Alle inzendingen over gevecht met jezelf

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

een gevecht met jezelf elke dag weer maar de onrust blijft.. en we worden allebei steeds ongelukkiger en wat gebeurt er dan.. dan komt er ook een ander op zijn pad en dan weet je dat de kaarsen gedoofd zijn..…

Daar sta je dan, te vechten met je tranen. Schaam je maar niet, huil maar lekker uit. Ik ben hier, ik sta hier voor jou. Omdat ik om je geef. Om dat ik van je hou. Ik ben er om je te helpen, te steunen, zoveel als ik kan. Ik ben je vriendin, helpen doe je dan. Jij bent mijn alles, mijn lieverd, mijn beste vriendin. Voor jou ga ik door…

De echte overwinning Is niet die op een ander Maar die op jezelf Het gevecht gewonnen Van je meest gelijke tegenstander De kracht, de moed, de durf Om de strijd aan te gaan Om daarna te weten Nu kun je echt alles En iedereen aan…

Stop Met denken Stop Met vechten Even Niet voelen Gewoon gaan Lopen…

oneindig, speel je gevecht, dwing niet je gedachten, onthecht…

Stop met het verbergen van je ware zelf eindig het levenslange gevecht kijk in de spiegel en zie jezelf oprecht hoor het stemmetje binnen in je het is je innerlijk kind dat fluistert het wil de kans om op te groeien het wil dat jij luistert het is je bron van leven laat het uit de schaduw komen en je levensenergie zal eindelijk gaan…

Je hebt gedaan wat je zei 11 maanden en 1 dag en het was voorbij Oneerlijk was je gevecht Door die verschrikkelijke ziekte werd je lichaam zo slecht Maar wat heb je gestreden elke dag weer Op het end wilde je nog wel maar kon het niet meer Afscheid nemen doet heel veel pijn Maar je hart is gewoon gestopt en dat voelt fijn Ook al is er…

te grijpen vrijheid zou zinloos zijn voor alleen volwassenen begrijpend en braaf alles met mate, opgeven wat mooi en aantrekkelijk is en glimlachen om de ontevreden smoesjes en leugens van vroeger Gewond word jij groot Ook ik heb kastelen en muren gebouwd, verdedigd en weer afgebroken - oudemannentrots op de littekens van mijn gevecht…

je kunt er niet meer onderuit, zo is het gegeven, je moet jezelf kunnen zijn, in het toch al moeilijke leven... het vergt veel energie en kracht, voornamelijk ook moed, wat voor tegenslagen je ook krijgt, bedenk dat je dit voor jezelf doet...…

De zee Geeft mij de lucht terug Die stokte In het gevecht Ik geef de zee Mijn angst gevecht Geef hem mee Met het gevecht van de golven Zo vind ik weer wat rust In de storm…

Maar toch hoe meer dat ik ontdek ben ik op zoek naar die ideale plek zeker als mijn ogen plengen mij even tot rust brengen het houdt mij recht maar waarom dat voel ik echt is mijn lichaam dan nog steeds in gevecht.…

Niet de vele knopen tellen de afstand noch de mijlen over zee onzichtbare draden worden verweven en hechten aan het tikken van vervlogen tijd daar waar het landen vaste grond geeft in geloof zal het hartenbloed weer stromen, twee handen leggen leven in een omarming van liefde…

Ik wacht op het volgende gevecht.…

rechts ik ga niet om met charlatans dikke nekkenclub want dat is thans den haag vandaag links- dan wel rechtsom genaaid, verneukt, zo krom minimaal in elkaar gebeukt er blijft niets over politiek, ongelooflijk ziek de macht die onterecht de kiezer verkracht verwacht, zo gezegd het onverwachte ik val aan, in en op ik verkies het gevecht…

Min met de minnende, Roei als de stroming stroomt, Vecht als het gevecht zich bevecht, Roer, twist, verberg en onthoud. Rotsen bloeien als kostelijke nardussen, Al tranend leest men de lezing, Gezaaide oesters broeden meer dan dit, gedicht kan bevatten, opteren, toch, tenslotte.…

