Alle inzendingen over ik ben er

Ooit komt de dag da'k er niet meer ben mijn ogen blijven dicht mijn adem weg, zelfs niet licht. Er komt 'n dag, dat m'n hart niet meer klopt, dan houdt het voor mij ook op. Ooit komt de dag da'k naar hemel vlieg want daar beland ik zeker weten, want: ze zeggen allemaal: je bent zo lief! Dus als mijn hart stopt mijn adem 't niet meer…

je nek is dikker dan je buik. "mijn poëzie is de best" althans, dat is wat je denkt maar je pen, schrijft niet beter dan de rest andere dichters worden ziek, je woorden zaaien snel paniek meestal door negatieve kritiek je relaas, verbale tekst veelal onderaan andere gedichten gezet ietsjes achterlijk eigenlijk een eigen tekortkoming… voor…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Een gezelschapsspel: hij kijkt onzeker naar haar -- dus kijkt zij naar mij.…

Hij ligt er raar bij, zijn lichaam slaapt niet, het is -- achtergelaten.…

Wat zijn de feiten? Juist onvergetelijk, zijn -- mijn reconstructies.…

Ik schipper tussen de ruzies van pap en mam -- Zelf ben ik er niet.…

Laat je emoties varen over het woeste baren. Blijf je krachten sparen, want het wordt nog veel zwaarder. Nu voel je de pijn, geluk komt met de jaren. Er zitten zeeën van tijd tussen de weeën verspreid. Ik steun je, we voeren met z'n tweeën de strijd. Denk aan onze liefde, sterk en eindeloos. Denk aan het moment dat je samen met mij koos voor het allermooiste…

Alles gaat heel traag, zijn lopen, zijn antwoorden -- Steeds eerst drie puntjes...…

Het verdriet verdwijnt in steeds wijdere kringen -- van doorvertellen.…

Een wilde droom ! Alleen op wandel ! Een dolend hart ! Slechts een dwaallicht en 'k voel uit al die duistre hoeken dezelfde blik op mij gericht ...Eén beeld dat stom en vol verbazing me slechts begrijpt, het hart vol schrik, dat mij dit dwalen ééns zo lief wordt nu het zo eenzaam schijnt lijk ik. Als nu het licht weer werd ontstoken,…

Een baby praat niet, toch begrijp je hem beter – dan volwassenen.…

Nog geen twee vierkante meter dat is maar weinig huid om contact te maken met zoveel mensen die mij aantrekken, alle kinderen die ik wel zou willen koesteren de koeien en de ezels bovendien met wie ik wel zou willen praten te veel dieren om op te noemen ook nog de wonderlijke wezens die planten zijn, hun kracht en aanvaarding wat…

De koeien kijken me aan alsof ze vragen: leef jij zonder gras?…

De ruiten beslaan, en er staat: ik ben er ook – als je het niet ziet.…

Ontwerp engelen en je krijgt mooie mensen (draai het maar eens om)…

Op goede dagen ben ik niet alleen loopt liefde mee, een stapje opzij is dan zo gedaan, als het ware in liefdes schoenen gaan staan en voelen en weten wat liefde zou doen, liefde die de ander begrijpt en neutraal houdt van iedereen, onrechtvaardig neutraal evenveel van iedereen omdat zij zoveel groter is dan wij Op goede dagen loop…

Gravend voor een nieuwe boom vind ik botten in mijn tuin die geleefd hebben waar ik nu woon in een huis als het mijne misschien wel hetzelfde aangekleed met vlees twee ogen en een mond een onbekende zoals de buurman met zijn wilde haren in badjas voor het raam zoals zoveel mensen personeel en passanten mensen die het druk hebben…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Begin! Met een kleine doos wat blaadjes en wat mieren, en oefen bliksem, vliegende storm en hemelse hand tot je het kunt, pak dan een grotere doos met meer spullen en veel meer mieren Die lopen natuurlijk niet netjes genoeg door elkaar, dus schud je de doos en af en toe hef je je hogerhand Daarna kun je het ook met twee dozen en heb je…

Mama is mooi, en de garage met mijn eigen naam erop die ik nog niet kan lezen ook mijn fiets op Koninginnedag de bloemslingers op de auto's na een dagje aan zee met alle neefjes en nichtjes alles wat ik maak en weer afbreek, hijskranen gebouwen en tekeningen Mama zegt: jij woont op de Olympus omdat je zo bijzonder bent en alles mooi…