zijn vrouw rust
met troostende hemelsleutel
aan zijn voeten
dat plantje krijgt daar iedereen
een mooie bondgenoot
gegeven voor de laatste reis
klinkt toch als een sleutel
voor het paradijs…
de geur van hars
het ruisen van de bomen
een tuin vol hemelsleutel
open in de wind
van rode hulst
en ruwe bolsters
van wat kastanjes
en een zoekend kind…
nu licht weer weifelend naar binnen stapt
lijkt het, of de tijd zijn urenloze sprei rond dagen wentelt
ik ga mee, vergeet de kaarsen, buig
mijn hoofd naar levenloze ogen; onvergetelijk
kruist mijn blik
haar handen, waar hemelsleutel
levens bloeit
die roze weldaad schijnt voorzichtig
door de waanzin van verlies
ik verkies
de eeuwige…
loop ik langzaam terug
proef hoe het ooit voelde - toen ik jouw kist
op mijn geschokte schouder droeg
blauwe plekken denderden
tot wonden in m’n ziel
waar touwen, geleid door liefde
heel zacht
jouw lichaam lieten gaan
tussen zand en warme wensen
leeft de hemelsleutel in jouw hand
het hart van vele mensen
aan de rand - ze
treurden…
De hemelsleutel blikt naar haar omhoog.
Als zou ze willen vragen:
"Zend toch Uw schone regenboog".
De mensen zijn ook blijer.
Het streelt hun oog,
Verwarmt hun hart.
Het geeft weer hoop,
Verstilt de smart.…
Langzaam zie ik kleuren leven
naar een nieuwe jaargetij
een eenzame vlinder
fladdert nog in mijn tuin
snoept nog de laatste nectar
uit de laatste hemelsleutel.
Een roos staat nog in bloei
en hier en daar herinnert
een gele plant nog aan zomer
tijden gaan door en seizoenen
volgen in gestaag tempo op
in jaarlijks wederkeren.…
zelfs op onbekende paden – hier vol vergeelde bladeren willekeurig
voor mij uitgespreid
zoek ik de weg naar het vertrouwde dat mij verbindt met een niet meer
in te halen tijd
het verbond van zomereik en winterlinde (wild het woud) vol oude
volksnamen als lichtminnend sterrenmuur in tuilen bloeiend hemelsleutels
boterbloem verguld
waar ik als…