Alle inzendingen over geslotenheid van het

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Mijn deur is gesloten niemand kan naar binnen Ik zit binnen met mijn deur gesloten Zo zit ik gevangen in mijn eigen gemaakte gevangenis…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed gesloten, Een pijnlijk einde, zoals ik het noem… Als er een manier zou zijn, Om dit nog om te keren… Zou ik die weg in slaan, Om ons niet nog meer te bezeren… Maar alles heeft een einde, Dus er bestaat geen weg terug… Hier is ons boek gesloten, Mijn hart verpletterd…

voordat gesloten deuren eindeloos sluiten openen zij nog een keer een kier en zien dat wat was genoeg is geweest het slot van de deur eindelijk gesloten eindeloos verlangen voorbij…

mijn ogen zijn gesloten sterren stralen aan de hemel een maan die lacht dromend over jou en het gevoel is zacht mijn ogen zijn gesloten het is een donkere nacht vlinders voel ik mijn buik dromend over jou en over hoeveel ik van je hou mijn ogen zijn gesloten en slaap mijn verre reizen fladderend in de natuur dromend over jou en onze…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Met gesloten ogen – kijk ik naar de kilte van de grond zo herkenbaar voelt de aarde ik besef nu dat ik al bestond…

Voor het raam zijn de gordijnen gesloten. Ze doet een lamp aan. Aan de bovenkant van de gordijnen valt een strook licht. Het gordijn gesloten. Het raam dicht. Gesloten ramen en gordijnen zijn open. Ze kijkt nog een keer naar de gordijnen die ze had dichtgedaan. Het raam is nog niet helemaal dicht aan de buitenkant.…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

Geen enkele nuance in je gekozen woorden is je gesloten boek voltooid.…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

Met ogen gesloten belichaam jij de liefde danst blootsvoets in vochtig donkerzilver gras spetters lichten rond jouw schitterend lichaam raken het verdoofde gezicht gesloten blijven mijn ogen omdat ik liefde niet bezit.…

ik ben gesloten doe geen toenadering ik doe niet open…

niet ver is dicht maar ook gesloten nabij maar met geloken ogen een vers vol mooie woorden klapt toe je ogen met een verre glans gedicht voor mij…

het niet bezorg de ander geen verdriet voor tranen die niet drogen bid ik ...met gesloten ogen.…

Elke dag keek ik achter de gesloten deur waar jouw verborgen hartstocht wachtte. nihil zicht door de sleutel in het slot met één versterkt droombeeld in gedachte. Het enigste kijkgaatje kon niets verzachten. het wonder voor een geopend boek een taal dat is geschreven en gedrukt met een cijfercode achter een gesloten doek.…

woorden komen niet over gesloten lippen alleen uit mijn pen…

een vlinderziel gloeit achter gesloten ogen in rozenwolken…

Een gesloten boek opent voor mij een wereld vol onthullingen…

gesloten lippen blokkeren de uitweg voor verkrampte woorden…

Een gesloten raam waarborgt de schijnheiligheid en opent koolzuur.…

Een briefje van God op de kerkdeur: Gesloten -- Ik ben even weg.…

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

Anderen blijven Een gesloten boek Voor je Zolang je nog wegloopt Voor: Wat er zich In jou Afspeelt…

in de palm van zijn hand ligt gebroken verlangen waar liefde geborgen schuilt in een traan zachtjes gesloten omklemming heel zacht alle hoop verdween verloren in een droom en liefde ontglipt gesloten handen zacht verdwijnt gebroken verlangen…

alleen, achter een gesloten val van water ons meisje lachend zichtbaar door glinsterend tranenval en kijkt langs alsof hier geen lichtbron bestaat ‘daglicht in zonnestralen, beeld ons, laat haar zien!’ jouw gesloten bestaan, maar toch zichtbaar was het aardse te zwaar?…

Al zingend haalt hij de lente binnen overtuigd van zijn gevederde zangkunsten fluit hij in de schemer het hoogste lied narcissen blijven vooralsnog gesloten tot de zon ze verleiden kan om te schitteren in zacht geel licht ondanks zijn enthousiaste gezang houden ze voor nu hun kelk gesloten tot het moment daar is…

gesloten ogen ademen duister antwoord onverstaanbaar stil…

koninklijk bezoek de vijver is gesloten lang leve de vorst…