Alle inzendingen over gegons

zij kruipen dicht bij elkaar in een vertrouwd gebaar liefelijk ligt het gazon te genieten van de lage zon hoog in de kale bomen hangen nog de dromen leeg en onbeschut als zwarte nesten maar wie goed luistert hoort nog het gegons als zij zich behaaglijk naast elkander nestelen steeds als hij zijn been gaat strekken wil zij harder…

En in het gegons klonk luid: ‘Nu voor óns een rookvrije werkplek creëren!’…

och pijnigende gedachten van koude nachten alles is een waan in dit aards bestaan met soms wat geluk om te aanschouwen van te houden de bloemen van het paradijs in 't ijl gegons verpulvert tussen puim en ijs…

moge het groen de lucht de geur het gegons en gezoem ons verlossen van deze over alle seizoenen heentrekkende eeuwige herfst (uit de reeks gedichten over "climate change")…

Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons.…

Verfrist door het wiegen in handenvol dons, brengt een luchtstroom mijn bezwaard hart tot ongekende hoogtes, waar het zwelt door een hemels gegons. Verrezen wordt mijn hart in de geboorte van de zacht waaiende zon. Verdriet verbleekt door de kleur van een roos, witgeschilderd door de horizon.…

een wolk snijdt de maan doormidden de man opent zijn ogen welk deel van jouw land ken ik, vraag ik waaraan ben je gestorven aan de waarheid, de wind witgepoederd door de enorme stilte van de eenzaamheid ik vraag waar je bent en voel het afgesneden deel de kamer is vol gegons wanneer je me zwijgend ontmoet we schrikken van…

bezeren Omdat die hem totaal bedekken Gevolg is dat zijn hersencellen Belaagd door andermans problemen Het filteren niet op zich nemen Hem met teveel aan prikkels kwellen Zijn arme brein wordt overladen Hjj is een volgezogen spons Die niemand voor hem uit kan wringen Dat kan gezondheid nogal schaden Bij thuiskomst bijen, zacht gegons…

Wat zult gij tot mij zeggen, Bij het ver gegons van de engelenschaar, Als ge uw jonge, blanke hand zult leggen Op dit oude, grijze haar?…

Wat zult gij tot mij zeggen, Bij het ver gegons van de engelenschaar, Als ge uw jonge, blanke hand zult leggen Op dit oude grijze haar?…

Wat zult gij tot mij zeggen, Bij het ver gegons van de engelenschaar, Als ge uw jonge, blanke hand zult leggen Op dit oude grijze haar?…

ach de arme paalzitter hij ontwaakt uit diepe luimer kil en stijf het lijf fijn druppelig de nevelsluier bij gekwaak en gesnater gegons gezoem geplons eend gans zwaan kikker libel waterhoen ver weg een kippenhaan elke dageraad bij het gloren van het eerste licht raakt hij treurig en ontwricht van zijn dagstaat zo paalvast bij al dat…

tanden van tijd hebben zomers opengereten en, in de bron, het bruidsnest ontwricht het enige dat vleugels kon bewegen en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht; wij vluchten van dit ongemeubileerd leven, verwekt schijn het ontwijde takkenlicht op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven: tweevoud begint met elkaar in zacht gegons…

wel vaker slaan stille buien toe na urenlang rechtop te staan in de zon het gegons in mijn hoofd maalt de tijd, keert de richting en dat wat gehoord werd, tot twijfel gesneden wat moet ik het meest vrezen, regen of het onafgebroken sterven dat mij doof maakt wanneer ik vruchten wil plukken uit deze verwilderde muurverzen ik zie het wel…

Ik tuimel door een mijnschacht Gevuld met hete adem De minnaar die me belaagt Een gedempte kreet van genot -Raspend in rood weefsel- Zwelt in de koele droom Ik wacht op verlossing Een bodem van doornen Een stekeltapijt dat me doorzeeft Gegons van bloed houdt me uit de slaap Maakt me moe van waan en ondergaan Tot ik stuipend onderuitga…

voren Opgedroogde poelen aanboren Met ochtend dauw jezelf klaarstomen Het geloof laten we aan de vromen De roes van ons afschuddend laten we ons niet storen De draden die we verliezen verwerken we tot een welkomst mat Het samen komen van gemengde meningen om te delen Tot door het welkom galmt dat je liever je woorden weer opvrat Het gegons…

