die me maant stil te staan eet ik me dik aan de leegte tot mijn genoeg het tekort is van de ander dat ik verspil zonder het berouw van de zondaar die ik vermijd…

Aan de achterkant van het welkom nam ik ruimteloos mijn plaats in bij mijn geboorte raakte ik verweesd en mijn ouders hadden het eeuwige leven de weinige woorden die ik had verdwaalden tijdens het spreken zelfs in mijn dromen had mijn stem geen naam doofstom liet gebarentaal niets van zich horen ach, ik voelde…

De stilte als je weg bent en ik thuis een lege vaas, die doofstom staat, water geef, en bloemen. De stilte van de bloemen die niet zingen zolang je weg bent. ----------------------------------- uit: 'Hove bad'.…

Voor ik word vermoord door de lafaard zal mijn haar groeien tot aan de voeten Jurken van perkament zal ik dragen dat het water zuigt tot aan de lippen Met zingende bomen stook ik hoge vuren braad met blote handen zeven dove hanen Aan de voet van de berg moet graniet geraapt havenloze dieren het wijde watervat gewezen Doofstom en moe…

resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal stroomt leeg of was hij niet gevuld het was al zo stil * ik sluit de deur zie nog een keer om enkele stoelen blijken doofstom…

mijn stem hoefde ik niet meer te verheffen hij was al zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was…

je heen de toon bepalend waarop gezongen wordt doch zing niet vals dan val je genadeloos in haar web van onvree waar ze je ongemerkt klein houdt, jou steekt bij tij en ontij wat je doet wringen in onmogelijke bochten vlijmscherpe tongriem maakt dat jij het nog steeds beschermt wie eigenlijk, zelf ben je allang verloren gestrand op een doofstom…

Doofstom bespeelt de oude man zijn luchtgeweer over de rand van de loopgraaf in oostelijke richting -pief-paf-poef!…

De zelfspot, die het geschil had laten werken, ontbrak en was daarmee doofstom ingescheurd. Jouw berg, gevormd door zelfgevouwen trots, een levenlang zorgvuldig aan gewerkt, gaf eenzaam zicht op eigen stenen rots, die, verdedigend, afweer had versterkt.…

Een schemervlam strijkt langs wervels Doofstom reken ik op mijn ogen Maar ze stromen onder. Zout drupt langs het voorhoofd. Een geniepige kever wandelt door mijn gewrichten Knipt er de elastiekjes door. Doorzichtig als opgewreven glas Sta ik hier te vergaan Nooit was een kramp zo vredig.…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

grind hoor ik niet meer, wind slaapt en innerlijke rivieren stromen niet in het land zonder geluk en zonder verdriet zie, afscheid die ik van ons afscheid nam als afstand van onze afstand en zo doofstom zelfs voor de stilte van mijn vriend maar zijn hemelse mededogen dat leert gezegend zijn alle onbeantwoorde vragen zoals momenten toen wij…

Een woeste oude boer met grijze ogen en zijn gezicht in aanslag, en een woelig kind doofstom, dat met zijn eigen dunne vingers praatte. Een vrouw van vijftig, een zigeunerin of zo ze stapte uit bij het woonwagenkamp ze had een luipaard-jasje aan en kleine oren. Een papoea-familie, drents van spraak zo lief, zo lelijk en zo onbevangen.…

Haar zwanehals Haar trots gezoem Haar pirouette in de cel Tot zover het sprookje Zo staat ze doofstom te staren Gewenteld in verveling Gehecht aan haar gril Gewend te wachten op barbaren Zo oefent ze zich in vergeten Haar eigen tepels strelend Op pantoffels van wol Teennagels die naar binnen groeien Zweetkringen rond de oksels…

Met geel schuim op de lippen Paarse vingertoppen Doorlopen oogwit De speekselbel die openspat Hij wordt weer kleuter Achter de spijlen van een speelpark Hij is verslagen De vernieldrift uitgeblust Verminderd tot een wijngaardslak In het vaal zand dat opstuift En het koren striemt Zo kruipt hij door de wei Langs het dartel vee Dat doofstom…

Dit doofstom Babylon begint schimmig spook- en dodenbal.…

Doofstom hangt mijn lied in de hagen. De tanden van mijn stem dringen alleen meer tot de maagden door, En wie is maagd nog of maagdelijke bruidegom In deze branding? (Een bloedkoraal ontstijgt in Vlokken mijn hongerlippen. Ik vervloek Het kaf en het klaver en de horde die op mijn daken De vadervlag uithangt - maar gij zijt van steen.…

drong het tot hen door Op een dag, die ze snel wilden vergeten, Dat zij maar alleen waren Hand in hand, in een huis voor velen Wanneer hun blonde schoonheden verdwenen Waren op zoek naar een ver Amerika En haar ogen leken, nu achter dubbel glas, Niet eens meer zo eindeloos Toen leefden ze in gesprek met zichzelf Want de ander antwoordde doofstom…