Alle inzendingen over liefelijk

verliefd als ze zijn levend in eigen wereld omringd door het groen hij lacht tevreden zij kwekt en kwaakt gezellig liefelijk naast hem hij vertelt grapjes maar is dan weer serieus -zij houdt zo van hem- vorstelijk en blij draaien zij knus en constant om hun eigen as volmaakt gelukkig is hun natuurlijke staat stilstaande…

verscheurdheid komt met de liefde wandelt zoet hand in hand naar een plaatsje bij de warme stoof gut, ze kruipen dicht in een ander vinden de zachte schoot van elkaar bakgeur vervult de keuken in de oven rijst het brood jij, mijn lief, slaat jouw armen kust me gulzig, bijt me rood zoent me, zoent me heel lichtblauw…

jouw armen zijn als takken van bomen die ongemerkt tot mij komen eerst zullen ze mij met fluwelen bladeren liefelijk strelen om mij dan als takken met dorens harteloos te kelen…

ik zag jou als totaal met hart en ziel hield van je liefelijke delen waarvoor ik viel of waren het de kleine dingen je haar en een gebaar die met mij aan de haal gingen in liefde en gevaar…

Liefelijk breekbaar vastgehouden of opgehangen opgeruimd na dagen spanning bewonder me voorbij de aanzwellende routine, een gift gegeven vergeef het ze lach het toe het blijft verwarmd in de kamer.…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

je weet niet wat je wil eerst zonovergoten met winderige plaagstoten dan water dat valt in kogeldril ik wil je liefelijk beminnen als jij plechtig belooft te stoppen geen mensen meer te foppen met je… dagelijks natte grillen…

Toch bescheiden in mijn doen Snak ik naar een liefelijke zoen.…

nu is het mooi geweest als as in de wind verdwenen kus mij liefelijk zoals jij speelt met snaren neem mij mee neem mij mee ik wacht een dag in levenslang patroon ik smacht naar leven van de lust zo is mijn bron…

wat ik zal moeten weten is dat mijn bril haarscheurtjes vertoont, liefelijk en moederlijk [ wonderwel] het diafragma centreert te noordelijk wat onomstotelijk bewijst dat de prijs naar gelang het geleverde het zuidelijk halfrond discrimineert ten aanzien van dit pokerspel de winnaar is diegene met het duurste montuur…

Als lachte 't u op uw verjaardag toe, Begaafde maagd, zo zacht van aard, zo uitgelezen, Wier liefelijk gezicht ik nimmer moe Lang wens te zien verrukt en opgetogen. En mij nog lang te spieglen in uw ogen. 1675…

nog hingen woorden in de lucht ontdaan van samenhang licht ontwijkend als op de vlucht toen schaduw kwam ze waren vervlogen uit de zoete samenzang van liefelijke zinnen die langzaam vloeiden uit intense emoties heel diep van binnen toch bracht stilte de kilheid voorbij jouw liefde voor mij…

schaduw ik heb je lief waarin woorden ons leren te houden van tegenwind waarin goedheid ons omarmt in het liefelijke van geest schuif sluiers maar aan de kant en voel het onzichtbare in een klankrijk fluisteren in de ruimte waar jij bent en ik… samen geworteld om nooit meer uit elkaar te vallen…

zag je gezicht in de wolken het haar lichtgekruld later ineens hoog opgestoken oren vrij in de wind je mond lachte plezier in heimelijk vervagen je lichaam verwaaide in sluiers zwart wit doorzichtig belicht door de zon die met liefelijke warmte je gezicht langzaam wist…

jij schenkt stukjes hemel aan de aarde je bent te goed je bent te gek het blijft een wonder hoe je soms zo liefelijk in zeven sloten tegelijk loopt en hoe het sorry's regent als je lacht als je me kust groeit ons geluk naar ongekende hoogten echte liefde bestaat ik heb ze gevonden voor altijd bij jou…

Onverdiend gelukkig voel ik me, wanneer jij liefelijk verschijnt.…

Miljoenen pluisjes zo zacht In een hemelsblauwe lucht Dwarrelen dansen vliegen Zo mooi als een zomerzucht Een aanraking van fluweel Het voelen van jouw huid Een streling voor het oog Zo zacht als fluistergeluid Een liefde zo oneindig mooi De lucht geurt vol verlangen Vlinders fladderen liefelijk rond Een droom in mijn hart gevangen…