In de val gelokt Als een willoos beest Op weg naar de slacht Bestemd voor een offerfeest Het ging te snel aan me voorbij Ik zag iedereen vechten Incluis jij Terwijl ik voor anderen ging staan sloeg jij hen bij mij vandaan Las je niet het vuur in mijn ogen? Puur en alleen, opgebouwd onvermogen? Het was te laat voor jou om het te…

Elke dag is weer een nieuw gevecht om het lichaam in beweging te krijgen. Soms is er al een heel traject afgelegd dan kan ik eindelijk gaan uithijgen. Zo gaat dat de hele dag maar door de pijn is vaak ondraaglijk groot dan denk ik: waar doe ik het voor was ik nu maar eindelijk dood.…

zon en mist strijden om de glorie van de dag een geel streepje licht overwint…

samengevoegde letters maken woorden woorden met precisie gekozen met opzet gemanipuleerd hoewel ze niet letterlijk kunnen steken doen ze onderhuids niet minder zeer in tegendeel als 'n gifslang kruipt het langzaam maar zeker rond,zich bezit makend van iets dat nooit het zijne was…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

Kennis is de vijand van ervaring. Een mening is nooit een daad. Discussie leidt niet tot waarheid. Beschrijving is niet zoals het gaat. Dostojewski besefte indringend, gebonden aan zijn executiepaal: 'Ik heb nooit geleefd, ik heb gedacht over het leven... en nu is het te laat'.…

Ik gun mezelf een frisse bries Met zuivere lucht, veel zuivere lucht Ik zou gaan jubelen en juichen Mijn armen wijd Ik zou de frisheid naar binnen zuigen En ik zou huilen Heel veel huilen Ik zou huilen Tot ik niet meer kon Ik gun mezelf een open veld Met bloemen, heel veel bloemen Ik zou gaan huppelen en hollen Mijn benen in de lucht…

Bedolven onder beschuldigingen, halve waarheden worden gebracht, ik kan me niet verdedigen, ik heb geen kracht, ik ben uitgestreden, ik heb geen kracht meer, neem het gevecht maar van me over, God, ik leg het aan U voeten neer.…

De warme wind waait wollige witte wolkjes langs de knipogende zon de miezer voelt als vochtige vlinderkusjes vrolijk fluitende vogeltjes fladderen vlak voor me langs mijn aura weet zich gekoesterd dankbaar geef ik de natuur een dikke zoen terug…

eens leerde ik hem kennen geheel niet tot mijn spijt domme streken haalde ik toen uit en daardoor raakte ik hem kwijt na een tijd van innerlijke pijn en verdriet was hij diegene die me weer zocht en vond en wist, zij is diep van binnen gewond liefdevol bleef hij mij ter zijde staan en sindsdien zijn we de rest van ons leven samen verder gegaan…

Onder mijn lach schuilt 'n triest gelaat Veeg mijn tranen weg niemand mag zien hoe ik mezelf haat Blij aan de buitenkant maar zo triest van binnen Kan ik mijn gedrag ooit nog overwinnen Ik vecht maar het voelt of ik stil blijf staan Vastgeroest in het slechte dat ik niet kan laten gaan…

Er zijn mensen die het weten. Maar niemand die het aan me ziet Veel huilen zonder tranen Mijn stille intens verdriet Lieve vader in de hemel, ik mis je Ik mis je elke dag Je goede zorgen, je warme handen, je steun en je lach Ooit zullen wij weer samen zijn, dan wordt het echt groot feest Tot die tijd doe ik m'n best en zorg dat jij trots…

Blinde woede in het donker. De angst om los te laten. Om niet te verliezen. Gevangene in de tijd. Slaaf van de illusie. Veroordeeld tot ontbinding. Wachter van de ruïne poort. In de schaduw van de zon. Gezakt door onvoorzichtigheid. Gevlogen in de lucht. Met gekrijs gevallen. Beschoten en vernederd. Verjaagd en verkracht. Wachtend op een…

De trein komt langsgereden En de man, de oude man met stok, in gebeden tot zichzelf gekomen vecht het ultiem gevecht. Zijn tijd is om.…