Alle inzendingen over glooiend

Ontvang je nu met open armen, glooiend meisje van verderop. Maar wat denk je er van? Als ik nou eens op je deur klop? Of mij met woorden inspan? Het zal er wel nooit van komen, Je ziet mijn echte 'ik' niet staan. Misschien tot Valentijn dromen, of je toch echt achternagaan?…

Glooiende weiden met paardenbloemen bestrooid lente in mijn hoofd.…

Glooiend, donzig warm, ontrolt dra voor 't vroege oog dauwheuvels' tapijt.…

De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als herinnering aan het licht glooiend groene land.…

Nevels tussen de grove dennen weglopend in het glooiend zand ik hoef nooit aan jou te wennen jij staat altijd aan mijn kant.…

een vroege zon boven het glooiend duin de zee zo onvoorstelbaar ruim een handdoek op het zand nog maagdelijk het strand wat kinderstemmen dwalen in grijsgroen geluid jouw hand die me raakt van twee weer samen maakt wil melker 03/08/2011 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

In geritsel van herkenning Langs onbetreden paden Damp van vervlogen kiezels In aan te hechten aarde De flonkerende bedding Van schaduw en licht Over melkwegen en achterstallig Gerucht van deinende oersoep Kan ik Hemellucht omarmen Me aan eigen honger verwarmen In mooiheid, lichtvoetig In grijste van ogen…

haar lichaam nog een roerloos glooiend landschap vaag en zacht ontplooiend in het binnensijpelend licht zoals zij zich stilaan ontvouwt haar contouren krijgt mij zo nabij mij zo vertrouwd…

dit lieflijk landschap van glooiend geluk beschenen door een nog breekbare zomerzon kleurrijker kan ik het niet rijmen tederder kan ik het niet dichten fantasierijker kan ik het niet dromen het is freewheelen door een bloemlezing van zelfgekozen poëzie…

Een glooiend heuvelland op Java: En onbekommerd langs een sawa Liep vredig grazend een karbouw. Geritsel klonk in 't gras en gauw Verslond de tijger toen, dat raad je, Een mals en sappig karbouwnaadje.…

Daar zijn in glooiend landschap geur van rijpe duindoornbessen een witte buizerd half verscholen achter gras tapuit pronkend met teder verenkleed op de grens van duin en wad vrolijk happend naar voor mij onzichtbare insecten Daar te zijn…

in de verte paarse bergen de zee een glooiende heuvel verraderlijk beeld in avondlicht twee zeilers op het water een koppel aan het strand een schilder achter de keermuur vissersnetten in het schemerlicht nocturnes dromen de nacht…

Volg de hoge golven van het glooiend landschap gaandeweg de grote levenstrek hoe lieflijk fluisteren beekjes woorden die je graag wilt horen soms grotendeels vergeten zijn omhels me kus me bemin me heb me lief mijn lief…

Ik hoor alleen het kraaien van de haan regen die tikt tegen het raam wind fluistert in het ontwaken van de nacht als zachte bries over het glooiend landschap verdwijnt en stilte zich onttrekt aan geluiden van de ochtend is de stilte verdwenen en begint een nieuwe dag…

Teder lachend in de nacht lig ik naast jou smachtend mooi in mijn schoonste lentetooi Fonkelsterren schijnen zacht hemelogen in de kosmos lieflijk glooiend firmament Ik wil jou je minnen vragen en je microkosmos dieper dragen liefdevol en permanent…

ruig land is sprakeloos versmelt zijn gemoed met glooiende kleuren hier laat vaste grond zich graag omarmen door oneindig zicht het oog is onooglijk in zichzelf gevangen tussen binnendeuren door verzonnen orde voorbij verwondering over het levende licht…

Over sensuele, zijden dijen glooiende belijning de tinteling in het lijf van het vrijen de bekoring van strelende vingers op ultieme plekken verfijnd, ongeevenaard zijn de gevoelige gekken der liefde, kwetsbaar oprecht want ze zijn zoals ze zijn in overgave nooit het hoogste lied maar het hartstochtelijk refrein…

Polderland, raaiend gras Dotterbloemend glooiende oever Ruisend riet Waterkant lonkt naar mij Mysterieus watergekringel Luchtbellen vermoeden leven in dit nat Schrijvertjes schaatsen gedogen Onder dit oppervlak echter Vergalt de bittervoorn Stekelt de baars en wordt Amoebevormig bloedgezogen.…

de hitte kastijdt dit glooiend land van weiden stieren grazen als prinsen in de zon trekvogels flankeren als witte jonkers het edel vee heet geblakerd lonkt de maestranza in Ronda is de locatie al volzet ongenadig sneeft het beest hier is de dood een feest.…

najaar heeft zijn verlangens in ontmoeting van scheppende winter sneeuwkoningin verheft zich boven einder wiegend in een creatieve tred ze speelt haar spel in schepping van rust haar dans beoefend ze in de knisperende kosmos van dreinende druilerige druppels geanimeerd glooiend over winterse weiden…

Ergens in het licht van een glooiende zon, zonder verleden of toekomst. Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht, een woud van groene weelde, een strand van golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel, geef mij een lichaam.…

ik wil je glooiend op een gele heuvel je perst weer zure druiven vergist je wijn en droesemt op de zielen in de fles je hebt jezelf weer weggezet in krochten die tochten van onderwereld en bedorven lucht je bent weer koning in het sprookje van eergisteren de appel heb je doorgeslikt nog ben je niet gestikt in schuld en boete als geile…

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

Bijna tastbaar is mijn verlangen naar het land de klanken uit mijn jeugd het land van klaprozen korenbloemen en glooiend landschap het land van textiel de arbeid en de natuur het land waar jij en vader leefden mijn land ons land Twente waarvan ik 't volkslied in mijn diepste dromen zing.…

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

voer haar zure regen en vissen worden uitgespuwd over hoofden en akkers bedek haar glooiende boezem met een oliejas haar buik zal onweer baren laat molens wieken op domme kracht wee de ribben van het jongste skelet offer zwijnen en ontvang parels uit een zingende diepzee…

Dat is een glooiend euvel. Tussen wrat en slijm gewroet.…

Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Onstwedder Holte glooiend wijd machtige stuwwal uit de IJstijd Onder de wolken die ik zie is het landschap pure magie Aan de Holte aan de straat een huisje waarop staat 'Zadowolony' als je het niet weet neem Google translate Pools voor 'tevreden' Opbollende akkers zonneschijn in dit toverlandschap kan ik ook tevreden zijn…

Leegte is een cyclus in het land van het cynisme hoe kan iets wat zo steenhard is toch zo zacht en aardig aanvoelen ze roept U aan om haar schreeuw te begrijpen haar schaduw te beminnen anoniem is haar schuilnaam incognito in jouw ontheemde dromen van eindeloze jongensachtige fantasie en glooiende heuvels in het nachtwoud niet te…