Zelfs Cupido suggereert wellicht Een vertoeven in dromenland Misschien wil ze hem wel, de satyr Draagt ze maar wat graag zijn kroost Hoe bevallig ligt ze erbij, deze tedere Liefelijke, eeuwig belaagde nimf en Half godin Ooit vastgelegd op een bespiedschilderij…

zij kruipen dicht bij elkaar in een vertrouwd gebaar liefelijk ligt het gazon te genieten van de lage zon hoog in de kale bomen hangen nog de dromen leeg en onbeschut als zwarte nesten maar wie goed luistert hoort nog het gegons als zij zich behaaglijk naast elkander nestelen steeds als hij zijn been gaat strekken wil zij harder…

Ik heb onder een donkere maan naar een liefelijke blauwe lucht geslapen. Twee vogels hebben stro in mijn handen gelegd. Twee vogels hebben gefloten als fluiten, als noodweer, als kwade dagen in aantocht. Ze zijn weer weggevlogen. Alleen Haleine is gebleven.…

in tere tinten en gebogen lijnen groeien witte blaadjes in een krans om het gouden hartje van het madeliefje ze bloeit in het buiten schijnen het zonlicht schijnt op haar in zacht gebogen twijgen in het liefelijke ochtendlicht van blank goud golvend pronken kleinmoedig sluimer jij door de wind glimlachend in een woest spel onuitputbaar…

Liefelijke warme kleuren, oog dat ziet waaraan ik dacht, lach die tracht mij op te beuren, sterke hand, zo zijde zacht. Wetend dat jij door zult zeuren, zonder woorden weliswaar, vrees ik wat er zal gebeuren, als ik zwicht voor zo'n gebaar. Open harten, open deuren, ooit valt alles in zijn slot.…

En in dit liefelijk landschap de zoon van de maker, aan een boom genageld, maar geen spoor van geweld of verzet, alleen maar vrede, rust. Zijn lege ogen kijken het landschap in, om zijn mond spelen eeuwige vragen, waarom dan, wie ben je, waar was je, e.d. Zonder verwijt, hij moet hebben geweten wat er zou gaan gebeuren.…

Verstoten van klinische verzorging Waar slechts het geldelijk belang regeert Hoort men geen ethisch roeping van het geleerde En wordt de eed van Hippocrates genegeerd Door smart overmand draagt de vader Het in wit gebundeld liefelijk dode kind Wat ik telkens weer met afschuw aanschouw Daar waar de gestuurde dood de onschuld vindt…

ik bouw je een huisje van papier met klinkers en medeklinkers invoegen doe ik later ik denk aan je met liefelijke letters die je makkelijk ontcijfert met losse woorden zonder tekens in een open brief een zegel kleef ik niet ik schuif mijn brief onder de deur naar binnen ik bel niet aan binnenshuis lees je met ogen die vanzelf vergroten…

ik bladerde door wat bladmuziek zag in herkenning je lach wist waar je aan dacht die liefelijke herfstsonate vol rust en serene pracht ik bespeelde zwart wit in een nog zomers begin liet bloemen bloeien pas later kwamen de vruchten en oogst groeiden bladertapijten in rood in die volheid van tonen zag ik de tranen komen met in je…

ik zie in jouw getekend aangezicht de warmte die sprak aldoor de jaren heen en verspreid naar ieder die naar je keek en op je ziel was gericht doorheen een lach of stil geween je lijf oogde week maar sterk was het licht dat kleurde als vanzelf je was ook een deerne een liefelijk wicht dat de aarde betastte op zoek naar je eigen kern…

natuurlijk zijn mijn bloemen mooi maar jouw stelen lijken nog iets hoger te reiken hun vorm kent geen gelijken kleuren boeien in exotisch samenspel van hemel en een stukje hel in geuren domineert uitdagendheid met frisse ondertonen zij ontbloten liefelijk de sensueelste dromen liefde heeft ons tot boeket geschikt met uitbundig…

ik breek je stralen in het prisma van mijn liefde scheid infrarood van ultraviolet jij bent nog steeds de warmte in mijn bed het blauw van ochtendkou ontwaakt in licht dat langzaam nadert in je ontspannen nachtgezicht dat lacht in liefelijke dromen geluk verstaat elkaar gaat gepaard met kleuren die elkaar nooit zullen mijden…

Het was een dag van kleine dingen over het water deinden kringen Zeven kuikentjes op rij zacht, liefelijk en adorabel zoals een hoogspanningskabel zoemde het morgenlicht door Mei Zonder spanning of gevaar kabbelde voorjaar door het riet dat lenig boog en hier en daar een watersnip ontsnappen liet Het licht wilde die dag niet wijken…