Er is al groen, getjilp, gegons. - Zie de linde: zij bloeit voor ons. En de wolken! Ze varen hoog, ze varen gauw, een zuiv're sneeuw van zee en dauw. Wolken en zon in 't frisse blauw. Liefste, kom uit, de harde stenen uit. Elkander tegen door het kruid! Is de aarde niet als ik: een bruid?…

Het is niet het ook missen van gegons de waarde van bijen niet meer weten, of geuren van bloemen en oud zout van een al weer gevallen vergeefse traan. Noch is het dit planten van een lindeboom om ooit ook bij hen het zonlicht te temperen, een manier deze hitte wel buiten te houden 't tij vertrouwen 't is niet enkel het zeggen.…

Terwijl de kraaien landen op de stangen van het sterfbed lik ik haar suikerlippen luister naar het gegons van genot zie de klamme blozende bloem. Stuipend lach ik me kapot. Haar wangen met kuiltjes, tache de beauté De geaderde hals vloeit open Ik plak van het zweet Mijn adem schiet te kort.…

de onverschilligheid dat wil ik misschien nog wel het meest niet meer schrijven nooit meer, nu niet later niet, nooit niet ook vroeger niet meer de vrede van een kist maar rust beangstigt weer de leegte blijft zeuren onderhuids en onderkoeld als dikke, rijpe puisten die op uitbarsten staan in mij verbazen zich de stilte het gegons…

Oh kassameisje parelschoon van huid en haar Zie hoe ik u bewonder om uw zuivere pracht Uw lijf uw leden en uw hoofd en haar Uw haar en wimpers en uw wenkbrauwen Tezamen met uw opmaak en uw dracht Dit schone doet mijn vaten zwaar vernauwen Mijn hart krijgt artistiek en huppelend gebons Mijn bloed verraad gejaagd versneld gegons Nu ik u aanzie…

om wat ogen niet geloven lussen, cirkels, lijnen verweven tot een groot klaverblad iets woelde door de halmen dwong de aren naar de aarde al snel strijkt een zwerm neer perslui klappen hun laptop open fotografen klikken de breedhoeklens vast dorpelingen drommen samen de wieken van de geruchtenmolen doen stof en zand opwolken gegons…

Laat de pad zijn slijmhuid blootwoelen In zijn bed van slijk Zijn tong, klef wapen Plukt een vlieg weg Prooi van het wellend speeksel Waarin gegons smoort. Het stompe mes van de lente Kietelt mijn hals De slagader popelt Een volle kelk klimt uit gras Mijn zolen strelend Ik omhels jou, lente Ziek van oprispend maaggas Mijn honger…

Het eerste groen zag wit van bloesemregen, Een blij gegons zwierde om door geur'ge lucht : Och! lache 't lot als 't jaargetij hem tegen! Die zoete wens werd hoorbaar in uw zucht. Wat vreesde gij dat hij uw wichtje wekte? Wat gluurde gij om 't kleed een lange poos?…

vlottend land Waar een wachtend, edel wijf Een Penelope zonder frullen Haar man en moed en macht kwijt Dwalend over fossielen uit de ijstijd Het strand uitkamt, en stijf Van zenuwen, zuchten, zand Het juichend vee, het feest mijdt Ruw als roestend ijzer Statig als gegoten brons Is de matroos die vele dagen, mijlen wijzer Luistert naar het gegons…

Maar als de hemel van zijn zware last is leeggelopen en droge aarde volgezogen wordt als natte weke spons, klinkt in het dampig morgenlicht een tintelend gegons van krachtig bruisend nieuw bestaan, van leven en wéér hopen.…

De avondlucht is éen gegons van tor en mugge... De sterren regenen boven ons: geen keert terugge. Zó vlieden de uren, éen voor éen... met lief en leed, gelach, geween, in 't eeuwig duister! o Reik me uw lippen... Toef geen stond... Ik zoen uw ogen, wangen, mond... Maar wilt gij spreken, - fluister, fluister!…